Om louter esthetische redenen mag het op regelmatige tijdstippen eens van sneeuwtapijt doen, vind ik. Mooi dat dat is: alles is wit en proper en het lawaai wordt zo fijn gedempt. Stilte is echt wel mijn favoriete geluid.
Dan sta ik voor het raam met een kop warme koffie in de hand en een dekentje om mijn schouders en kijk naar de witte wereld. Als ik in de juiste mood ben kan ik er zowaar een tikje melancholisch van worden. En melancholie is echt wel één van mijn favoriete emoties, zeker in combinatie met koffie en een dekentje.

Nu verwacht u vast een lofzang over het sneeuwfenomeen, niet?
Ha!
Hebben wij u even op het verkeerde been gezet, kapoenen dat we zijn….ik haat sneeuw! Uit de grond van mijn tere hartje!

Sneeuw is mooi om naar te kijken, maar oh my, is dat een k*teboel als je naar buiten moet..

Ik bedoel maar:
– sneeuw is koud
– sneeuw is nat
– sneeuw is gevaarlijk glad
– sneeuw en bij uitbreiding strooizout maakt je broek en schoenen kapot
– sneeuw is na een half uur niet meer wit maar bruin
– als je buitenkomt dan vinden mensen het leuk om sneeuwballen te gooien. (Neen. Ik beschuldig hier niemand. Ook mijn lief niet.)

Awoert sneeuw!
Sneeuwpret my funky ass.