Nog vier uren en dan is het zover. De première van mijn liefste zijn eerste avondvullende show. Ik ben dus wel degelijk een beetje aan het aftellen op het moment. Binnen een klein uurtje halen we zijn technieker op en dan breng ik hen naar Merelbeke. Waarna ik terug naar huis keer voor een paar uur. Om iets te eten, een douche te nemen en wat ritmisch met mijn hoofd tegen de muur te bonken.

Ik krijg de laatste uren nogal wat mails en smsjes. FAQ-time!

Heb je veel stress?, zo vraagt men. Het valt wel mee, eigenlijk. Ik heb de voorstelling al ettelijke keren gezien in try-out, dus ik weet dat het wel snor zit. En ik heb vertrouwen in mijn meneer. Hoewel ik toch wel een beetj zorgen had toen hij gisteren vertelde dat hij zijn einde ging herschrijven.
Heeft *hij* veel stress? Het valt ook wel mee, eigenlijk. Hij is niet zo aangenaam als anders in de omgang en hij loopt een beetje te ijsberen af en toe. Wat afgeleid, ook. En het is niet het moment om hem pakweg te vragen wanneer we nu eens naar huizen gaan kijken, denk ik. Ik zwijg maar een beetje en maak me zo onzichtbaar mogelijk.
Ben je trots? Ongelooflijk. Ik ben er zelfs een beetje van gepakt en ontroerd, dat mijn lief dat kan. Want het is toch wel iets om trots op te zijn, vind ik. Een voorstelling uit niks opbouwen. 75 minuten zelfgeschreven, zelfgeregiseerd en zelfgespeeld materiaal. Met zelfgemaakte liedjes, zelfbedachte grapjes en zelf uitgewerkte ideeën.
Kijk je er een beetje naar uit? Heel erg, ja. Vanavond is de avond dat hij aan onze liefste vrienden en familie en aan iedereen die geholpen heeft (coaching, techniek, affiche, websites,…) toont waar hij al een jaar aan werkt. Hoe kan een mens daar nu niet naar uitkijken.

Wist je al dat henk in de gazet stond, trouwens? Ja, ik had dat ook ergens horen waaien. Dankuwel voor het melden.