Hij is terug, mijn lief. Dat is mijn overheersende gedachte, de laatste uren. Eigenlijk sinds we gisterenavond, na afloop van de première en receptie met een paar vrienden in hot club de gand zaten. Zijn gezicht zag er ontspannen uit en hij zat glimlachend op een stoel, een glas duvel ronddraaiend. Ook deze ochtend, toen we pas om elf uur wakker werden en toen we daarna door de stad slenterden en rustig ontbeten in de Jan Breydelstraat, dacht ik: hij is terug.
Want mijn lief, die was de laatste weken verworden tot een kruising tussen een baldadige puber die streken uithaalde om de stress te reduceren én een snel geïrriteerde meneer.
Maar nu is hij dus terug. De druk is van de ketel en de spanning is weg. Olé.

Gisterenavond was fijn maar zeer vermoeiend. Er was de voorstelling, die dik ok was in mijn ogen. De mensen hebben alleszins veel gelachen, dus dat is een goed teken. Ik was alleszins bijzonder trots op mijn meneer.
En dan was er de receptie, waar heel veel verschillende mensen heel veel dingen wilden vertellen en ik van hot naar her heb gelopen.
Toen ik deze nacht om drie uur in mijn bed lag was ik dan ook kapot. Van de spanning, van de drukte en van de emoties.

De emoties zijn nog het ergst van al. Ik ben niet zo zelfzeker van aard en heb een gezonde portie wantrouwen tegenover de wereld. Dus maak ik mij van tevoren druk over of ze wel gaan lachen. En of hij zijn tekst niet gaat kwijtzijn. En of de lichten niet gaan uitvallen, de elektriek het gaat houden en of zijn gitaar wel gestemd gaat zijn. En of hij geen fouten gaat spelen op gitaar en of er niemand gemeen gaat zijn en of of of of of.
En achteraf ben ik bezig met vragen als: wat als iedereen nu gewoon *zegt* dat het leuk was, om mij een plezier te doen? En was het geluid wel overal goed? En wat als het morgen niet grappig is? En die recensenten, waarom zijn die eigenlijk meteen na de voorstelling weggelopen? Vragen vragen vragen.
En aan de andere kant zwel ik dan van trots omdat ik *weet* dat het goed was. En ben ik helemaal ontroerd *omdat* het goed was. En krijg ik bij het minste de slappe lach door de druk achter mijn ogen. En razen er honderden bedenkingen en zinnetjes door mijn hoofd.

Spanning, stress en emoties. Kapot ben ik daarvan.
Het is verdomme maar best dat hij niet alle maanden een nieuwe show aflevert.