Post geschreven in 36 stukjes, zeg. En nu eindelijk gepubliceerd geraakt.

Ik kwam het al te zeggen: in de kerstvakantie trokken de man, het kind, mijn longontsteking en ikzelf naar Brussel voor wat de allereerste citytrip van de dochter zou worden. Ik hield het behoorlijk goed, gezien de omstandigheden, en met dank aan mijn vrienden brufen, dafalgan forté en shitload antibiotica.
Achteraf gezien was het misschien wel goed dat ik niet 100% was, want dat zorgde ervoor dat we eigenlijk een behoorlijk kindvriendelijk tempo van citytripping aanhielden. Veel rustmomenten. En ook veel momenten waarop de dochter speelde en rondhoste, en de moeder op een bankje uitpufte. Maar laat ik beginnen bij het begin.

Brussel is een stad die in mijn hart zit, sinds een jaar of vijftien. Vroeger leek dat gigantisch ver weg (ik durfde toen nog niet met de auto op een autostrade rijden) maar een jeugdromance met een Brabander en een vriendschap in de buurt van de Dansaert veranderde dat finaal. Bovendien is meneer mijn lief door zijn job nogal bekend met het hoofdstedelijk gebeuren. En zo komt het dat wij daar toch wel regelmatig komen, ik vooral voor concerten en toebehoren, hij voor vanalles en watnogmeer.

Toen de mensen van Toerisme Brussel aanboden om eens uit te testen of de stad geschikt was voor een uitstap met kindertjes, leek ons dat dan ook de ideale kans om de dochter voor het eerst mee te nemen op citytrip. Eens zien hoe ze dat zou verwerken. Spoiler: she loved it.

Op tweede kerst in de ochtend parkeerden we onze auto de parking vlakbij ons hotel, Novotel Brussels Centre Tour Noire, lieten de bagage in de auto en trokken te voet naar de Grote Markt. Want een mens moet toch eerst en vooral de Brusselse kerstboom zien, nietwaar? Ge zijt toerist of ge zijt het niet. De dochter zeurde de oren van ons hoofd voor brol op de kerstmarkt maar was net op tijd afgeleid “WOW DAT IS EEN SUPERGROTE KERSTBOOM ZO ZALIG”. (Ja, tegenwoordig kunt ge bij de dochter zonder probleem horen in welke stad ze opgroeit). Lang verhaal kort: behalve dat er net twee dronken meneren over het hek waren gekropen om pipi te doen tegen de boom was het heel schoon.

In een zijstraat van de Grote Markt vonden we onze eerste afspraak: het museum van cacao en chocolade.
Op zich wel interessant, maar nogal klein en met een duidelijk hoogtepunt op het eind: speculooskoeken die in een chocoladefontein worden gehouden, en daarna een demonstratie over pralines door een dame die de boel zonder problemen drietalig simultaan entertainde. Heerlijk. De dochter at drie gigantische pralines. Ik was op dat moment al misselijk omdat ik te veel van de chocoladevlokken met variërend percentage cacao overal in het museum had “vergeleken”, dus ik moest na eentje opgeven.

Van daaruit deden we wat mensen doen op citytrips: lunchen. Om niet in toeristenvallen te trappen had ik me van tevoren uitgebreid laten informeren door een Brusselaar met kennis ter zake, en die had me Houtspilou aangeraden. Inslaand succes, lieve lezers: heerlijke frietjes, uitstekende burgers, bakjes speelgoed op de venstertablet voor eindeloos kleuterentertainment en topsfeer. Een adres om te onthouden.

Na de lunch checkten we in in het Novotel-hotel, en vertrokken naar het tweede museum op ons reisschema. De dochter was er eerder al op schoolreis en was wild enthousiast teruggekomen. Wij, de ouders, werden op onze beurt wild enthousiast toen we in de grote hal binnenkwamen. Godindehemel wat een prachtig gebouw is me dat. En die indrukwekkende skeletten! De sfeer! Het Natuurhistorisch Museum in Tervuren kwam instant in de hoogste regionen van mijn persoonlijke museumhitparade (lach niet, ik heb dat ja) binnen en we verloren tijd en onszelf wat uit het oog. Sluitingstijd kwam en na lang treuzelen liepen we met tegenzin de Brusselse avond in.

Moe, dat waren we tegen dan. En hongerig, maar eigenlijk te moe om nog met de kleuter op restaurant te gaan. En dus deden we wat elke helderdenkende kleuterouder op dat moment doet: we smokkelden afhaalchinees mee naar onze kamer en deden een picknick op het grote bed.

Het Novotel, dat bleek een hotel zoals een hotel hoort te zijn: netjes, goeie bedden, voorzien van alle comfort, proper, een gezellig en comfortabel bed voor de dochter op de kamer. Ik veronderstel dat elk hotel in een bepaalde prijsklasse ongeveer een zelfde comfort heeft, maar er zijn twee dingen die zo’n hotel voor mij van “goed hotel” naar “uitstekend hotel” kunnen brengen: gratis WIFI overal, en kranten bij het ontbijt. Onze verblijfplaats bleek beiden te hebben, dus ik was een blij meiske.

Na het uitchecken reden we naar ons laatst geplande bezoek: het atomium. Een tijd geleden hadden we dat al eens aan de dochter laten zien, aan de buitenkant, maar nu namen we ook de lift tot helemaal bovenaan. Er was een vaag plan om in de bovenste bol te eten, maar ik was die dag behoorlijk mottig en werd misselijk van de deining. Het waaide behoorlijk hard, en dat had — ongetwijfeld met dank aan de medicatie — een beetje een zeeziek-effect op mijn lijf. En dus daalden we af naar lager gelegen bollen, waar een zeer fijne tentoonstelling te zien is over Expo 58. We zijn in een verkeerde tijd geboren wij, concludeerden we nog maar eens. Het optimisme en schone design van de jaren 50 ontroeren mij, telkens weer. De stoerste van de familie genoot vooral van de tocht op de eindeloze roltrappen.

En zo sloten wij onze eerste citytrip als gezin af. Voor herhaling vatbaar, zo vond iedereen. Maar de volgende keer graag met iedereen in topconditie.