Ik betrek sinds een aantal jaar een stulpje in een appartementsgebouw in Gent-centrum. Wij hebben een centrale inkomhal in het gebouw: je komt binnen in een hal waar het belpaneel staat en die twee deuren heeft. Een deur-met-sleutel naar de lift en een deur aan de linkerkant naar het kamertje waar de postbussen staan.
Deze ochtend om kwart voor acht kwam ik beneden, nog half slapend zoals ieder normaal mens om kwart voor acht ‘s morgens. Ik sla de hoek om naar de postkamer en dan slaat de schrik me om het hart.
Er ligt iemand in de postkamer. De meneer in kwestie heeft streekkranten op de grond uitgespreid en ligt heel vast te slapen.
Ik ben verstijfd. Niet dat ik bang ben, integendeel, maar het is gewoon enorm verschieten als er iemand ligt waar je niemand verwacht. Ik laat – na even twijfelen wat ik nu moet doen- de meneer slapen en ga door naar mijn werk.

Eens een beetje bekomen, breekt mijn hart.
Zo erg! Ik lag een uur daarvoor nog drie verdiepingen hoger te slapen in een zacht bed. Ik ben opgestaan, heb een lange douche genomen en vervolgens een kop dampende koffie gedronken en een kom cornflakes met yoghurt opgelepeld.
Die meneer ligt op harde tegels in een kille hal, heeft geen douche of koffie bij het opstaan en moet dan de regen in.

En nu zit ik me af te vragen wat voor opvangmogelijkheden Gent eigenlijk heeft voor daklozen. Ik zou het zelf echt niet weten.