Dat is nu toch wel jammer zeg. Vanochtend bij het verlaten van mijn warme huis, werd ik geconfronteerd met een wonderlijk tafereel: op het pleintje voor het gebouw stond een jongen in koepak – volgekleefd met rode stickers- enthousiast te wezen. De vreemde verschijning was in gezelschap van een breed lachende bouwvakker en een andere jongeling die duidelijk ook verkleed was, maar het was te vroeg om me zelfs maar af te vragen in wat dan wel.
Dankzij een kanjer van een ochtendhumeur was mijn enige reactie op dit surreële trio een snelle vreemd in mijn hoofd, en een opgetrokken wenkbrauw. Ik kan dat namelijk goed ‘s morgens: korte gedachten hebben en daarbij mijn wenkbrauw optrekken. Mijn enige doel was zo snel mogelijk de auto bereiken, want het heeft zo de gewoonte koud te zijn in december en bovendien is een confrontatie met een olijke bende jongelingen om kwart voor acht voldoende om mijn hele dag naar de knoppen te helpen. Ik zette er dan ook flink de pas in en negeerde het drietal zo straal als mogelijk. Voorwaar geen sinecure, want ze probeerden duidelijk de aandacht te trekken. Gelukkig ben ik daar redelijk resoluut in: straal negeren is straal negeren, daar helpt geen zwaaien en op-en-neer-springen aan.

Eens veilig in de voiture en op weg naar het werk mocht de radio aan. Eerste zin die ik hoorde van Wim O.: Vandaag staat Flashy Freddy in Gent! Als je een GPS-toestel wilt, haast je dan zo snel mogelijk naar…
Juist ja, het pleintje aan mijn huis.
En dat vind ik nu jammer zie. Want ik had best wel een GPS gewild.