Gelijk een beetje getrouwd.
Daarnet hebben we onze poot onder een lening gezet van 25 jaar voor ons huis. Eigenlijk is dat een beetje gelijk trouwen: je belooft dat je 25 jaar lang samen aan iets gaat werken. Je tekent voor 25 jaar geluk en miserie, en dat doet een mens alleen maar als hij ervan overtuigd is dat er meer geluk dan miserie zal zijn. Een schone gedachte, toch?
Getrouwd voor de bank dus, met Jean Paul als ceremoniemeester.
tot de schijt ons dood!
nee serieus, proficiat! en dan nu kienekes zeker?
Proficiat !!En dat alles gebeurde op 200 m van m’n deur zonder dat ik ervan bewust was ! En nu champagne !! Als S. is wie ik denk dat het is : goede voorbeelden vragen om opvolging -)!
Jaja, ik ken dat! En bij de notaris wordt het nog echter! De stap om dan ook echt te trouwen was dan gelijk kleiner bij ons.
25 Jaar iets onderhouden er voor zorgen en er miserie en geluk mee beleven…dus eigenlijk ben je nu een beetje zwanger ook?
*loopt er vandoor*
Gefeliciteerd!
Moesten jullie in de komende jaren stinkend rijk worden, is het mogelijk (na een jaar of 8 denk ik) om die lening te herzien en op kortere tijd af te betalen. Hetzelfde geldt indien jullie plots straatarm zouden worden, wat ik absoluut niet toewens.
Gefeliciteerd !
Dat was wat de notaris toen ook tegen ons zei toen we getekend hadden : “Je weet toch dat je nu meer dan getrouwd bent ? ‘t Is moeilijker om hiervan af te geraken dan van een boterbriefje.” Afin, laat dat laatste u dat vooral niet tegenhouden om alsnog voor dat briefje te gaan (en een feest te geven natuurlijk !).
Proficiat! Geeft een fijn gevoel, niet?
proficiat…
jaja, vast tot aan uw 55 of zoiets… ‘k zou er schrik van hebben.
ja zeg ! wij willen jullie maar proficiat wensen als alles bij de notaris geregeld is en als ge diene sleutel in jullie handjes hebt ! maar vooruit dan alweer te laat wij zijn nu onze 9de om jullie een
dikke proficiat te wensen !
Proficiat sweeties!!
het geeft je echt wel een gevoel van “verbondenheid”, hé!
Bij de notaris voelt het zo serieus aan! ik was een beetje van mijn melk, eens alle papieren getekend waren..
Proficiat ! Ik ken het gevoel een beetje; zowel de notaris als een lening van 10 jaar. Al heb ik die wel alleen afgesloten … geen boterbriefje-gevoel dus.
Geproficiateerd! Nu weet je wanneer je kan zeggen “eindelijk is’t nu van ons”
Moet wel een mooi gevoel zijn, eindelijk weten waarvoor je werkt en zo. Gives purpose en zo. Als je huurt is dat zo van “Meh, ‘t is voor komende maand” maar als je leent…
Allez, geproficitaterd. Leuk huis, trouwens…
Wat ik me nu net afvroeg: is dat niet raar, dat ik zeg ‘leuk huis'(zie vorige comment)? Ik ken je niet eens echt en ben nog nooit in je huis geweest. Ik ken het gewoon een beetje van je blog. Dat is toch eigenlijk best wel vreemd, niet?
Eerlijk gezegd zijn wij op aanraden van de notaris getrouwd voor de wet. Dan vielen we bij de aankoop van ons huis onder het ‘wettelijk stelsel’ en was een extra contract niet nodig. We hebben ons trouwfeest met acht maand vertraging gevierd.
Weinig romantisch? Ach, zo’n trouwfeest veroorzaakt so wie so toch al niks dan stress. Wij werden bijna gedwongen om voor de kerk te trouwen, maar uiteindelijk hebben we voet bij stuk gehouden. Ze hebben ons wel naar de kerk gesleept, maar daar hebben we allebei ostentatief NIET onze krabbel gezet. Met een furieuze priester als gevolg. We hadden voordien al ruzie met hem gemaakt, en in zijn preek heeft hij ons door het slijk gehaald; dat was best een tumultueuze misviering. Heb je ooit al een koppeltje meegemaakt dat voor het altaar de kelk en de hostie weigerde?
Het zou nooit blijven duren tussen ons, zo werd voorspeld. Maar dit alles is ondertussen toch al 12 jaar geleden, en we zijn in totaal al 18 jaar samen. 18 jaar, nu ik erover nadenk, dat is verdorie al de helft van ons leven (we worden er dit jaar 37).
voorwaar heer lowagie, u heeft mijn respect 😀 Da had ik eerlijk gezegd wel willen meemaken, daarvoor was ik met plezier nog eens een kerk binnengegaan!
En Henk en Ilse, proficiat met het nieuwe stekje 🙂
Proficiat. Wij zetten onze krabbel binnen een jaar of 3 onder zo’n lening. En nu maar hopen dat we tegen dan genoeg geld bij elkaar krijgen.
Ach, slijk.
Proficiat hé.
Onze ceremoniemeester van dienst heette “zeg maar Yves hé”. Met het verplichte grapje bij de notaris toen jolige Yves ons effe de cheque gaf en zei “neem maar vast, jullie zullen waarschijnlijk nooit meer zoveel geld vasthouden, en geef nu maar weer af” Jaja, we hebben toen gelachen.
Gefeliciteerd. ‘t Is een mooie investering: zowel in het huis als in de relatie. Nu niet belangrijk, maar voor veel later een mooie spaarpot.
Gisteren in het journaal gehoord dat 3 op 4 Vlamingen een eigen huis heeft. Ik had dat niet verwacht. De mensen die huren krijgen het helaas steeds moeilijker.