It’s a blog’s life.
Soms heeft het een vreemd gevoel, dat bloggen. Gisteren, aan de toog met de enige madam die me dit jaar al heeft verblijd met 2 (twee!) handgeschreven brieven, was \”ik heb het gelezen, ja�? een vaak terugkerend antwoord toen ik dingen vertelde.
Dat vond ik bij momenten raar. Alsof de feiten al gekend waren en ik enkel nog de gevoelens en mimiek erbij hoefde te doen. Alsof onze date een verfilming was van een boek dat zij al had gelezen.
Het deed me denken aan die keer toen ik \”in real life�? met Mich aan het praten was en vroeg hoe het met S. ging en of het digitale fototoestel beviel en of zijn jas al terecht was. Toen ik plots besefte dat dat allemaal dingen zijn die ik wist vanop sempermagis, gaf dat toch een ietwat onwennig gevoel. Je kent mensen door het web, maar eigenlijk weet je niet hoe goed en of dat wel allemaal zo waar is, wat daar op dat scherm staat.
Het is met woorden nog makkelijker een beeld van jezelf te schilderen dan in het echte leven. Je creëert een geschreven realiteit en je boetseert die vervolgens zoals je zelf wilt. Uit eigen ervaring weet ik dat dat best behoorlijk gevaarlijk kan zijn: je vindt iemand leuk bij het schrijven, maar in het echte leven blijkt die persoon anders te zijn. Griezelig is dat.
Woorden op papier (of in dit geval het web) hebben bovendien een kordaat en definitief kantje. Wat je schrijft, dat is waarheid. Wat te lezen staat, is onherroepelijk en valt moeilijk te nuanceren.
Er bestaat nix efficienter dan een brief om te vermijden dat je terugkomt op je woorden. Er is niets zo vast als letters die op eender welk moment herlezen kunnen worden.
Soms is dat goed, want er zijn zo van die dingen die enkel gebaat zijn met een kordate aanpak. Soms, als je uit je humeur bent bijvoorbeeld, of gekwetst wordt; lijk je plots anders dan je in werkelijkheid bent. Offensiever. Harder.
Er zijn verschillende soorten mensen die een blog lezen, die je makkelijk kan indelen volgens de relatie die je met hen hebt.
Er zijn zij die je echt kennen *zwaait naar de mama en de papa, de familie, het lief, de vriendjes en vriendinnetjes* en zonder een weblog ook al weten wat er in je leven gebeurt en dus alles kunnen nuanceren wat je schrijft.
Er zijn de mensen die je hebben gekend, lang of minder lang geleden *dag mensen daar op de fabriek!* en die in een blog een eenvoudige manier zien om up-to-date te blijven over je leven. Waarschijnlijk spiegelen deze mensen alles wat ze lezen aan hoe je vroeger was.
Er zijn de mensen die je niet kennen, niet weten wie je bent, maar toch blijven lezen, en die dus zelf hun verhaal maken. En dan word je eigenlijk gereduceerd tot een personage dat leeft op het wereldwijde web. Dat voelt soms vreemd.
My thoughts exactly.
“Ja, ik heb het gelezen op je blog” is een zeer ambetante repliek. Dat heb je natuurlijk met een ‘life blog’ (of hoe heet dat spel?), al zijn er natuurlijk veel meer dingen waarover ik nÃet schrijf. Want laten we wel wezen: Op mijn blog schrijf ik over faits divers. Ik heb het vaak over luchtige dingen en zelden over serieuzere zaken, of liever: over mijn innerlijke ik. De keren dat ik het wél over serieuze zaken had, beschouw ik op de keper als een ‘foutje van de firma’ – en dan nóg weet je daarmee als lezer geen details. Je hebt hooguit een kapstok waaraan je je eigen gedachten en meningen kunt ophangen.
Nu, met goede vrienden bespreek je niet alleen faits divers eh. Je bespreekt ook problemen, gevoelens en andere intieme zaken. Mensen met wie ik daarover niet kan spreken, beschouw ik niet meteen als mijn beste vrienden. Je hebt vrienden… en je hebt vrienden. Zó’n immens probleem is zo’n blog dan ook weer niet.
Ik heb al eens gedacht om het over een andere boeg te gooien hoor. Maar welke boeg weet ik niet. Opinies, essays of artikels schrijven is niet aan mij besteed; ik heb gewoon geen zin om mijn tijd daarin te stoppen. Althans voorlopig.
En veel hangt ook af van mijn gemoedstoestand: Soms vloeien de zinnen uit mijn vingers, soms komt er bijna niks uit.
En soms krijg ik een reactie die mij confronteert met het feit dat mijn blog zeer relatief is en dat er zo dertien in een dozijn zijn…
Hihi… Moet wel leuk zijn als je al dingen weet van andere bloggers nog voor hij het persoonlijk meedeeld!
Ja zeg, ik bijvoorbeeld, ken jullie bloggers van haar noch pluimen irl, maar ben via gent.blogt ook hier terechtgekomen. En ik weet natuurlijk niet wie of hoe jullie zijn. Misschien krijg ik door de blog wel een heel verkeerd beeld.
Mr toch, nog los van wat je schrijft in een blog verraadt zo’n faits-divers tekstje veel over wie je bent denk ik. bvb. onderwerpen die je de moeite waard vindt, en vooral: gebruik van specifieke humor en stijl. Ik denk bvb dat jij (i.) irl een vrij vrolijk en grappig iemand moet zijn met een heel geestige half-studentikoze levensstijl.
En als dat helemaal niet zo zou zijn: maakt niet uit. Je blog is ge-wel-duge lectuur. En als je’t mij vraagt, ook ge-wel-dug goed geschreven. ‘k Vind het ook een spannend idee dat ik jou en de andere gent.bloggers misschien al honderden keren gepasseerd ben op straat of in’t zelfde café zonder het te weten. That’s the charm of it, niewaar. En die mag blijven, wat mij betreft.
een mooie analyse beste I.
moet je dan eens inbeelden wat voor beeld de meesten die de Lord CMS mlouter virtueel kennen van de Lord hebben…
meestal durven ze dan niet eens af te spreken uit angst in een duister steegje onthoofd te worden en leeggezogen te worden door een bloeddorstige vampier…(nu ja tot nu toe heb ik me wel kunnen inhouden eigenlijk-lol)
en ja nuancering da’s idd wel nodig, sompmigen kunne het anderen niet…
sommigen lezen de driedubbele laag eronder anderen verstaanzelfs nog de letterlijke tekst niet…
soms denk ik ook, shit voor bekendne is deze metafoor te doorzichtig,maar ja zoals je zegt, de woorden zijn getypet, al dan niet in foute letters…
maar conclusie: het is toch fijn hé bloggen over jezelf zonder het gevoel te geven jezlef te kijk te zetten!
🙂
@Bart: Welja, da’s eigenlijk ook waar. Soms verraden teksten en schrijfstijlen wel iets over wie je bent – voor een stukje toch. Ik ben benieuwd wat mensen, die me niet IRL kennen, over mij denken. Maar vooral: of dat klopt 🙂
het voelt soms raar en het is gewoon een kwestie van ‘afzetten van ‘ Je weet eenmaal het hier op komt het niet meer van jou is, niets meer van jou is. Das het bizarre, soms is dat juist mooi om te ervaren, soms is het iets beangstigend
Tsjee, dat is het leven hé. Zelfs in een relatie ga je ook nooit weten wie of wat de ander écht is . Laat staan over/op een blog. Anders schrijf je maar een boek. En dan nog. Maar het is steeds het proberen waard natuurlijk. Dat is dan het leuke aan bloggen.