Voor het persoonlijk archief, ik heb me voorgenomen om de concertjes van 2007 bij te houden. Hopelijk hou ik het langer vol dan de films in 2006.

Entry verscheen op Het project, foto’s zijn van Bruno.

Mark Lanegan, die kan bij ons al jaren geen slecht meer doen. De man heeft zijn sporen immers ruimschoots verdiend: als frontman van Screaming Trees, als zanger bij Queens Of The Stone Age, in samenwerking met wijlen zijnen grungigheid Cobain én als solo-artiest. Lanegan levert schoon muziekske na schoon muziekske af en heeft een stem die naast die van Leonard Cohen en Nick Cave kan staan. Een donker, krachtig geluid, dat vermoedens doet rijzen van een gekwelde ziel. Wij hebben het voor Mark Lanegan, jawel meneer.

In 2006 leverde Lanegan bovendien één van de interessantste platen van het jaar af, samen met Belle and Sebastian-frontvrouwe Isobel Campbell. \”Balad of the broken Seas\” is een fragiel en evenwichtig meesterwerk, vol pure en wondermooie nummers.

Wij hadden dan ook veel verwacht van het concert, zaterdag 27 januari in de Gentse Vooruit en sleurden fotograaf Bruno mee met argumenten over \”unieke samenwerking\” en \”het gaat ongelooflijk de max zijn hoor\”.

Het voorprogramma viel alvast niet tegen: William Elliott Whitmore bleek een entertainer pur sang, met een stem gedrenkt in whiskey en sigaretten. Met songs over geloof, dood, tegenslag en ambetante flikken deed hij bij momenten denken aan de grote Johnny Cash in zijn jonge jaren en zijn set oogstte veel bijval.

Bruno
Virtuoos blijken met gitaar en banjo, vlotte en doorleefde country brengen, ritmes meestampen met de voet, lief zijn tegen de mensen én de fles Jack Daniels gewillig laten rondgaan in het publiek (\”Sharing, that\’s what it\’s for\”): zo iemand kan meteen rekenen op een hoop enthousiasme en sympathie van de zaal, dat spreekt voor zich. Een minutenlang applaus was zijn deel.

Twintig minuten na het afsluiten van W.E. Whitmore was de spanning in de volgepakte Vooruit om te snijden. Verwachtingsvol, zo kan u de stemming het best omschrijven. Toen eerst de muzikanten en vervolgens Isobel Campbell en Mark Lanegan het podium betraden, barstte de zaal dan ook in enthousiast geklap uit.

Het enthousiasme ging al snel over in een gigantische hoeveelheid krediet die Campbell en Lanegan kregen van het wel bijzonder lieve publiek, want in het eerste uur van het concert viel er nauwelijks iets te beleven. Campbell staarde barbiepopsgewijs naar boven, onderwijl zachtjes wiegend en aan haar haar prutsend. Diepongelukkig zag ze eruit, en ze kirde hoogstens wat aanstellerige dankwoordjes tussen de nummers in. Mark Lanegan van zijn kant was zijn eigen onaangepaste zelve: microstatief omklemmend, star voor zich uitstarend en van het podium lopend zodra hij daar de kans toe zag.

Bruno
Maar ah, dat alles hadden wij gaarne met de mantel der liefde bedekt, ware het niet dat Isobel\’s stem live niet veel voorstelt: ze mist het volume, de kracht en zuiverheid om met Lanegan\’s donkere stemgeluid een mooi geheel te vormen. Eén en ander deed ons conluderen dat er een serieuze mix-sessie aan de plaat is voorafgegaan.

Als Campbell dan ook nog eens het grootste aandeel blijkt te hebben in de eerste helft van de set, wordt er in het publiek wat ongeduldig geschuifeld. Onze indruk? De Vooruit is voor Lanegan gekomen en het is maar als hij op het podium verschijnt dat de zaak en de zaal een beetje loskomt.

Het enthousiasme ging al snel over in een gigantische hoeveelheid krediet die Campbell en Lanegan kregen van het wel bijzonder lieve publiek, want in het eerste uur van het concert viel er nauwelijks iets te beleven. Campbell staarde barbiepopsgewijs naar boven, onderwijl zachtjes wiegend en aan haar haar prutsend. Diepongelukkig zag ze eruit, en ze kirde hoogstens wat aanstellerige dankwoordjes tussen de nummers in. Mark Lanegan van zijn kant was zijn eigen onaangepaste zelve: microstatief omklemmend, star voor zich uitstarend en van het podium lopend zodra hij daar de kans toe zag.

Bruno

Na vijftien nummers lacht hij een keer heel kort naar haar, en dat is meteen het eerste contact tussen beiden. Wat we voor de rest te zien krijgen zijn twee mensen, elk op hun eiland op het podium. Het water is veel te diep, u kent het wel.

Naar het einde van het concert kunnen we met een beetje goede wil wat chemie onderscheiden, maar we hadden er eerlijk gezegd meer van verwacht.

Dat vat dit concert goed samen: we hadden er meer van verwacht. Een matige passage, met een aantal hoogtepunten. Circus is leaving town was bijvoorbeeld schitterend, net als Ramblin\’ Man. Ook de nieuwe song waarbij Campbell de assistentie van het publiek vroeg, was best te pruimen en we hebben heel erg genoten van het immer fantastische I\’ll take care of you. Driewerf hoera tot slot voor de cover van Sand van Einstürzende Neubauten.

Maar dan hebben we het eigenlijk zowat gehad. En voor een concert van ruim anderhalf uur is dat een beetje povertjes, vinden wij.

Isobel Campbell & Mark Lanegan (support act William Elliot Whitmore), gezien op 27 januari 2007 in de Concertzaal van de Vooruit