De langste vijf minuten.
Ze zat op tien meter van mij een klein hondje aan een leiband te strelen. Op haar hurk, en ondertussen pratend met de hondeneigenaars. Ik keek naar het uur en zei tot mijn gezelschap: “Tijd om de bus te nemen, want binnen een half uur heb ik drama’s met de juffrouw daar, als ik blijf.” Ik draaide, riep de naam van een kameraad een eindje verder, stak mijn arm omhoog en riep: “Tot de volgende!”. Ik draaide me weer naar haar toe.
Zo moet het gegaan zijn.
Dat duurde niet langer dan 20 seconden.
En zij was weg.
We waren op WildeMannenWoesteWijven. Topnamiddag. Veel bekenden, veel volk. Druk en chaotisch. De kleine was uitgelaten, ik was vrolijk. En toen was ze weg.
In dat laatste uur had ik haar al aan paar keer even niet gezien, maar toen kon ik altijd onmiddellijk de vriendinnetjes met wie ze speelde localiseren. Zie de vriendinnetjes, zie het kind, zo werkt dat.
Maar nu was het anders. De vriendinnetjes speelden elders, aan het podium, zij had alleen bij het hondje gezeten. En het hondje was ook weg. Ik ben normaal niet van het paniekerige type, maar soms schreeuwt mijn instinct keihard ALARM en dan is het all systems go.
Terecht, zo blijkt. De juffrouw was achter de mensen met het hondje aangelopen, omdat er ergens in haar kleinemeisjeshoofd een verhaal was ontstaan dat het hondje naar het asiel moest. Ze zou het in het geheim volgen en dan meenemen naar huis om het te redden. Toen was ze plots aan de andere kant van het podium en realiseerde ze zich dat ze was afgedwaald.
Ze heeft gelukkig het verstand gehad om terug te keren naar waar ze met het hondje had gezeten en waar ik naar haar had gezwaaid.
(“Als je mij kwijt bent, keer dan altijd terug naar waar je me het laatst hebt gezien.”)
Ze heeft gelukkig het verstand gehad om tegen een mevrouw met een kindje te zeggen dat ze mij kwijt was.
(“Als je mij kwijt bent, vraag dan aan een mevrouw of een meneer die zelf kindjes bijheeft om je te helpen.”)
Minder dan vijf minuten later huilde ze in mijn armen, ik wiegde haar en fluisterde dat alles nu ok was. Met elke streel over haar hoofd, slikte ik een stukje van de paniek in mijn keel door.
Ik heb gezegd dat ze heel moedig was. En superflink.
Ik heb verzwegen dat ik beter had moeten opletten.
Mijn vijfjarige heeft een uitzonderlijk talent voor verdwalen, verdwijnen, verloren geraken. Deze tien minuten beleefde ik al tig keer. Die zin ‘vraag aan een mens met kind op je te helpen’: geniaal. Dank je klein, verdwaald, verstandig dametje om er voor te zorgen dat je moeder die vandaag deelt met mij!
Wij zijn ons neefje ook eens kwijt geraakt op een paar seconden tijd. Hij had gelukkig niks door toen we hem terug gevonden hadden.
En mijn mama zei ons vroeger altijd “als je mij kwijt bent, niet mammaaaa roepen maar mijn naam. Want alle kindjes doen dat en alle bange/verdrietige kinderstemmetjes klinken hetzelfde” een raad die ook wel handig bleek te zijn
We waren erbij toen het gebeurde; we hadden het er zelfs met gemeenschappelijke vrienden/kennissen over (over hoe snel je je kind kwijt bent, dat je maar een halve minuut nodig hebt, maar wat een voordeel het toch wel was daar, met de halve school – juffen, mama’s, papa’s, kinderen – en buurtbewoners in de onmiddellijke omgeving van het podium). Plots veranderde het gesprek in “I. is echt haar dochtertje kwijt. Je weet wel welk kindje ik bedoel hè? Helpen jullie ook even zoeken?”. Ik heb mijn zonen en hun vriendjes even aangesproken (voor zover ze aanspreekbaar waren, uitgelaten als ze waren), en de oudste daarna toch ook nog even proberen inprenten dat hij altijd moest teruggaan naar de plek waar we al de hele avond stonden, en desnoods een mama of papa van de school aanspreken.
