Ben ik eigenlijk de enige die het zowat gehad heeft met de tsunami? Begrijp me niet verkeerd: ik was geschokt. Al die dode mensen, al die dakloze kindjes. Aangedaan. Bewust van vergankelijkheid. Mezelf gelukkig prijzend dat zoiets hier niet gebeurd was. Dat mijn familie en vrienden nog leefden met oudejaar. Geld overgeschreven. Meegevoeld.
En nu zo verzadigd als maar kan wat betreft overstromingsbeelden.
Het werd allemaal al een beetje veel, voor iemand die zich zo makkelijk opwindt als ik. Dat liedje van de verenigde vlaamsche zangers, die benefiet-actie op alle kleurrijke televisiezenders, de donatiebox op onze school, de etentjes, optredens, fuiven voor het goede doel.
Maar bon, het is allemaal vreselijk, die natuur, en ik hield mijn ergernisje dan ook wijselijk voor mezelf. Ik heb zelfs niets gezegd toen ik op de radio hoorde dat \”als iedere belg 9 euro zou storten, we dan meer zouden ophalen dan d\’ollanders. Mwoehaha�?.
Ik heb braaf gezwegen , maar vanavond is de druppel die mijn tirade-emmer doet overlopen uit de kraan geplonsd. Een zekere EH Van Diest roept in de gazet bezwangerde-en-op-werpen-staande-vrouwen op om hun kind tsunami te dopen. Tsu-na-mi. Tsunamieke Janssens. Tsunie De Moor. Vloedgolfke Peeters.

I kid you not.

…

En ik ga zwijgen nu. Mijn tong afbijten en denken aan al die slachtoffertjes en er u op wijzen dat u nog steeds op 12-12 kunt storten. Maar dat had u van Koen Wauters ook al gehoord, waarschijnlijk.