Confituur.
Het is juni, en in juni is er altijd die ene avond dat ik in mijn keuken sta, in een pot aarbeien roer en mijzelf een moment van melancholie toesta. Dan ben ik weer vijf, en klim op een stoel in de keuken beneden bij mijn grootouders. Er was een keuken boven, en een keuken beneden, en om een reden die mij nog steeds niet duidelijk is werd confituur beneden gemaakt.
Ik klom op de stoel, naast mijn pepe, omdat mijn hoofd anders niet boven het aanrecht kwam, en ik alles moest zien. Ik leerde over confituur, en hoe ge een lepel op een bordje moet scheppen om te zien of ze klaar is. Elke elke keer als ik nu een lepel hete confituur op een bordje schep, moet ik daaraan denken.
Het is verkocht, ondertussen, dat huis. het huis van oneindig veel beelden uit mijn kindertijd. Een kindertijd die daar — als ik de foto’s mag geloven — voornamelijk bestond uit paaseieren rapen, verjaardagstaarten eten en nieuwjaarsbrieven voorlezen.
Wat in mijn hoofd zit, staat niet op foto’s. Het is het huis van vanillepap en speculoos, van boterhammen met lichtbruin suiker na school.
Het huis waar ik mijn twee jaar jongere neef zover kreeg dat hij droogbloemen in brand stak tijdens het huiswerkmaken.
Het huis van de tuin met de konijnen ook, en met het tuinhuis waar we niet mochten spelen en dat bijgevolg de leukste plek was. De tuin waaruit ik later bij elk bezoek groenten en kruiden en bloemen voor op de schouw van mijn eigen huis in de stad mocht meenemen.
En het huis van confituur, dus.
En ik weet dat, zo’n dingen zijn niet onverwacht. Ze worden lang aangekondigd, door een verhuis naar kleiner, door het wegvallen van dierbaren en op het eind ook door een advertentie op immoweb. Maar als het telefoontje komt dat het verkocht is, is het toch een raar momentje, zelfs al was ik er toen al vijf jaar niet meer geweest.
Ik troost me met het idee dat het schoon is, die herinneringen. En vooral met het idee dat het huis gekocht werd door een schone mens. De allereerste jongen met wie ik ooit praatte in het jeugdhuis waar ik mijn jeugd doorbracht. Ik was 14, en stond te draaien aan de deur. Hij kwam bij mij staan en zei: “Moh, gij zijt toch zo’n vriendinneke van mijn kleine zus hé? Wat drinkt ge?”
Ik denk dat ge een potje confituur krijgt als housewarminggift, V.
Ho gij ! Ik pink een traantje weg…mooi geschreven .
Het is grappig hoe kleine doodgewone dingen toch zo veel betekenis kunnen krijgen door de herinneringen aan mensen die er aan vast hangen.
Ontroerend mooi!!!
I feel you. Mijn oma haar huis is ook onlangs verkocht. Vandaag reed ik er langs (dat moet om haar te bezoeken) en ik zag het jonge koppel dat het huis kocht langs de voordeur naar binnen gaan. Er ging echt een steek door me heen, dat zij daar wel binnen mogen en ik niet (meer) en ook dacht ik: sukkels, de ingang is wel langs de verandadeur achteraan hé en niet langs de voordeur.
Ik voel de herinneringen bijna, zo mooi geschreven. De herinneringen aan het huis van mijn oma en opa beginnen langzaamaan te vervagen. Zo jammer.
soms zijn er zo van die toevalligheden, dat je bijna twijfelt aan het bestaan van toevallig. Zo schoon.
Ik passeer er dagelijks en kan niet nalaten naar het huis te kijken en het gewoon verder rijden voelt nog steeds vreemd . De keuken beneden diende voor alles wat lang diende te pruttelen : soep en dus ook confituur . Ik zie je nog staan op je stoel naast Pepe en maar kwebbelen en vragen ( Mira heeft het niet van niemand ) -) ‘
Ook ik,ben blij dat het huis gekocht werd door iemand die we kennen , ik hoop dat hij er heel gelukkig mag worden .