Ik zucht dan zo eens diep, als het weer begint. En dan zet ik de chauffage een beetje hoger, drink ik nog een taske koffie en schrijf verder aan een stageverslag. Want eigenlijk is dat allemaal toch zo belangrijk niet, vindt ge niet? Er is ook een leven dat zich niet online afspeelt en dat is wat telt.
Ge zoudt kunnen denken dat ik mij daar druk over maak en al, maar dat is eigenlijk niet waar. Na bijna twee jaar in de blogosfeer weet ik hoe pietluttig al die discussies zijn en hoe snel die stormpjes gaan liggen.
Een mens raakt eraan gewend om de huid volgescholden te worden op het internet en ge leert dat relativeren. En de mensen die echt tellen, die weten best wel hoe alles in elkaar zit.

Het kan ook rap helemaal anders worden, wist ge dat? Er was een tijd dat Michel mij op zijn weblog een nobody noemde, ondertussen herkent zelfs zijn dochter van zes maand mijn stem als ik er weer eens over de vloer kom (hoewel het nu al even geleden is en ze me waarschijnlijk weer vergeten is). Er worden katten eten gegeven bij afwezigheid, er wordt aan kinders geleerd om van de fles te drinken en er wordt vieze drank soldaat gemaakt op dakterrassen.
Er was een tijd dat Stevenn en ik elkaar de ogen uitkrabden online en ondertussen lopen hij en zijn vrouw hier op doorsnee vrijdagavond aan als ze passeren en zien dat er licht brandt.
En Bruno, die vond mij ooit een trut, meen ik me te herinneren. Nu gaan wij samen naar jazz-optredens. En Dominiek, die noemt mij op het interweb een linkse rat en in het echt is het fijn pintjes drinken met meneer.

Vrede op aarde aan alle mensen van goede wil, zeg ik.
En al die mensen die mij de laatste dagen een overdrijver, een ons-kent-ons-trut, of veel erger hebben genoemd: ik ben blij dat ik van dienst heb kunnen zijn om eens lekker op te kakken. Dat kan deugd doen, is het niet?

(als ik een puber was geweest, er had hier een knipoog gestaan. Gelukkig dat ik volgewassen ben.)