En nu moet ik door dat voorgaande denken aan vorige week, zelfde tijd. i. en vriendin M zitten te eten in de keuken en drie jongens van een jaar of veertien passeren aan het raam. Ze tikken op de ruit en zwaaien. Eerst lachen wij een beetje, maar als ze blijven staan en teken doen dat ze binnen willen, negeren we ze maar. Uit mijn ooghoeken hou ik ze in de gaten. Uit mijn ooghoeken zie ik opeens dat één van de pubers zijn -ahum- piemeltje uit zijn broek haalt en het naar ons toe -ahum- zwaait. Ik heb de rolluiken naar beneden gedaan en was het ondertussen al een beetje vergeten.

Maar bij deze, jongeman, wil ik toch even melden dat u uw grief beter kunt laten zitten tot het volgroeid is, want dat het momenteel nog niet is om trots op te wezen. En dat dat echt niet smakelijk is, zo tijdens het avondmaal.