Dat kan allemaal wel zijn ja.
Het is hier stiller dan ooit, ik weet het. En ook vandaag heb ik eigenlijk weinig zin om te schrijven.
We zijn net terug van twee dagen Brussel, een weekendje ons aangeboden door de toeristische dienst van Brussel zelve. Het was heel heel fijn, zo fijn dat het een eigen post verdient, maar ik ga die later deze week schrijven.
Hoop ik, want dat zou betekenen dat ik me eindelijk beter voel. Man, ik hoop het echt.
Weken geleden werd ik wat ziek. Het was net toen onze school werd doorgelicht, en ik bleef werken. Het was het laatste loodje in een semester dat eigenlijk te veel geweest is, om verschillende redenen die ik nu niet allemaal ga opnoemen. Want het is en blijft natuurlijk een job in het onderwijs en voor ik mijn zin heb uitgetikt, staat hier al het traditionele commentaar dat een job in het onderwijs eigenlijk niet werken is. Of dat er andere mensen zijn die harder werken. We weten allemaal hoe dat gaat. Enfin: lang verhaal kort ben ik de tweede helft van augustus grotendeels gestopt met ontspanning, slapen, eten en vrije tijd.
Maar het was dus eind november, ik werd ziek en ik werkte door. December werd niet rustiger, en ik werkte door.
En toen was er verdriet, een dochter die vragen stelde en ik die me nog slechter voelde. Een constante pijn tussen mijn schouderbladen en in mijn middenrug.
Ik ging naar de dokter, die zei dat we toch moesten opletten voor een ontsteking van het longvlies omdat ik al even liep te hoesten.
Ik kreeg antibiotica, ging naar huis en las een beetje op het internet. En ja, ik weet dat ik dat niet mag doen, en dat het internet geen dokter is, en dat kan allemaal wel zijn ja, maar ik doe het toch blijkbaar.
Sindsdien weet ik alles over longkanker en de bijhorende de lage overlevingskans, longembolie, uitzaaiingen en welke symptomen ik allemaal kan toeschrijven aan Vreselijke Ziektes.
Ik kreeg het bij momenten zo benauwd dat ik bijna niet kon ademen, maar ik heb geen idee of het door mijn ziek zijn komt of door de paniek die ik voel.
Van dezelfde paniek ben ik vorige zaterdag dan in één klap gestopt met roken, wat natuurlijk een goede zaak is, want hey al zes dagen niet gerookt, maar wat als ik eerlijk ben niet zo constructief is voor mijn emotionele stabiliteit. En ik druk mij redelijk eufemistisch uit dan. We’re talking diep ongelukkig gevoel, badend in zweet wakkerworden enzovoort enzoverder.
Eergisteren had ik weer wat koorts, dus nog eens naar de dokter en nog een lading pillen. De koorts is beter, ik denk heel voorzichtig dat ik misschien wat minder pijn begin te hebben in mijn rug. Maar over het algemeen is het hier al de hele vakantie miserie. En ik weet niet of het dus is omdat ik a) oververmoeid en emotioneel ben b) vreselijk ziek ben of c) gestopt ben met roken.
Of een combinatie van de drie, natuurlijk. Alleszins: tot ik me wat beter voel, zal het hier waarschijnlijk stillekes blijven. Ik heb het druk met wentelen in zelfmedelijden en cultiveren van paniek. Pardon.
U niet laten gaan hè meiske! Laat het nog maar wat stillekes blijven, kan je uitrusten en weer op je plooi komen, in alle opzichten dan. Courage, en laat Henkie maar een beetje het huishouden doen!
Neem je tijd om te treuren en uit te zieken, een verlies verwerk je niet op 1 2 3. En lees wat leukere dingen op het internet. Knuffel!
Verzorg je goed, neem je tijd om op je plooi te komen en hou dat stoppen met roken vol! Het komt allemaal weer goed, met tijd en boterhammen gelijk ze zeggen.
Soms laat het lichaam eens horen dat het allemaal welletjes is geweest en verplicht het je tot het inlassen van een goeie pauze.
Take care!
Ik ben één van t onderwijs en heb vorig jaar na ons doorlichting ook diep gezeten !!!! En als er dan nog andere dingen bijkomen, ja dan zegt uw lichaam al eens stop!!!!
En niet allen stop!!!!met roken……(alhoewel dat wel een goei zaak is…)
Ik hoop dat ge snel uit deze dip geaakt zenne !!! De donkere dagen zijn bijna voorbij en 2014 dat is 2 keer 7, en 7 is een geluksgetal !!!
Niet aantrekken wat anderen zeggen, dan hadden ze ook voor het onderwijs moeten gaan! En ik denk dat die job al te vaak onderschat wordt! (Ik werk er zelf niet in hoor) Verder veel beterschap en neem vooral de tijd die je nodig hebt!
Ach, hebben we daar niet allemaal recht op: om ongegeneerd te klagen en onszelf in paniek te wentelen, om te denken “ja, er bestaan ergere dingen in de wereld, maar nu ben ik efkes de zieligaard”. Dus doe maar. En wordt vervolgens snel beter!
Toen ik nog in het onderwijs stond en ik te horen kreeg dat mijn job vooral uit vakantie bestond, antwoordde ik steevast dat ze dan wel erg dom waren om niet zelf in het onderwijs te staan. Ondertussen zit ik aan mijn vierde job en ik weet dat het onderwijs wél zwaar is en veel van je eist. En zeker in het hoger onderwijs is er een groot probleem met werklast.
