U kent het wel: u zit ietwat nerveus heen en weer te schuifelen op een ongemakkelijke en harde stoel, gehuld in oncomfortabele kleren, onderwijl krampachtig proberend u een air van serieux aan te meten. Aan de andere kant van de tafel zitten een drietal mensen doordringend te staren en u weet dat ze binnen een half uur een oordeel over u zullen vellen. Karakter, capaciteiten, intelligentie, ervaring en geleverde prestaties zullen binnen dertig minuten afgewogen worden tegen wat de andere kandidaten in petto hebben, en dat is meestal een heleboel. Dodelijk is het, zo’n sollicitatie. Absolute horror.

En dan komt het ergste moment. De ultieme rotvraag. De kwelling van iedere werkzoekende, de nachtmerrie van elke sollicitant: “Zegt u eens, juffrouw, wat zijn uw goede en uw slechte kanten?”
What the F* moet een mens daar nu op antwoorden? Je mag niet té positief zijn (want dan ben je een dikkennek), je mag niet té negatief zijn (niemand neemt een loser aan), je mag niet liegen (dat valt op en komt altijd uit), maar de waarheid is ook al niet zo goed (slechte kanten? Wel, ik ben van nature lui en slordig. Fat chance you will be getting the job…).
De antwoorden op deze vraag zijn dan ook meestal vaag en nietszeggend. Ik ben sociaal en gedreven. Ik denk dat één van mijn negatieve kanten mijn perfectionisme is. Daar kan niemand toch iets mee aanvangen?

Anyway, waar ik heen wilde: op het lijstje van mijn sterke punten is “gematigdheid” de grote afwezige. De dingen onder controle houden, ik kan het gewoonweg niet. Ik gooi me in wat ik doe met het enthousiasme van een kleuter die in het diepe springt, gewoon omdat ie de illusie heeft dat ie best wel kan zwemmen. Ik neem hooi op de vork tot de vork breekt en ik loop mezelf voorbij, om vervolgens ingehaald te worden door de realiteit.
Het is een terugkerend patroon en dat spreekwoord over Ezels en Stenen gaat bij mij dus niet op.

Deze keer is het bloggen. Wat zes maand geleden begon als een klein experiment om html te leren en weer wat meer te schrijven, is onderhand uitgegroeid tot een kloeke en volgroeide tijdsrover.
Er is kerygma, dat u nu aan het lezen bent. Er is het grote project van Gent.blogt, u waarschijnlijk bekend ondertussen. Er is edublogs, een geesteskind van Smetty alwaar ik mijn verlichte geest laat schijnen over digitale leeromgevingen en ePortfolio’s.
En dan is er vanaf vandaag dus ook struikgewas. Wat eerder aangekondigd werd in de gazet als de Vlaamse megablog en nu een fijne groepsblog is geworden waar yours truly ook af en toe een bijdrage aan zal leveren. Initiatiefnemer Dominiek is immers een schat van een mens, en ik hou nu eenmaal van projectjes.

De realist in me zegt: “Gebruik toch je verstand, dit hou je nooit vol”, de enthousiasteling in me is gewoon heel blij met de nieuwe uitdaging.
En jammer genoeg spreekt de realist niet duidelijk en hoort de enthousiasteling niet goed. Voorwaar een slechte combinatie.