We zijn, sinds tien minuten, terug uit Rotterdam. En hoe fijn die mensen ook waren en hoe leuk de voorbije drie dagen wel geweest zijn: ik geniet ongelooflijk van de rust van ons huis en van de stilte. Ontspannen, weet u wel.

De voorbije dagen waren een emotionele rollercoaster en ik kan daar eigenlijk niet zo goed tegen. Ik heb het nogal voor stabiliteit en dingen die hetzelfde blijven en voor weinig drukte.
Eerst was er de halve finale woensdag: bijna doodgaan van de stress terwijl lief aan het spelen was, daarna even ontspannen in de bar en dan de lange rit naar huis. Donderdag werken, vrijdag opnieuw naar Rotterdam.
De bekendmaking van de finalisten: opnieuw ben ik een paar keer heel erg doodgegaan. Daarna de uitzinnige vreugde dat hij erbij was. De volgende dag opnieuw de spanning over het optreden en dan de bekendmaking: ik stond te trillen op mijn benen.
Vervolgens was er een klein beetje (en uiterst milde) teleurstelling: je hoopt ergens toch altijd.
Ellen kreeg de persoonlijkheidsprijs, Daniel kreeg jury en publiek. Allemaal heel erg verdiend, dat wel, maar for the record: Henk heeft ook ongelooflijk sterk gespeeld gisterenavond en ik was immens trots.
Na de uitreiking: de ontlading en een duik in het nachtleven. En dan vandaag eindelijk de rust.

Ik ben trouwens ziek sinds gisterenavond. Ik dacht eerst dat het door de stress kwam, maar vandaag is het erger en ben ik ook bijzonder misselijk: ik denk dat ik dat buikvirus te pakken heb. Morgen toch maar eens naar de dokter.