We waren alvast mee opgelucht toen we zagen dat je haar had gevonden, en ik bedacht bij mezelf dat ik er – zeker voor mijn doen – wellicht iets te gerust in was geweest dat die van mij niet verder dan 10 meter van mij zouden wijken…
Ik was even van plan om morgen alleen met de jongens nog een paar uurtjes te komen meegenieten, maar heb na het (overigens fantastisch leuke) festivalletje van vandaag besloten dat niet te doen en naar minstens een extra paar volwassen ogen te zoeken…
En ja, ook bedankt voor de tips hierboven: naam roepen is in mijn geval geen optie, want die lijkt fonetisch te sterk op mama, maar eerst uitkijken naar iemand die je (her)kent, of desnoods iemand met een kindje aanspreken, en belangrijkste: nooit ofte nooit – ook niet als een volwassene je dat vraagt- weggaan van de plek waar je het laatst samen was met je ouders
Dat zullen inderdaad vijf eeuwenlange minuten geweest zijn. Maar dat van die meneer of mevrouw met kindjes is geniaal.
31 juli 1993: op de dag dat koning Boudewijn overleed geraakten wij ons dochtertje van 4 jaar kwijt op het speelplein in domein Puyenbroeck in Wachtebeke: zoveel volk… en zoveel water… Pas na 10 minuten vond ik haar terug, bij een ander speeltoestel. Ze stond daar gewoon stokstil te kijken, maar toen me zag begon ze hard te wenen, en op weg naar huis zei ze steeds ‘mama heeft mij gevind’ Ik was nog dagen haar held… maar naar Puyenbroeck zijn we nooit meer geweest !
Je dochtertje is heel verstandig geweest, daar mag je trots op zijn! Maar binnen 21 jaar zal je het ook nog niet vergeten zijn 😉
Wat ik vandaag ook gedaan heb, en altijd doe in mensenmassa’s: ik schrijf mijn telefoonnummer met stylo op Merels arm. Als ze me kwijt is, moet ze naar een andere mama stappen, en vragen om mij te bellen. Ze weet dat, ik doe haar dat keer op keer herhalen. Ik heb het gelukkig nog nooit nodig gehad.
Poeh.
Ik kreeg het al koud in mijn hart door jouw verhaal te lezen alleen al.
Je hebt het heel goed gedaan . En zij heeft zich jouw instructies heel goed herinnerd in alle paniek . Elke mama maakt een keer zoiets mee en je zult het nooit meer vergeten .
Soms, wanneer ik mij 19 maander onbevreesd van mij weg zie rennen, dan slaat de schrik mij om het hart. Wat is Mira flink geweest. Ik hoop dat ik jouw ‘regeltjes’ met evenveel succes kan inprenten in het hoofd van mijn kleine Olivia. Maar bovenal hoop ik dat ze ze niet moeten toepassen!
Het went niet, dat kan ik alvast vertellen. Mijn dochter (met mentale beperking) heeft er een handje van weg om ‘op onderzoek te gaan’ en ik ben ze dus zo al een paar keer kwijt geweest, zélfs al staan al mijn voelsprieten constant omhoog als we ergens zijn, zélfs al houd ik ze constant ih oog, meer dan 5 sec hebben ze niet nodig om idd wegweg te zijn… Op school zijn ze haar al kwijt geweest (ze had zichzelf opgesloten ih tuinhok en vond dat vreed plezant) , op vakantie in een vakantiepark vol meren en vijvers ben ik haar al kwijt geweest, gewoon thuis want als de achterdeur niet slotvast is pakt ze haar fietske en gaat ze ‘buurten’, aan zee in de duinen…. In de buurt kennen ze haar ondertussen al, op vreemde plaatsen zet ik ook mijn telnr op haar arm maar toch, ze moet maar één keer iemand tegen het lijf lopen met minder goeie bedoelingen… Ze kan het niet uitleggen, ze kan een situatie ook totaal niet inschatten…. mijn hart gaat nog dikwijls eens stilstaan peinsk….
Nog deze kleine tip: wij kochten twee zomers geleden 100 van die zelfklevende festivalbandjes (colruyt, Ava,…). Ik heb er standaard enkele in mijn handtas – voorgeschreven of alcoholstift ook mee- zitten. Die komen trouwens niet los, iets wat ik met de gratis vind-je-kindje-bandjes van de stad wel al ervaren heb. Tel in balpen op de arm werkt hier immers niet. Na vijf min rondhossen is dat bij mijn jongens niet meer leesbaar. De oudste weet trouwens dat ons tel via ons adres desnoods direct online te vinden is, en dat hij dat adres mag geven aan bv een politieagent, allemaal in uiterste nood uiteraard… Oma heeft wel al geprotesteerd tegen die bandjes, omdat ze vreest dat ze dat de kinderen dat als een vrijgeleide zien… Ik ben het daar feitelijk niet mee eens. Zelfs het meest alerte kind met de meest alerte mama kunnen elkaar even kwijt geraken in de menigte!
