Geleerd.
Gisteren hebben we optie twee uit de blogpost van eergisteren even verder bekeken. De avond voordien hadden we nog gebeld naar Carl, de neef van Lief en één van de twee mannen van het pas opgerichte Barak. Carl en Tijl zijn allebei architect en Tijl is bovendien ook schatter voor Gent en omstreken. Barak, hun bedrijfje, specialiseert zich in verbouwingen: ze gaan mee kijken, schatten of het huis een vraagprijs waard is, bekijken hoeveel geld je moet uittrekken voor de verbouwingen die je nog wilt doen, tekenen plannen en volgen werken op. Niet dat je van elk van die diensten gebruik moet maken, een deeltje kan ook.
Tijl dus mee met ons naar het huis, gisterenmiddag. De meneer van het immokantoor wees ons er van tevoren op dat er nu ook een bod was op papier en dat er vanavond met de eigenaars werd samengezeten. Dus dat we snel moesten beslissen.
Tegen het einde van ons bezoek zei de immo “als jullie willen, laat ik jullie even alleen, zodat jullie kunnen beslissen”, wat mij alweer een klein beetje deed hyperventileren. Ik ben een hele flinke meid en ik kan veel hebben, maar ik kan niet over zo veel geld beslissen op twee minuten. No sir.
Gelukkig dacht lief daar hetzelfde over en stelde Tijl koffie voor in een vlakbij gelegen café. Aldaar kregen we dan alle uitleg die we nodig hadden: hoeveel het huis volgens hem waard was, wat we kunnen verbouwen voor ons budget en wat qua architectuur de mogelijkheden zijn.
Nadat we alles hadden laten bezinken gebeurden er een heleboel dingen die we eerst niet begrepen en nu wel, maar waar ik nu nog niet over wil vertellen want een mens weet nooit wie er meeleest. Verwacht u echter ooit, eens dit allemaal achter de rug is en er dingen beslist zijn, aan een tirade van jewelste.
*heft dreigend de vuist ten hemel*
En hoe is het met het huis nu? vraagt u zich waarschijnlijk af. Wel, ik zou het zelf niet weten. We willen misschien wel een bod doen, maar we zijn heel voorzichtig geworden. En we hebben eerst nog een paar gegevens nodig. U wordt ongetwijfeld op de hoogte gehouden, ten gepaste tijde.
Het lijkt wel Leuven in de tijd dat wij zochten. Zo van “U heeft 20 minuten de tijd om te beslissen of u dit koopt”.
Het principe van drink-eerst-een-tas-koffie-alvoor-je-10-miljoen-uitgeeft, lijkt mij toch super essentieel. Wij hebben erdoor een super-koopje gemist én dit leuke stulpje gevonden.
Gangsters zijn het, zeg ik u !
Ik volg lessen in verkooptechnieken en wat je hier opnoemt is meestal een verkooptechniek. Doordat je een ‘raadgever’ meebracht en het al de tweede keer was dat je kwam kijken geef je het signaal dat je het huis wel ziet zitten. De verkoper voert dan de druk op zodat de verkoop gesloten kan worden…
Zelf zou ik ook nooit zo’n beslissingen onder druk nemen…
Oe, bij ons hebben ze het ook gelapt hoor.
Zaterdagmiddag gaan kijken, en ook de boodschap gekregen dat er al iemand was komen kijken met de bank en op kopen stond, dus dat we beter binnen het half uur beslisten. Wij zagen dat niet zitten, maar waar wel smoorverliefd op het huis, en een “optie nemen kon niet”.
O well, die kerel beloofd dat we maandagmorgen zouden bellen en dat hij kon zien dat hij het voor dat moment aan niemand anders verkocht want dat we waarschijnlijk wel geïnteresseerd waren.
Heel het weekend zenuwachtig geweest, uiteindelijk beslist dat we het toch wilden kopen, en maandagmorgen om negen uur gebeld dat we om vier uur nog eens zouden komen kijken met iemand mee. Reactie: “om vier uur??? Maar er is hier een meneer die al heel de tijd belt op mijn gsm om het te kopen, en ik moet hem heel de tijd afwimpelen voor jullie terwijl ik niet eens zekkerheid heb, weten jullie wel wat dat is voor mij??”