Ik ga niet staan zwaaien met tips, want die ken je al allemaal. Toch eentje, ik kan het niet laten. 🙂 Ik heb mezelf ook te vaak achternagehold, te veel geëist van mezelf, gedacht dat ik op alle vlak uitmuntend kon zijn. En ineens zag ik dat het niet lukte. Ik heb het nu over een andere boeg gegooid, met veel leegte in mijn dagen, momenten om helemaal niks te doen. Deze vakantie bijvoorbeeld is er een van veel thuiszitten, gewoon, met een boek of zelfs dat niet, kijken naar buiten, naar de kindjes, of naar niks bijzonders. Het is al lang geleden dat ik zoveel rust in mijn hoofd had.
Ik hoop dat je je snel beter voelt. En wat blogstilte overleven we allemaal wel.
Ik ben enorm geholpen met niquitinpleisters bij het stoppen met roken, vermindert enorm de neveneffecten bovenop de wil om te stoppen
volg al zo lang en reageerde nog niet, maar nu verdien je echt een virtueel hart onder de riem. Pak je tijd, foert aan alles (vooral mottige reacties), soms is ne mens gewoon efkes opgebrand.
Ja meisje , het komt allemaal samen hé .We hebben allemaal veel verdriet en missen meme , maar we hebben zoals altijd elkaar hé . En dat ziek zijn ; ik denk dat het epidemisch is zovelen klagen van longklachten ( en een longvliesontsteking is niet te onderschatten maar is GEEN kanker hoor ) en daarbij komen dan nog de bijverschijnselen van stoppen met roken. Neem je tijd : is de kerstvakantie niet voldoende : neem dan meer tijd .Je hebt echt te veel van jezelf gevergd ,denk nu ook ALLEEN aan jezelf ; dan heeft straks weer iedereen plezier aan ons Ilse.Ik durf het bijna niet in mijn mond nemen , maar een burn – out overkomt vooral de meest gemotiveerde mensen , je wil het niet geloven , je vecht ertegen en ineens gaat het totaal niet meer .DUS echt je tijd nemen ( luister ne keer naar uw “wijze” tante : cheers ) Maar ; NIET BEGINNEN ROKEN hé
veel beterschap! Wel super dat je gestopt bent met roken, volhouden he
En toch… Ik ben trots op jou ! Wat jij al allemaal niet niet gedaan hebt de laatste tijd !
Maar het kan ook geen kwaad om eens wat hulp te aanvaarden, roepen he als het nodig is …
Oohh dees moet idd een vreselijke periode zijn.
Vroeger rookte én dronk ik altijd terwijl ik aan het koken was, zalig vond ik dat, toen wou ik zwanger worden en ben ik gestopt met roken en dronk ik alleen nog maar terwijl ik stond te koken.
Toen was ik zwanger en kookte ik alleen nog maar.
Ik kon daar echt diep triest van worden, hoe zielig, alleen nog maar koken.
(En dan was ik nog zwanger en had ik geen vreselijk triestige periode achter de kiezen)
amai, heel herkenbaar!
maar diep in- en uit kunnen ademen doet ook deugd. leve de rookloze wereld.
(voorgaande was een reply op mme zsazsa)
roep als ik mijn team venten moet sturen!
ikzelf ah werk, maar zij niet.
ik duim dat de pleisters kalmeren, dat de pillen hun werk doen en dat je schatten je volop soigneren. tot gauw x
Een grote casserole met kippensoep en met veel liefde gemaakt…
Zo dikwijls kwam ik al bij jou lezen en heb mezelf te goed gedaan aan jouw energie. Bedankt voor zoveel schoons.
Ik reageerde nog nooit, maar ik zou nu meteen onmiddellijk sebiet naar je toe komen om je te helpen: ik herken.
Ik werkte vroeger in een ontwerpbureau en heb dikwijls tot ‘snachts en in het weekend gewerkt. Maar er was recuperatie mogelijk. Nu geef ik ook les in het hoger onderwijs. Het is een geweldige job maar verdomme loodzwaar. En als je een beetje betrokken bent (ik zou niet anders willen dan betrokken zijn bij het werk dat ik doe) neem je ook meer coördinatie op. Het laatste jaar vecht ik tegen het opgebrand-zijn.
Ik wens je veel stilte en sterkte en liefde en goede babbels en vanalles.
Rusten Ilse, een periode niks moeten ‘doen’. En dan komt alles terug op zijn plooi. Met tijd en boterhammen, zoals Katrien het zegt
Hoelang? Dat voel je wel; je lijf zal wel aangeven wanneer het genoeg heeft van dat ‘ge-rust’.
Maar ach: wie ben ik om dit soort tips te geven? Ik ben zelf nog steeds aan het leren om op tijd te stoppen en knal nog altijd zo nu en dan tegen de muur (figuurlijk wel te verstaan). Al lijk ik met de jaren wel wat bij te leren….
En sowieso – op gelijk welke manier – stoppen met roken is super knap!
Er is maar één manier om hier doorheen te komen. De anderen hebben het hier ook al geschreven en ik herhaal het nog maar eens: je moet de tijd zijn werk laten doen. Je hebt te lang te hardnekkig de signalen van je lijf genegeerd. Been there, done that too en ik heb mijn straf ook moeten uitzitten. Als er één voornemen is dat ik nu zo snel niet meer zal vergeten, dan is het: op tijd op de rem gaan staan. In die 6 weken dat ik platte en andere rust voorgeschreven kreeg, heb ik maar 1 ontdekking gedaan (maar dan wel een heel handige): “neen” staat ook in de Van Dale!