Waarom?
Het waarom van het webloggen, daar gaat het de laatste dagen over in de “blogosfeer” (spreek uit met stiff upper lip, inderdaad). En over klasseren ook, maar daarover zal ik één dezer wel eens een boom opzetten.
Waarom? Nico doet van plakboekske, Lief ook. Michel toont graag dingen aan de mensen.
Mijn reden is eenvoudig: ik heb een dwangmatige neiging om dingen op te schrijven. Altijd al gehad. Bovendien heb ik ook de dwangmatige neiging om alles wat ik opschrijf bij te houden. Dozen vol dagboeken, mapjes met verhalen en gedichten, schriftjes vol zinnen overgeschreven uit boeken, mooie woorden,….
En brieven natuurlijk. Er is de klasseur met klasconversaties met vriendin k.. Er is een schoendoos propvol brieven van Ketnet, uit het eerste jaar aan den unief (we zaten begod hele dagen tesaam op café, en toch iedere dag zekers één brief). Er is een speelgoedbak vol brieven van andere vriendjes en vriendinnen. Hartverscheurende bekentenissen over hoe zwaar ons leven wel was (ja, klijn, het gaat over u), liefdesbrieven, pagina-lange epistels en korte kattebelletjes. En faxen: er is een doos vol faxen verstuurd uit het eerste jaar regentaat. Brieven van en naar vriendin B., die toen in Bornem vertoefde en van en naar de Jos, die studeerde in Parijs.
Toen de wereld digitaal werd, is een deel van de brieven vervangen door mailtjes (die ik trouwens ook allemaal fanatiek bijhoud) en een deel van de schriftjes door bestanden op de computer (“Mooie dingen voor de mensen.doc”, “woorden.doc”, “zo triest.doc”). Dat is toch al een jaar of vijf zo.
En toen wilde ik html leren en deed ik dat met een skynetblog. En toen begon ik daar dingen op te schrijven, want daar dient dat voor en ik zit nu eenmaal met die drang. En toen begonnen we met het project en las iedereen opeens over kerygma in de gazet. En toen lazen mensen die me kennen opeens dit weblog: mijn ouders, mijn familie, de vrienden die ik niet zo vaak meer zie, de ex-collega’s. En zo lijkt het nu een beetje alsof ik hier brieven schrijf naar al die mensen tegelijk. Dat is best handig: iedereen weet min of meer hoe het gaat en wat er aan de hand is in mijn leven. En dat scheelt een eind small talk als ge de mensen terugziet.
Ze noemen zo’n excessieve schrijfdrang ook wel eens hypergrafie. Maar dergelijke ziekelijke benaming verdienen jouw schrijfstukjes (nog) niet :-p
Maar ons leven wàs echt zwaar, we moeten daar nu niet flauw over doen ;o)
Enfin, ik zou daar bij gelegenheid wel nog eens willen in grasduinen, in die schrijfsels van vroeger. Misschien een goed idee voor een namiddag op uw dakterras, ergens in de vakantie?
Als dat geen fijn idee is!
Ik heb hier nog een hoop geschrijf liggen van toen ge verliefd waart op andere jongens dan uw huidige echtgenoot. Dat is altijd lachen…
*grijns*
ja , die periode dat er hier zo “geblokt” werd in de tuin dat ik niet goed meer wist in welk hoekje ik m’n “studeertafeltjes” moest zetten ! En hoe er hier gesakkerd werd op die verdomde profs…
Geef maar toe aan die hypergrafie i.
vreemd, ik heb een eerder dwangmatige neiging om dingen vooral niet op te schrijven. alleen al de gedachte aan een 15 jaar oude klasseur die bij u zomaar voor het grijpen ligt, doet me schudden en beven.
15 jaar?
*kijkt geschokt naar haar paspoort, zich opeens realiserend hoe oud ze al is*
Indeed. Heb zelf vorige week zitten bedenken dat ik me nog als de dag van gisteren herinner dat VTM op de kabel kwam. En toen zitten rekenen… dat is verdorie 17 jaar geleden, kunt ge’t geloven.
Terwijl ik het gevoel heb zelf nog maar pas 17 te zijn.