Na januari komt februari.
Wegens een zopas aangekochte DVD-reeks van Desperate Housewives: een kalme maand op filmgebied.

17. Seven Years in Tibet (Jean-Jacques Annaud)
Ik heb deze film al een vijftal keer gezien, maar lief nog nooit. Aangezien hij baas is bij ons thuis (ahum) heb ik dus braaf meegekeken.
Bruno lacht mij ermee uit, maar ik vind Brad Pitt dus wel degelijk een goede acteur. En deze film blijft ook na een zoveelste zit aantrekkelijk om naar te kijken door het fantastische landschap van Tibet. Ik wil daar naartoe.
=> Als u hem nog niet heeft gezien, wat ons zeer zou verwonderen, kijkt u dan maar eens als hij volgende week weer ergens op de lichtbak wordt getoond.

18. Walk the line (James Mangold)
Wij zijn hier thuis nogal zot van Johnny Cash, dus deze film kon alvast niet stuk voor ons. Neef, die voor de gelegenheid mee was naar de filmzaal, kende Cash van tevoren niet zo goed, maar is nu ook helemaal into johnny.
Reese Witherspoone, daar had ik schrik van vooraf. Begrijpelijk, als een mens Legally Blonde in overweging neemt. Maar ze heeft dat goed gedaan.
=> Als hij uitkomt op DVD, staat ie binnen de week in onze kast. ‘nough said.

19. The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy (James Mangold)
Ik heb het boek indertijd met veel plezier gelezen, en ik had vanalles in mijn hoofd. Beelden, gezichten, mijn eigen special effects.
Ik was niet naar de cinema geweest om het debacle van The Beach niet opnieuw mee te maken. (ah, The Beach van Garland. één van mijn favoriete boeken. Tot de di caprio-janet het helemaal kapot heeft gemaakt in mijn hoofd.). We stonden deze maand echter in de videotheek en lief wilde de film gaarne zien. Ik heb eerder in deze post al gezegd dat hij baas is bij ons thuis, dus u weet wat het gevolg is: we hebben de film gezien. Ik vond hem onderhoudend, maar niet fantastisch. Ik vond hem grappig, maar niet hilarisch zoals het boek. De beelden kwamen niet echt overeen met die in mijn hoofd. Gelukkig ben ik hem ondertussen (2 weken ofzo later) al helemaal vergeten.
=> bwoah. als u het boek niet heeft gelezen, kan het geen kwaad de film te huren, veronderstel ik.

20. Elizabethtown (Cameron Crowe)
Kijk, ik heb het bij momenten wel voor een goeie “wijvenfilm” zoals sommige vreemde heerschappen uit mijn vriendenkring het genre durven te bestempelen. Een vleugje humor, wat romantiek, een doos kleenex voor de ontroerende momenten: ten gepaste tijde kan ik daar best van genieten.
Maar niet zo één zoals Elizabethtown: saai, inspiratieloos, niet grappig en zelf qua oppervlakkigheid niet geslaagd te noemen. Of zoals lief zei: “Ik ga slapen. zo saai, maat”
=> Awoert!

21. Dekalog, jeden. (Krzysztof Kieslowski)
“I am the Lord thy God; thou shalt have no other God but me.”
Deel één van de tien. Op en top een Kieslowksi: traag en gevoelig, met een hartverscheurend einde. Ik heb moeten wenen.
=> huren die handel. Bij mijn weten is er maar één videotheek waar je ze kan halen. En ik verklap niet welke tot ik ze alle tien heb gezien.

22. Dekalog, dwa (Krzysztof Kieslowski)
“Thou shalt not take the name of the Lord thy God in vain”
Zeer aangrijpend verhaal over een dokter die twijfelt of hij God mag/zal spelen. Opnieuw Kieslowski, en opnieuw zeer typerend.
=> Applaus!

23. Dekalog, trzy (Krzysztof Kieslowski)
“Honour the Sabbath Day”
Iets minder dan de andere, maar dat maakt deze film nog altijd stukken beter dan 90% van de films die ik heb gezien.Zeer mooi hoe liefde en bedrog zo nauw worden verweven dat het pijn doet.
=> Nog applaus!

24. Eyes Wide Shut (Stanley Kubrick)
Al verschillende keren gezien, maar ik blijf hem goed vinden. Mysterieus. Spannend. Sexy bij momenten. Angstaanjagend op andere momenten.
=> Als u hem nog niet heeft gezien: Schaam op u!

25. Minority Report (Steven Spielberg)
Het heeft zeer lang geduurd voor ik meewas: een zeer gecompliceerde en ingewikkelde film. Ik heb ook constant het gevoel dat er vanalles niet klopt. Lastig.
Maar: wel spannend en in een unk-what’s-happening-kinda-way bijzonder boeiend. Agatha is fantastisch mooi, vind ik. Zo fragiel en al. Kippenvel.
=> kijken, maar niet als u te moe bent. Deze film vraagt enige concentratie.

26. Ray (Taylor Hackford)
Jamie Foxx zet een geloofwaardige Ray Charles neer. Net als bij Walk the Line: een film over muziek, drugs en lifde.
Jammer genoeg ligt de muziek me minder dan van Cash, hoewel ik moet zeggen dat Charles blijkbaar meer nummers geschreven heeft dan ik dacht. Sommige stukken had ik graag meer uitgewerkt gezien, maar de film duurde nu al vreselijk lang.
=> ontspannen muziekfilm. Soms een beetje te oppervlakkig, maar ook een tikje langdradig.