Allez, dikke zever waarschijnlijk, en toch voet bij stuk gehouden en om vier uur nog eens de toer gedaan met mijn moeder. Ondertussen rinkelde de immo-man zijn gsm non-stop en hoorde ik hem heel de tijd zeggen dat hij nu met andere mensen in *vul ons adres is* was en dat zij eerste keuze hadden. 🙄
Ik heb nog altijd een vermoeden dat het gewoon zijn immo-collega was die belde. 🙂
In elk geval: we hebben het uiteindelijk gekocht, omdat het echt een cool huis is, maar al die show had er voor mij ook niet bijgemoeten, eigenlijk. (n)
heel slim om iemand even te laten meekijken naar het huis zoals ene architect enzo
mijn broer en zijn lief heben dat ook gedaan
om een schatitng te kunne maken van waarde en komende kosten van verbouwingen
grootste probleme: de buren…die oude madam zei dat je hier niets kon zien en even later vanuit haar eigen tuin waar mijn broer en zijn lief ingedwongen waren om mee te gaan kijk van hieruit kun je jullie huis en je tuin zien…
:S
de andere buurvrouw is een 93-jarige vieze heks die ze gaan doodpesten als ze vervelend doet.
😀
o ja wat je altijd zelf moet dien is op plafonds bonken, muren bijna inslaaen en op de vlier springen om te zien of dat geen lpaaster is die grote gebreken verbergt.
als je een gat in de muur lsaat weet je dat je opgelicht aan het zijn bent :p
oe ja, dat van dat fysiek onwel worden, heb ik ook een paar keren mogen meemaken… en het balanceren op het fijn lijntje tussen u niet laten opjagen VS. de koop aan uw neus voorbij zien gaan, is lastig. nog véél succes gewenst!
Het klinkt inderdaad heel bekend. Ik was de eerste kandidaat-koper nadat de vraagprijs verlaagd was en kreeg heel weinig tijd om te beslissen, gelukkig is mijn pa toen rustig gebleven en heeft hij een paar telefoontjes gepleegd om zijn mening over de te hoge prijs te herzien. Toen ik de woning opnieuw binnenging stond er een vrouw wanhopig te proberen bellen naar haar lief, zonder resultaat. De immoverkoper zei dat ik er goed aan had gedaan om zo snel te beslissen, maar ik vond het lastig: zomaar beslissen over een paar miljoen. Nadien voelde ik me zo leeg en kwamen de twijfels.
Een paar dagen nadat ik toegezegd had, kreeg ik telefoon van de immoverkoper. Het andere koppel had een half miljoen meer geboden of ik dat ook niet zou doen… Wel neen, dat zag ik niet zitten en mijn pa raadplegen zoals hij fijntjes suggereerde heb ik ook niet gedaan. Allez, ik heb het wel gedaan maar niet nadat ik duidelijk had gemaakt dat ik niet geïnteresseerd was om meer te betalen voor het huis.
Nog een paar dagen later kreeg ik opnieuw telefoon van de immo-verkopen, het koppel kreeg hun lening niet rond en dus was mijn bod plots wel weer interessant. Ik zeg het je: de rottigste week van mijn leven, het ene moment maak je volop plannen en het andere sta je nergens meer…
Laat je niet opjagen…
Tsja, mijn ervaring (Gent, 2 jr geleden) is dat die andere kandidaten er steeds echt wel waren.
zwijg me van immokantoren! Ooit stonden we ingeschreven in 5 (vijf!) verschillende immokantoren waar we ons verlanglijstje hadden achtergelaten. NOOIT iets van gehoord, terwijl er wel degelijk panden op de markt kwamen die aan de criteria voldeden. Parasieten zijn het!! Ik vermoed dat je binnenkort iets soorgelijks zult zeggen.
Wij boden aanvankelijk 10.000 euro onder de vraagprijs. Een ander koppel deed er 1000 euro bij, dan wij weer, dan zij weer… Telkens via telefonisch contact met de verkopers. Op den duur werden ze het beu en zeiden ze: beide koppels komen die dag naar het huis, en op die dag wordt bepaald wie het huis zal kopen. En effectief was daar dat tweede koppel aanwezig. Zij hadden tot 1000 euro onder de vraagprijs geboden. Wij hebben op dat moment gezegd dat we de vraagprijs wilden geven. Daar wilden zij niet boven. Dus was het voor ons.
En toch vragen wij soms ook af of dat koppel geen kennissen/familie van de verkopers waren die ervoor moesten helpen zorgen dat we toch de vraagprijs betaalden. We zullen het nooit weten… Maar so be it, ‘k heb nog altijd geen spijt van de koop.
Ik vraag me gewoon af of Tijl-de-architect nog bij mij op kot gezeten heeft. In de Kattenberg. Als dat zo is dan heb ik zijn lief nog “gered” uit de kotbrand. Doe hem dan de groeten!