Ik ben daar slecht in, in dat uur dat verandert. Vanmorgen vond ik het nog wijs: toen had ik een uur van mijn dag gewonnen en ik win heel graag, dus dat was een meevaller.
We waren pas om elf uur uit bed gerold en hopla, eigenlijk was het nog maar tien uur. De geplande brunch werd dus ontbijt, lief verwonderde zich over de massa mensen die om 10h croissantjes halen bij jacques en patrick (Echt waar, om twaalf uur is daar dus geen kat. Vaak zijn er ook geen croissantjes meer, dat wel.) en toen we na een uitgebreid ontbijt en weekendkranten de tafel afruimden bleek het nog niet eens middag te zijn. It’s the early bird that catches the worm, dat is wel duidelijk, zo peinsde ik monter en ik zette het op een poetsen.

De keuken is gekuist, ondertussen. De avond is gevallen. En ik ben verward.
Ik heb honger als het nog te vroeg is om te eten, ik ben moe als het helemaal geen bedtijd is. Ik kan me niet meer concentreren, terwijl ik op een normale avond altijd werk tot middernacht.

Het voelt als nacht, maar het is nog avond. bleh. Dat het maar rap weer allemaal ingecalculeerd is in mijn ritme.