Verdomme zeg. Gisterenavond moest lief optreden voor een benefiet in de Cocteau van het Kinderkankerfonds en ik was voor de gezelligheid eens meegegaan. Om tien uur er echter de brui aan gegeven wegens een onbestemd en vervelend fysiek ongemak: beetje misselijk, beetje hoofdpijn, maar vooral het gevoel opgesloten te zitten en te veel lawaai in mijn buurt. Bovendien stonden er kaarsen op tafel en raakte ik ongelooflijk geïrriteerd door de flikkerende vlammetjes. Ik had de link nog niet gelegd met wat er zat aan te komen.
Thuisgekomen nog een paar uurtjes gewerkt voor school: een beetje ePortfolio, een beetje taken verbeterd. De kat eten gegeven en ongelooflijk gedegouteerd geraakt van de geur van dat katteneten. In bed gekropen met een rothumeur en op dat moment al zwaardere hoofdpijn. Pijnstillertje. Nog steeds geen link gelegd met wat er zou komen.

De hele nacht onrustig geslapen, honderd keer wakker geworden, te koud, te warm, vies gedroomd.
Vanochtend bij het afgaan van de wekker barstende hoofdpijn. Ik dacht dat er iets fout was met de verlichting, want het leek ongelooflijk fel allemaal. Als de kat miauwde voelde dat alsof hij dat binnen in mijn hoofd deed. Een kop koffie gedronken om wakker te worden en die na vijf minuten opnieuw uitgekotst.

En pas dan begon het te dagen: hey ho. dit zal migraine zijn. Ik heb dan maar gebeld naar het werk, heb twee zware pijnstillers geslikt en veel water gedronken en nu is het wat beter. (ik heb het geluk dat het bij mij meestal minder lang duurt dan bij die andere Gentse blogger, die makkelijk twee dagen gesneuveld kan zijn…)

Maar ik vind dat dus vreemd: dat ik daar ondertussen al vijftien jaar regelmatig last van heb en nog steeds verrast word door aanvallen. Ik zou het ondertussen toch al moeten weten en de eerste symptomen al herkennen? Of misschien ben ik te koppig om toe te geven dat het eraan komt, omdat ik het zo haat.