Brrrrr Ilse , ik herinner me het alles overweldigend gevoel toen we in Mallorca hetzelfde meemaakten met onze oudste . Verschrikkelijk !!!! Wat was Mira flink en hoe opgelucht zal jij geweest zijn . Ik hoop dat alle ouders de tips meenemen .
Wij hadden het deze zomer voor aan zee. Even water halen, op 20 m van waar we zaten zien komen, u neerzetten en dan hoppa kind weg. De vijfjarige was al gewoon tot aan de volgende redderspost (min 1 km verder) gewandeld, waar een redder hem na ons signalement onderschept heeft en vond het allemaal vooral een heel avontuur. Wij doen dikwijls wel van bandjes (zeker als er veel volk is) en zeggen ook: ‘als je het niet meer weet of ons niet meer ziet, blijf dan staan’. Maar eenmaal het zo ver is nemen die kleuterhersenen het over en is kilometers stappen precies ook een normale oplossing om je ouders die vijf stappen verder zitten terug te vinden.
aaah elke moeder’s nachtmerrie die ooit wel eens gebeurt/zal gebeuren. Gelukkig is alles vrij snel goed afgelopen!!!
Heel goeie tips !
Ik maakte iets dergelijks mee op een avondlijk strand: plots mijn twee kinderen weg en niemand te zien tussen de Panne en Bray Dunes ! 5 minuten grote paniek – en toen bleek dat ze in de duinen aan het kijken waren naar de sterren. Dit gebeurde kort na het Dutroux-verhaal – ik kan je verzekeren dat ik dit nooit maar dan ook nooit meer vergeet. Ik wist niet dat je op 5 minuten meer dan 5000 kg schuldgevoelens kunt hebben !
Wij zijn Elmo ooit zo 5 minuten lang kwijt geweest in een binnenspeeltuin. Pure paniek, want niemand die het opvalt als een kind niet met zijn eigen ouders mee naar buiten wandelt. Merci voor de tips en blij dat het allemal goed afgelopen is.
ik ben héél erg blij dat je dochter na 5 tergend lange minuten weer terecht was! Brrrr, zo eng, wat een geluk dat je flinke meid wist wat ze moest doen en dat op het moment zelf ook effectief deed. En ik ben ook een beetje opgelucht dat ik je blogje zaterdagavond nog gelezen had, want anders was ik zondag zonder voorbereiding de stad ingetrokken. Nu heb ik het er ‘s morgens nog eens ingepeperd bij de kindjes -om dan te merken dat er niet zoveel volk was als verwacht door het mindere weer en het gelukkig niet nodig was.
Hallo Ilse,
ik ben “de mevrouw” waarover je het hebt, toevallig kom ik via via op je blog terecht (ik kwam bij je brief aan Termont maar mijn oog viel toen op dit stukje…)! 🙂
Je dochter was inderdaad teruggekeerd richting waar je voordien stond, gelukkig, want daardoor liep ze ineens voor me en kon ik haar aanspreken. Ik had jou nl. een paar keer zien passeren en had daardoor het vermoeden dat je je dochter kwijt/aan het zoeken was. Ik ken jou niet persoonlijk maar herkende je wel, want ooit zaten onze dochters samen in de muzieklesjes van Tinkel en tegenwoordig gaan ze naar dezelfde school, we kruisen elkaar dus wel eens in de gang. Dus toen ik haar ineens zag staan riep ik haar naam en hield ze bij mij, tot jij nogmaals passeerde en ik jullie zo kon herenigen. Ik ben blij dat ik het kon doen, zou zelf als de dood zijn dat ik één van mijn dochters niet meer vind (vandaar stond ik daar ook zo centraal gepositioneerd die van mij in de gaten te houden… 🙂 ) !!
Maar ik ben er zeker van dat jullie elkaar zonder mij ook gevonden zouden hebben, misschien waren het dan de langste zes minuten geweest in plaats, maar met de twee lessen die je haar geleerd hebt (en die elke mama eigenlijk aan haar kinderen zou moeten leren), komt het hopelijk elke keer weer in orde 🙂
Groetjes en hopelijk eerder nog eens tot ‘in de gang’ dan zoekend naar een dochter…
E.
Ik ben hier mega van onder de indruk. Supermerci Els, om te reageren, maar vooral om de dochter bij te houden, die dag. Ge kunt u niet voorstellen hoe dankbaar ik ben.
Vanzelfsprekend! Blij dat ik kon helpen. Soms hoef je elkaar niet eens te kennen om toch iets te kunnen betekenen. Her- en erkennen is ook al heel wat 🙂