Mijn hoofd barst uit elkaar en toch ben ik vrolijk. Vreemd is dat. Ik ben doodmoe en toch: hiep hoi, hiep hoi!

De wereld is fantastisch, ik heb vandaag ongelooflijk gelachen met mijn studenten, er heeft weer iemand gereageerd op de huisflyers, ik heb prachtig behangpapier ontdekt en boven alles: straks krijg ik de nieuwe jeans die mama en papa uit Eindhoven hebben meegebracht.
Het is dringend tijd, die jeans: diegene die ik aanheb heeft een scheur op de poep, de andere zit in de was en de derde ligt in de strijk aangezien het vorige week feestdag was op woensdag en ons Nele dus in verlof was. En ja, ik zou zelf kunnen strijken maar daar heb ik geen zin in.
Het is best spannend, de nieuwe jeans. Ik draag namelijk al vijf jaar hetzelfde merk en model. Dat merk omdat het gewoon fantastische broekskes zijn, het model omdat dat het enige model is dat ze in Gent verkopen. Twee per jaar koop ik er, want ze zijn niet goedkoop. Maar ik ben onvoorwaardelijk fan en na vijf jaar nog steeds zwaar verliefd.

Omwille van de prijs had ik gezegd tegen de mama om eens uit te kijken in Nederland en het bleek dat ze daar 20 euro goedkoper waren. Olé! Ik heb er dus meteen eentje besteld.
Bleek achteraf dat er ZEVEN verschillende modellen waren in die winkel en dat er dus een kans is dat het model niet het model is dat ik gewend ben! Vernieuwing, zowaar.

Straks ongetwijfeld het vervolg op deze cliffhanger in mijn ongelooflijk boeiende leven.