Kijk, ik ben daar eerlijk in: ik moet daar niet van weten, van ziek zijn. Als ge daar niet aan toegeeft, dan scheelt het al een heel eind. Volgens mij zit ziek zijn trouwens voor een stuk in uw hoofd en is de moderne mens een grote janet. Kuchkuch, ik ben zo zie-iek. Oeioei, ik voel mij zo slappekes. Bleh. Ik moet daar allemaal niet van hebben.

En ok, ja, ik heb een beetje koorts, maar dat is ook allemaal zo erg niet als dat lijkt. En mijn hoofd doet zeer en ik duizel zo als ik rechtsta, maar zolang ik neerzit kan ik echt wel een beetje werken. En de hele tijd slapen is saai, en er is nog zoveel te doen.

Lief ergert zich dood aan mij dan. Ik word hier constant weggejaagd met de boodschap:”Ga slapen, kindjen” en ik mag niet rondlopen en al. En ik weet eigenlijk ook wel dat hij gelijk heeft en dat ik moet rusten. Maar op de één of andere manier kan ik dat echt niet. Vrouwelijke koppigheid zal het zijn, waarschijnlijk.