De laatste. #projectblogboek
De laatste keer dat ik boos ben geworden was deze ochtend rond 7 uur. Dat ik de rest van de dag geen enkele andere keer boos was, is een succes, want ik heb ook de krant gelezen, en ik heb de hele dag gewerkt. Dat is altijd riskant, dat weet iedereen.
Maar om 7 uur was ik dus wel al boos. En ik lag op dat moment nog in mijn bed.
Het zit zo: ik moet meestal vroeg opstaan. In het weekend om half acht met de dochter, in de week gewoonlijk om half zeven.
Soms is er een doordeweekse dag dat ik geen les moet geven het eerste uur, en dan mag ik slapen tot half acht, aka tot de kleine wakker wordt.
Dat uur tussen half zeven en half acht is alsof iemand mij trakteert op een stukje slagroomtaart op het moment dat ik net zat te denken “hm, precies een hongerke”. Ik ben vreselijk gehecht aan dat gestolen uur, zeker als ik zoals gisteren weeral tot een kot in de nacht had zitten lezen.
Als de dochter dan om 7 uur roept dat ze wakker is, zoals vanmorgen, dan ben ik boos. Wild. Razend. Omdat mij een half uur slagroomtaartslaap wordt afgepakt, zonder voorafgaande verwittiging. Zo. Oneerlijk.
Ik ben dan niet boos op haar gelukkig, maar op de wereld. En het leven. Ik haat het leven uit de grond van mijn hart zowat elk eerste uur van elke dag.
Mijn ochtendhumeur is legendarisch. Ik ben daar niet fier op, en ik ga niet onnozel doen: het is niet gemakkelijk. Niet voor de mensen die met mij in één huis moeten zijn ‘s ochtends, en ook niet voor mijzelf. Het stemt mij droevig dat ik zo ben, en dat brengt me naadloos bij de laatste keer dat ik heb gehuild.
Deze ochtend rond tien na zeven was dat. Want de correcte term mag dan wel ochtendhumeur zijn, bij mij is het eigenlijk ochtendverdriet. Pure onversneden weltschmerz. De last van de hele wereld rust op mijn schouders, voor half negen ‘s morgens. Bergen lijken te hoog, het water van de dag die voor me ligt te diep.
En dan ween ik een beetje. Alleen in een hoekje van de badkamer.
Zielig? Goh ja. Een uur later had ik vier koffies gedronken, en toen was het over en was ik mijn eigen vrolijke in cafeïne gedrenkte zelf. Einde verhaal. Morgen opnieuw!
**************
Dit is de eerste post in #projectblogboek, geïnspireerd door het blogboek van Kelly.Een eerste post over de laatste keer. KWEENIE HOE META.
Zeg, misschien kunt ge in het kader van het project een handleiding schrijven over hoe ge in vredesnaam een foto getrokken krijgt van al die blogtips, want dat is me nog niet geheel duidelijk hoe ik dat gedaan moet krijgen!
Over uw ochtendlijke weltschmerz: euh. Ik ben een ochtendzombie, waar ge niet te veel aan moet vragen. Niet omdat ik slechtgezind ben, maar gewoon omdat er weinig hersenactiviteit te bespeuren valt. Alleen zit ik wel om halfacht vaak al een half uur op mijn werk, of sta ik al aan de crèche, of zit ik dan al anderhalf uur met de zoon beneden. 😉 Maar net als bij u is de ochtend niet mijn beste moment van de dag … ! Ik los dat niet op met koffie (jak!), maar met een douche.
Het mij welbekende ochtendhumeur … en dan denken wij dat het aan mij ligt enz…enz… je Gewoon gerust laten en gelukkig gaat het redelijk snel over …alhoewel snel..duurt meestal toch een uurtje .
Dat is één van de redenen waarom ik liever niet samen opsta met het lief. I know ..!
Hoera! Meer van dat! Dat gaat hier een succes worden zeg!!
Ik sta vrolijk op rond 6u soms vroeger als ik ga lopen en gelukkig wordt een ochtendhumeur me bespaard :-), de ochtend is mine en mijn favoriete moment,….
