Daarnet nog een keer naar een huisje wezen kijken, lief en ik. Om te kopen, deze keer. We zijn nog steeds niet ernstig op zoek (na de zomer worden we serieus) en bovendien zoeken we een huurhuis en geen koophuis, maar dat neemt niet weg dat we bij momenten een beetje curieus zijn naar wat je hebt voor welke prijs en wat we eventueel zouden aankunnen.
Bovendien was het huis in kwestie bij lief om de hoek, dus een echte investering van tijd en energie was het niet. Wij dus kijken.

Verstomming. Met verstomming geslagen. Hoe sommige mensen in staat zijn een huis met mooie ruimtes om te toveren tot een ware hel, het blijft me een raadsel. Er was een ruime living in dit huis, die vakkundig was herschapen tot een donker hol: diepbruine vloerbedekking, houten eiken meubels en een donkerbruin plafond. Ik bedoel maar: je kunt even goed het hele hok in sober zwart schilderen.
De keuken in dezelfde eik als de meubels, bijzonder ruim ook, maar eveneens bijzonder lelijk. De badkamer dan weer ietsiepietsie klein, terwijl ze net naast de keuken lag en ze dus makkelijk de keuken wat kleiner en de badkamer wat groter hadden kunnen maken. Vier slaapkamers, dat had het wel. En een klein tuintje.
Ik zag onmiddellijk potentieel: hier een muur eruit, daar een raam erbij, nieuw plakwerk, nieuwe vloeren en plafonds,…

Kortom: grote kosten. En daarvoor was het dan weer een pak te duur, dat huis.

Als iemand dus graag voor 180.000 euro een donkere grot wil kopen in Gent centrum: ik kan u het adres geven als u wilt.