Sand is overrated. It\’s just tiny, little rocks (2)
Bijna 2 jaar na datum nog een keer naar Eternal Sunshine of the Spotless Mind gekeken, deze keer op dvd.
De eerste keer heb ik die gezien in de cinema, samen met Lien en we hadden daar toen zwaar discussie over: ik vond hem fantastisch, zij vond hem goedkoop en ongeloofwaardig.
Ik dacht dat ik misschien in de voorbije twee jaar mijn romantische naïviteit was kwijtgeraakt en realistischer was geworden, maar neen hoor: het is een fantastische film! En zo romantisch en al! En de muziek is ook zeer mooi!
Ik heb zelfs een beetje gehuild op het einde.
😯
Goedkoop?! Ongeloofwaardig?!
Ik vind dit een prachtfilm! Heb hem intussen ook al een drietal keer gezien, en hij blijft gewoon goed!
Een beetje maar? De mevrouw die de laatste keer rechtover mij zat in de trein kreeg traanoogjes alleen al van naar mij te zitten kijken. 😀
Mijn liefje en ik waren unaniem over het feit dat dit een prach-ti-ge film is.
En dat is in ons geval zeker niet evident: Hable con ella vond hij bijvoorbeeld niet zo enorm fantastisch terwijl ik daar kapot van was.
Zo’n dwaze filmdat ik er zelf niet meer wil aan denken.
Sorry zulle.
Ik ben mee met de “subliem!”-posse. Het script en zijn leuke quotes, de speciale beelden, de downe muziek van Jon Brion, de nog downere Beck-remake van “Everybody’s got to learn sometimes”. Aaah. Mmmm. Jim Carrey in een niet zo vanzelfsprekende rol. Kate Winslet die er bijna in slaagt om mij verliefd te maken. …Hoe kan je dit nu niet goed vinden? *pinkt theatraal traantje weg*
Niet gezien, ook niet direct zin erin (wegens gewoon geen filmliefhebber), maar gelukkig… de gustibus, coloribus et mulieribus non disputandum est! Zo zijn al veel burgeroorlogen vermeden. 🙂
Prachtige film. De door melancholie doorweekte scenes, de prachtige visual effects die dat alleen maar benadrukken. Hoe schoon is het niet op het einde, als ze in die gang tegenover elkaar staan, en hij “that’s ok” zegt. Kijk zie, ik word er helemaal week van! 🙁
inderdaad fantastische film, elke keer dat ik hem bekijk merkt ik nog subtiele dingen op in de achtergrond. Zeker de scene toen ze tussen de boekenrekken staan, hoe alles geleidelijk vervaagt.
De enige film die mij ooit een uur na het bekijken snikkend in mijn bedde heeft doen kruipen. Ik was er helemaal kapot van, zo mooi.
Ik moet hem dringend nog eens bekijken. 🙂