*Warning : onbetaamlijk lange blogpost met weinig informatieve waarde*

Via Koen kwam ik terecht op 100 op 1, de lijst van beste Belgische songs die op 23 december wordt uitgezonden en waar u nu uw vijf favorieten kunt kiezen. En zo zit ik nu al uren op die lijst te staren.

Het begin dat is gemakkelijk, natuurlijk, dat is puur schrapwerk.

Eerst en vooral alles waar ik niet meteen een instant aha-idee bij heb, om verschillende redenen: ken het niet, kan er niks bijkleven, vind niet interessant.
Vervolgens: een paar zeer evidente schrappingen. Stef Bos bijvoorbeeld, maar ook -ondanks mijn jeugdsentiment- Clouseau. Want laat ons eerlijk zijn: zo goed zijn die niet.
Een volgende schifting gebeurt op het criterium “te jong”. Sommige in deze categorie werden geschrapt met pijn in het hart. Edoch: nog een paar hete zomers en we zullen nog eens klappen. Onder andere Absynthe Minded, Arsenal, De La Vega, Milow en Sioen zijn er zo uitgevlogen.
Kan ik om puur subjectieve redenen niet uitstaan en zijn daarom naar de prullenbak verwezen: Admiral Freebee (bang van), Zornik (zaag), Daan (ik verwacht nog altijd veel meer van u, jongeman), Monza (emotioneel exhibitionisme).
Verder nog een aantal om uiteenlopende redenen: afgezaagd (Jan De Wilde bijvoorbeeld), te veel wijvenmuziek (Arid, Laïs), te veel verwarring (Guido Belcanto), te esotherisch (Wim Mertens), te saai (The Sands) of goed, maar nét niet goed genoeg (‘t Hof, Gorki, Camden, Milk the bishop and many others).

Soulwax had het gehaald als het heerlijke “Kill your Darlings” er had ingestaan en het is met spijt in het hart dat ik “il ne save pas” van Starflam niet kan nomineren. Bygones, echter, er blijft nog genoeg lekkers over.

Vervolgens kies ik van elk van de overblijvers het beste liedje, et voila: een persoonlijke short-list.

Arno – Les yeux de ma mère
Jacques Brel – La chanson des vieux amants
Ann Christy – Dag vreemde man
Das Pop – You
dEUS – Suds & soda
Evil Superstars – Sad, sad planet
Hooverphonic – Mad about you
The Kids – There will be no next time
Mauro – A faint smile
De Mens – Irene
Metal Molly – Orange
Nacht und Nebel – Beats of love
Axelle Red – Je t’attends
The Romans – Tell that girl
Starflam – Ce plat pays II
Technotronic – Pump up the jam
Will Tura – Linda
Raymond van het Groenewoud – Gelukkig zijn

En dan begint het probleem, lieve lezertjes. Elk van de nummers op deze lijst vind ik steengoed en ze mogen dus heel hoog eindigen. Edoch: ik mag er maar vijf kiezen. Opnieuw schrappen dus.

Mauro en The Evil Superstars, dat is allebei van de fantastische Mr. Pawlowski. En dan is Sad Sad Planet toch een nog beter nummer.
Will Tura en Axel Red: dat is vooral uit sentiment dat ik die liedjes zo goed vind, dus die vallen ook af. Net als Ann Christy, bedenk ik net.
Arno, die haalt het ook zonder mij ongetwijfeld. Net als technotronic.
Metal Molly, De Mens en The Romans zijn dan weer net een beetje minder goed dan de rest.

Ondertussen heb ik besloten dat ik niet de klassieke keuze ga maken. Een beslissing die ik vooral heb genomen om het mezelf makkelijk te maken. Exit Jacques Brel. Exit Raymond. Met zeer zware excuses van de jury.

Als allerlaatste heb ik You van Das Pop weggelaten. Omdat het moest. En dan kom ik – Hoera!- tot deze top vijf (in willekeurige volgorde..)

dEUS – Suds & soda
De allereerste keer dat ik de debuutcd van dEUS hoorde ben ik daar een week niet goed van geweest. Ge kunt veel zeggen van Barman: dat hij een dikkenek heeft, dat hij niet kan zingen, dat hij arrogant is. Maar verdomme: hij en Stef Kamil weten hoe ge een liedje moet schrijven. Suds & Soda is live zeer goed voor de sfeer, dat ook.

Evil Superstars – Sad, sad planet
Ik heb het hier al eens eerder gezegd: ik heb een ongelooflijke boon voor Mauro. Niet alleen is hij de beste gitarist van zijn generatie in belgië. Het is ook een lekkere vent. En met de evil superstars heeft hij zeer fijne nummers gemaakt. Zoals dit, bijvoorbeeld.

The Kids – There will be no next time
Ik denk dat ongeveer iedereen dit woord voor woord kan meezingen, niet? Een klassieker.

Nacht und Nebel – Beats of love
Wohow. Kippenvel. Kan dagen door mijn hoofd spelen. Fantastisch nummer.

Starflam – Ce plat pays II
Ik vind Starflam nog steeds de meest onderschatte Belgische groep. En ik heb het wel voor van de Franse dansbare hiphop-dink.
Hun CD Ce plat Pays (waaruit dit nummer) heeft me indertijd omvergeblazen en live zijn ze immens goed.