Behalve met comedy en met lesgeven is lief ook bezig met muziek. Wij hebben thuis een muur vol gitaren (waar ik niet mag aankomen, maar dit terzijde) en het huis wordt op gezette tijden gevuld met muziekjes geproduceerd door mijn liefste. Ik vind dat fantastisch: gitaargetokkel op de achtergrond is één van de leukste geluiden die ik ken, en lief kan dan ook nog eens behoorlijk goed spelen. Wat mooi meegenomen is.

Dik een jaar geleden, een paar dagen na onze eerste date, kreeg ik een sms met “Ik speel met Rosco in ‘t Magazijn, vrijdag. Kom je kijken?”. Nu moet u weten dat er nog niet zo veel duidelijk was, op dat moment. Was lief nu mijn lief? Of was lief nu mijn lief niet? U kent het wel: de onzekerheid van een prille romance. En hoe moet een mens zich dan gedragen? Als zijn lief? Of niet als zijn lief? En wat als ge u dan gedraagt als zijn lief maar ge zijt zijn lief niet? Aaaargh, horror, stress en onduidelijkheid. Ik ben er nooit goed in geweest.
Na het samenrapen van de nodige moed en een stevige achterban van een viertal loyale vriendjes en vriendinnetjes heb ik mezelve toch naar het Magazijn gesleept. Alwaar algauw bleek dat Lief wel degelijk mijn lief was (*glimlacht*) en waar het “Rosco” waarvan sprake een bijzonder grappig hobby-project bleek te zijn. Lief, Stefaan en Guy spelen immers country. En zingen driestemmig. Van “hit me baby one more time” van Britney Spears. The thundering sound of yieha, zoals ze zelf zeggen. Het was een zeer fijne avond, daar in het Magazijn vorig jaar.

Waar ik naartoe wil? Rosco speelt slechts zelden. Het zal nu zelfs haast een jaar geleden zijn. Maar vrijdag staan ze op het barensfeestje van H en W., in Het Zwarte Gat. En ik kijk daar heel erg naar uit. Ook al omdat het vorige barensfeestje de scene was voor één van de grappigste situaties in jaren, met een zeer nieuwsgierige juf in de hoofdrol. Lena, we moeten voor vrijdag nog een roddel vinden om te verspreiden, me dunkt.