Gisteren liepen wij door de stad en werden, op de brug van het oudburg slenterend, opeens van op een terras aan het water nageroepen. Allez, ik had er eigenlijk weinig mee te maken, behalve dan dat ik erbij liep. Lief zijn naam werd geroepen en toen we keken zwaaiden de mensen op het terras enthousiast naar hem.

Wij bleken hen geen van beiden te kennen. Maar we hebben maar een beetje teruggezwaaid, want anders is dat ook zo onbeleefd.

Lief was ongelooflijk gegeneerd en verlegen. En hij gaf mij de schuld, want ik was net een instelling van mijn kodak aan het uittesten door petretten van hem te trekken, een gewoonte die hem altijd al een beetje irriteert.

En ik? Ik heb een half uur de slappe lach gehad. Vooral zijn bedremmeld gezicht was bijzonder grappig. We gaan leuke tijden tegemoet, zeg ik u.