Vorige week, tijdens onze traditionele oudejaarsweekextravaganza(*), had ik wat grief van de boerderij meegezeuld. Ik ben niet zo’n fan van dagelijks naar de winkel lopen op vakantie (dat in pyjama naar de winkel gaan sociaal niet aanvaard is, is een belangrijke reden) en een beetje groenten bij de hand zorgt dat ik altijd wel ergens soep van kan brouwen. Soep is eten. Eten is belangrijk.

Eén van de groenten die ik bijhad was postelein. Niet voor de soep, maar gewoon als soortvansla.
Dat was een succeske te noemen: na een paar dagen aten niet alleen de grote mensen postelein, maar zaten ook de pups van het gezelschap elke keer groene steelkes te knabbelen bij de boterhammen. Want postelein is lekker. En het past zowat overal bij.

Er is zomerpostelein en winterpostelein, en het groeit allebei gelijk zot. Een gemakkelijke groente, gelijk ze zeggen. Als we er niet zo veel hadden op de boerderij, ik zou hier al lang een paar bakken staan hebben op het terras.

We eten dat hier het meeste als slaatje bij/tussen boterhammen of als bijgerecht. Maar ik draai ook postelein in puree, snipper het in omelet en in minestrone, of roer het door pasta. Samengevat en van Dorien gepikt uit De moestuin van Mme ZsaZsa: alles wat je met babyspinazie zou doen, kan ook met postelein.

En het is schattig omdat kiendjes altijd blijven vragen naar de porselein, dat ook.

(*) lees: een week gezelligheid en eten en koken en koffie en ah het is al tijd voor aperitief. Dit alles met veel volk in een vakantiehuis. Deze keer in Kortemark, waar voor de rest overigens absoluut niks te doen is.

(Ja. Ik ga af en toe eens over eten schrijven vandejaar. It’s a new thing.)