Ik wacht nog enkel op een kader, maar voor de rest is mijn bureau klaar. En ik ben er zeer content van, jawel. Logisch, aangezien ik zelf alles heb gekozen en er veel over nagedacht heb.

Een bureau-special, jawel. In verschillende delen…want het is veel te veel om in één keer te doen, merk ik als ik halverwege deze post ben…

Toen we het huis kochten zag het er zo uit:

Eerste stap: al het papier werd erafgehaald, met een stoommachine. En toen bleek er een vlieslaag onder te zitten die nogal hardnekkig was. Dat is eufemistisch uitgedrukt, jawel. Met een behangmes centimeter voor centimeter afgestoken. Hels werk, waar we dus niet op gerekend hadden. Daarna bleek ook een groot deel van het plakwerk te bestaan uit kranten met plamuur, dus die hebben we er ook afgehaald. Voeg maar een paar dagen bij op de planning, zo dacht ik die avond.

De muren die er vanonder kwamen bleken jammer genoeg niet echt van goede kwaliteit. Toch niet in die mate dat ze beschilderbaar waren. Dus werd er geplamuurd, opgeschuurd, opnieuw geplamuurd en opnieuw opgeschuurd. Plamuren is vooral een tijdrovende bezigheid: je moet iedere keer een kleine hoeveelheid van dat papke maken en dat mag niet te droog en niet te nat zijn. Na het plamuren moet je wachten, en dan meestal na het schuren nog verder afwerken. Het kan ook zijn dat wij neurotisch perfectionistisch zijn, evenwel.

Boven de gordijnbak bleek ook asbest te hangen, dus dat werd vakkundig verwijderd door mijn lief, en er kwam gyproc in de plaats. Gyproc, dat is wijs. Ge kunt dat met een breekmes op maat snijden en het werkt best makkelijk. Daarna opvoegen is iets moeilijker, maar met genoeg geduld: geen enkel probleem.

De schoonpapa kwam de radiator van de muur halen, zodat we alles daarachter ook netjes konden afwerken. Het initiële plan om de radiator in de living te leggen tijdens de werken werd afgeblazen, aangezien het gietijzeren spel zo ongeveer 100.000 kg weegt. Gewoon neergelegd dus en er schoon rondgelopen. Dat gaat evengoed.

Eén van de haken die de radiator draagt bleek bijna doorgeroest, dus hebben lief en mijn papa een gat gemaakt in de muur vlak naast die haak, er één of andere tweecomponentenlijm in gespoten en daarna een ijzeren staaf ter ondersteuning in de muur gestopt. Op die manier moest de haak niet verwijderd worden, wat kapwerk bespaarde. En opnieuw plakken. Opnieuw plakken is namelijk duur en dat wil een mens zoveel mogelijk vermijden, nietwaar?

Daarna heeft mijn papa (hoera voor mijn papa die kweeniehoegoe kan behangen!) dan structuurloos vliesbehang op de muren geplakt. Dat zorgt ervoor dat je muren steviger zijn en egaler. En na het schilderen zie je nauwelijks dat het behangen is.

Ondertussen deed mijn mama het assistentiewerk en hield de boel proper (als het vuil ligt, kunt ge niet behangen), maar mama wil niet op foto’s.

Het resultaat was alsvolgt, na ongeveer twee weken werken.