Ik had gisterenavond even een dipje. In de namiddag had ik de vliegtuigtickets afgehaald voor Peru , wat op zich bijzonder fijn is. Dat betekent immers dat het dichtbij komt. Maar opeens was het niet dichtbij genoeg. Ik vond nog een maand plots immens lang voordat ik mijn maatjes zou terugzien. En ik begon te denken dat ik hen dan een paar weken ga zien en dan weer weg zal moeten.
Gisterenavond had ik bovendien onder het koken Raymond opgelegd, uit een soort van melancholie, wat de boel er natuurlijk niet beter op maakte. Samen met die maatjes heb ik de afgelopen jaren bijzonder veel mooie optredens gezien van Raymond. Memories en al.
Het was allemaal niet echt goed voor mijn stemming.

Los Gringos zijn al jaren heel goede vrienden. Hij al van sinds we in hetzelfde dorp opgroeiden en volop samen een kanjer van een pubertijd doorploegd hebben. Zij al sinds ze 9 jaar geleden zijn lief is geworden en ik haar al van het eerste moment een fantastische madam vond.
Een aantal jaar geleden hebben ze de Vlaanders al een keer tien maand verlaten voor een reis door Nieuw-Zeeland en na hun terugkeer is de band alleen maar sterker geworden. Ik ben in die tijd verhuisd naar Gent en van toen af waren we eigenlijk ieder weekend samen. En tijdens de week ook nog wel een paar keer. Tussendoor mailden en belden we. Eigenlijk was er niets, hoe pietluttig ook, dat veranderde in mijn leven of ze wisten ervan en waren er op één of andere manier bij betrokken. Van kleine dingen (welke kleur verf zal ik op mijn muren smeren?) tot de grote momenten in het leven: de eerste mensen bij wie ik langsging bij love-troubles, de eerste vrienden die ik vertelde over mijn nieuwe job, de eerste mensen die te horen kregen dat er een nieuw lief was, de getuigen van het eerste afspraakje met het nieuwe lief.

Ik heb hen in januari, bij hun vertrek, plechtig beloofd dat ik niet weer van ingrijpend levensveranderaartje ging spelen terwijl ze weg waren: geen ander werk, geen nieuw lief, geen verhuis, geen zwangerschap, geen huwelijk. Dat was de deal. Kwestie dat ze nog meekunnen, eind september.
Het leven gaat door, natuurlijk en nu- zes maand later- zijn lief en ik op zoek naar een samenhok-nest. Het voelt heel raar dat zij nu niet hun mening zullen kunnen geven als we iets vinden. En niet samen met ons enthousiast zullen kunnen zijn. En misschien zelfs niet terug zullen zijn voor een eventuele verhuis.

Ik zeg het u: that sucks.