Gistermiddag na het ontbijt (ja, ik weet het, dat is een vreemd gegeven, maar het is vakantie voor iets é peoples.) dacht ik bij mezelve “ik zal eens kijken welke puddingskes en kaas er nog goed zijn in de frigo en dan de rest in de vuilbak pleuren”.
Aangezien de Barcelona-uitstap me echter de energie heeft gegeven van een koereur op epo, escaleerde dit weinig ambitieuze voornemen al gauw in een groots project van gezwind en vrolijk de frigo ontdooien en uitkuisen.
De koelkast werd uitgeschakeld, leeggehaald, er werd een pot kokend water ingezet en alles wat erin had gezeten werd ondertussen op de tafel uitgestald en aan een nauwgezet onderzoek onderworpen.
De situatie bleek ernstig.
De helft van de brol bleek een versheidsdatum te hebben die te situeren valt in de tijd dat het nog mooi weer was. Oftewel: lang geleden.
Achteraan de frigo was de inhoud van een potje yoghurt tot leven gekomen en dit krapuleuze zuivelspecimen had zich overmoedig aan de achterkant van de koelkast gehecht met het duidelijke voornemen om daar een heel nieuwe beschaving te stichten.
Er waren niet één, niet twee maar zowaar zes (6!) geopende en half-gebruikte potjes pesto aanwezig.
Er was gewone kaas, geitenkaas, feta, ricotta, mozarella en haloumi. Ik koop duidelijk graag kaas, maar eet het blijkbaar niet graag genoeg.

Twee uur ben ik eraan bezig geweest, maar nu is alles van ijs en etensresten ontdaan en bevat onze frigo enkel nog dingen die effectief nog eetbaar zijn. Zowaar een geruststellend gevoel.

Vandaag lente-schoonmaak deel 2: de keukenkasten.
En dat het dan maar lente wordt ook, verdorie.