Jongens toch, wat was me dat, gisteren op BNRF. Sly and the Family Stone zou komen spelen. Een grote naam, hooggespannen verwachtingen, een volle tent. En een grote afwezige: sly zelf.

Het concert was gepland om elf uur, de groep is uiteindelijk om kwart voor twaalf beginnen spelen en op dat moment was hij er zelfs nog niet.
Uiteindelijk heeft hij drie nummers meegespeeld, is weer afgegaan (Hij moest pipi doen. dat weet ik omdat ik ook pipi moest doen op dat moment, maar het toilet in de backstage werd bewaakt door een grote zwarte meneer), wilde dan door het publiek weer opkomen, heeft nog één nummer meegespeeld, is weer afgegaan, heeft later nog een half nummer gedaan en is toen definitief in zijn kleedkamer gaan zitten.

Een schitterende begeleidingsband, die het concert heeft gered. Maar de man zelf lijkt een aap in een circus. Vergane glorie en misplaatste sterallures, wat mij betreft.

(ik zou foto’s genomen hebben voor op mijn moblog, ware het niet dat ik schrik had van zijn entourage.)