Lena had me erop gewezen, dit weekend. En deze ochtend bij mijn eerste kop koffie waren ze alvast de oorzaak van een paar maandag-glimlachjes: de standaardvaders. Moet u zeker een keer lezen…

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat de plotse fascinatie voor het fenomeen “baby” waarschijnlijk te verklaren valt doordat ik gisteren enthousiast ondergekwijld ben geworden door Staf. Vijf maand, petekind van het lief. En schatteuh, manmanman.

Ik heb natuurlijk enkel met het ukje gespeeld en van koetjiekoetjie gedaan, en niet gevoederd/verschoond/getroost bij huilbuien. Mijn referentiekader is dus misschien een beetje fout, maar voorlopig vind ik baby’s nog leuker dan hondjes!