Zij die mij kennen, weten dat ik niet rap geschokt ben. Maar gisteren heb ik toch met open mond en hoodschudden zitten kijken naar de eerste aflevering van Temptation Island.
Ik heb er nooit bijgekunnen: mensen die het nodig vinden hun relatie te testen door twee weken rond te huppelen tussen halfnaakt miss- of mister belgium vlees. Stupid stupid people: er bestaat zoiets als kat-bij-de-melk-zetten en de deelnemers moeten dan ook achteraf niet komen janken over hun ten ziele gegane serieuze relatie, me dunkt.
Voordeel is wel dat de koppels die eraan meedoen waarschijnlijk niet lang om hun voorbije affaire kunnen treuren: ik vermoed dat de geheugenspanwijdte van de gemiddelde temptation-island deelnemer zowat een week bedraagt. Daarna is het “Sally? Wiedadde? ik kenne die nie?”.

Bij de eerste reeks had ik het trouwens helemaal niet begrepen. Ik dacht, in al mijn naïviteit (ik was toen nog twee jaar jonger dan nu, weet u wel), dat de koppels een maand of zes van elkaar gescheiden leefden. En dat het gemis en de verleiding en de combinatie van die twee en het feit dat ze de vrijgezellen uitgebreid leren kennen, sommigen tot misstappen aanzet. Groot was mijn verbazing dan ook dat Tempation Island maar twee weken duurt. T-W-E-E. Veertien dagen. 14 dagen is lang genoeg om lusten onbedwingbaar te maken, om alle principes overboord te gooien. *hoofdgeschud. van mij en ongetwijfeld ook van u.*

Anyway. Gisteren was er aflevering 1 van de nieuwe reeks en het zootje ongeregeld van dit jaar tart werkelijk alle verbeelding. Geen 14 dagen nodig, ho maar: van zodra het duister van nacht één viel was het al prijs.

Ik voorspel het u: daar komen nog drama’s van.