Ik heb nauwelijks geslapen deze nacht, tot een uur of vijf. Het scenario van vorige week had zichzelf herhaald: ik braaf naar huis om twaalf uur, Lief samen met de ridders van de nacht op café, deze keer om verjaardagen te vieren. De reden van alweer een feestje ontgaat me soms (de ene keer is het een verjaardag, dan een verhuis, dan een première, dan een afstuderen), maar het resultaat komt eigenlijk op hetzelfde neer: het wordt laat en er wordt bier gehezen (gehijst?).
Nu ben ik daar niet moeilijk in. Het is niet omdat ik moet werken, dat hij moet thuisblijven. Bovendien vertrouw ik mi amor en laat ik hem met een gerust hart het nachtleven exploreren.

Echter niet deze nacht. Want deze nacht was de hel. Het waaide behoorlijk hard, hier in de stad, en ik word daar sowieso altijd een beetje onrustig van. Omstreeks één uur toch in slaap gevallen om een half uur later wakker te schieten door een reeks luide knallen en een kat die in paniek de kamer binnenstormt. Door het raam gekeken en het enige wat opviel was: veel volk op straat voor dat uur van de nacht, vooral in het park.
Terug gaan slapen en even wakker gelegen. Omstreeks half drie: weer knallen. Rond drie uur: ruzie op straat. Om kwart na drie: meer knallen. Om half vier: bellekentrek. Om vier uur: weer ruzie. Om kwart na vier: muziek en lawaai.

Het was vreemd allemaal. Ik ben normaal gezien geen bang kind, maar ik was toch helemaal ambetant toen. En ik had gelijk toch wel een beetje schrik. Vanaf kwart na vier is het beter geworden, maar tegen dan was ik *echt* wakker en op mijn meneer aan het wachten. Waarna ik hem maar gebeld heb dat hij naar huis moest komen. Mijn stoer lief als beschermer en al.