Grappig ook hoe Tom volkomen hulpeloos naar beneden in het park kwam met een stuk van zijn bed. Of beter: twee stukken van zijn bed, die hij niet uit elkaar kreeg. En ze moesten uit elkaar om het bed in elkaar te kunnen zetten, inderdaad.
En hoe ik naar lief wees, hoe die de stoute stukken (ja, dat deed ik voor de alliteratie en ook een beetje om de leeftijd van Tom te illustreren, geniepigerwijs) bekeek en ze dan uit elkaar haalde. Mijn held.

(het was bijna zo grappig als toen ik vorige week miraculeus het ongelooflijk ingewikkelde elektrisch vuur van Joke en Tom aan de praat kreeg. Door de zekering aan te leggen.)