Het huis klinkt hol, opeens. Alles voelt kil en stoffig aan: daar moet hij de poetsvrouw ten gepaste tijde een keer op wijzen, bedenkt hij. Dat ze ook af en toe een keer achter de meubels mag stofzuigen, want nu wordt het ietwat genant als straks de politie langskomt.
Hij haalt diep adem en loopt de trap op. Zijn bureau is leeg. Zelfs de lamp is van het plafond gevezen en zijn dossierkasten zijn verdwenen.
Langzaam dringt het tot hem door dat er iets niet klopt: dat die smeerlappen zijn Powerbook meenemen, daar kan hij nog inkomen. Maar de foto’s die hij vorige winter in dat bos nam van Chantal? Zijn kalender waar hij zorgvuldig de verjaardagen van familie en vrienden op bijhield?
Een vreselijke gedachte veegt al zijn andere denkpistes van tafel.
Chantal heeft hem verlaten.
Zijn vrouw is weg en ze heeft alles meegenomen.
Overvallen door woede stormt hij de slaapkamer binnen en vindt ook daar niets dan kille leegte. Op het kamerbreed tapijt is duidelijk de afdruk te zien van waar eens het echtelijke bed en de grote kleerkast stonden. In de hoek van de kamer staan vijf dozen, netjes op elkaar gestapelt.
Als hij de eerste doos opent ziet hij, zorgvuldig opgevouwen, zijn hemden.
Chantal is weg.
Chantal heeft hem verlaten.
En ze heeft enkel een stoel en zijn kleren achtergelaten.