Het is altijd een kleine opluchting om gelijkgestemden te vinden, een sprankeltje herkenning, oef ik ben niet abnormaal. Vroeger viel dat allemaal mee, met dat ochtendhumeur. Maar sinds de komst van een baby die het al sinds week 1 met minder slaap per etmaal stelt dan zijn mama ben ik ook boos. Het eerste jaar dan weet je dat je niet gaat slapen, maar sinds dat reeds ruim voorbij is voelt het als het grootste onrecht in de wereld wanneer hij me wakker maakt voor het “tijd” is. Wanneer hij afgaat voor de wekker, dan ben ik boos. Niet op hem, maar op alles en iedereen, heel heel erg boos. En dan schaam ik mij, omdat ik geen lieve, zachte, vrolijke ochtendmama kan zijn, geen lieve vrouw die zingend het ontbijt klaarzet, maar enkel een boze brombeer die ieders ochtend bemoeilijkt en waarvan ze blij zijn als ze op haar fiets springt naar het werk. Thank god for the bike, mijn collega’s merken er niet veel van meestal. Dus de laatste keer dat ik mijn peuter een beetje mompelend stond uit te schelden voor “tsjiepmeule”, dat was vorige week, heel vroeg in de ochtend, en ik ben er niet trots op.
Haha, ik vind tsjiepmuile wel een mooie. Die neem ik mee ;).
Ik vind opstaan één van grootste oneerlijkheden TER WERELD! Als mijn wekker gaat (rond 7u) ben ik de enige in heel de wereld die op dat hondsuur moet opstaan. Ook al hoor ik auto’s door de straat rijden en de tram die een beetje verderop passeert. Die worden bestuurd door drones! Ben er zeker van!
En dan moet ik uit mijn warme bedje, waar je net de beste houding EVER vond. En mijn lief mag blijven liggen tot ik uit de douche ben!! Oneerlijkheid in het mega-kwadraat!!
Om maar te zeggen, danku. Ik ben blij dat ik niet alleen ben.
Al ga ik dat morgenvroeg om 7u eventjes keihard vergeten zijn.
Mijn ochtendhumeur is vertrokken zodra mijn zoon hier in trok, heel vreemd. En als hij om half zeven een boodschap heeft gedeponeerd in zijn potje ben ik geïrriteerd maar echt slechtgehumeurd, dat is al 3.5 jaar geleden.
Je zit vast niet op tips te wachten, maar ik heb zelf gemerkt dat vooral de gedachte ‘ik had recht op meer’ doet lijden en boos maakt. Mijn kinderen hebben een talent om tussen 5 en 6 wakker te zijn. Soms voor 5, soms na 6. Maar meestal is het 5u14 ofzo.
Ik heb daar onder geleden, om gehuild, om gestampvoet (is dat een woord)? Ik ben boos en kribbig tegen hen geweest, waar ik me dan zooo schuldig om voelde, want dan zaten ze allebei met grote verbaasde ogen naar mijn geraas te kijken (in de stijl van: verdomme, ik ben zo moe – mag ik dan NOOIT eens uitrusten? …).
Nu kijk ik gewoon niet naar de klok als ze roepen, probeer ik hen tegemoet te gaan met een bepaalde openheid. Niet weten of het 5u14 of 6u45 is, helpt :). Het is soms de wetenschap dat je meer had kunnen/willen slapen door het uur dat je ziet, dat doet lijden. Terwijl ik me dus nu realiseer dat ik me vaak om 5u14 ook wel ok genoeg voel om op te staan. Of om ze bij mij in bed te nemen. Of om een doos speelgoed naast mijn bed te zetten. Of om op de bank te liggen met een dekentje terwijl zij naast mij vechten om een autootje.
Het resultaat? De ochtenden zijn leuker, want ik ben niet zo boos op hen, waar ze niets van snappen. Ik voel me minder schuldig. En als ze toch een keer 6u30 halen, bedank ik hen uitgebreid, en dat voelt dan ook heel oprecht van mezelf. Dan hoor ik mezelf zeggen: wow, jongens, wat fijn wat ik zo lang mocht slapen van jullie! En dan glunderen we alledrie.
Grappig ochtendhumeur 🙂 das nu echt iets waar ik totaal geen last van heb. Ik ben zelf een beetje blij ‘s morgens dat het een nieuwe dag is, lekkere koffie en mijn gezond ontbijt ! beetje genieten dus