Ge weet wel.
Ge weet wel, van die dagen. Dat het ‘s morgens nog donkert als ge opstaat en naar uw werk rijdt. En dat het ‘s avonds weer schemert als ge naar huis komt. Zo van die dagen die ge doorgebracht hebt in een klaslokaal (of een bureau) waar geen licht binnenkan. Zodat ge dus gans den dag geen dag hebt gezien.
Dat is aardig. Het is gelijk dat ge nen dag hebt overgeslaan. Gelijk ofdat het leven aan u is voorbijgeschoven en dat ge juist te laat waart om op te kijken. Zoef. Weg. ‘t Is weer avond.
De avonden aan het begin van de herfst, die smaken altijd een beetje naar eenzaamheid, ook als ge niet eens alleen zijt. Maar als ge alleen zijt nog een beetje meer, dat wel. Ik zwelg altijd in melancholie op zo’n avond. Ik heb daar zelfs een beetje deugd van, eigenlijk.
En ge moet u daar in stellen, jaja, ik weet het. Maar vandaag doe ik de gordijnen dicht en ga ik een boekje lezen. nah.
Zoals bakkers die voor dag en dauw opstaan, en tot na het daglicht in de weer zijn. Zoals bakkers die dan met de wagen 800m rijden tot aan hun huis, omdat het in de auto net iets rapper voorbij gaat. Zoals bakkers die alleen wonen en ‘s avonds in dat lege huis thuis komen. Zoals bakkers die ‘s avonds op tv romantische films overslaan, omdat ze niet kunnen verdragen dat koppels die erin meespelen, samen gezellig genieten van de herfstavonden. Zoals bakkers die in de herfst iets sneller sterven …
“die van de bosschen begrijpen die van de vlakten niet’ .. (kobeke- ernest claes) soms is de stad gek en is een boekje nog zo heilzaam…
dat hebt ge heel schoon verwoord, i.! en, heb je genoten van uw boekske?
wat ben je aan het lezen? misschien een tip voor de boekenbeurs?
Mooi geschreven, i.! De warme melancholie druipt ervan af.