Als ik mijn eigen hoofd kon sussen.
Als het nacht is, dan lijken de bergen soms hoog, de laatste week. Onbeklimbare steile wanden, glad van gepieker.
Toen ik de kleine vorige week voor het eerst moest vertellen wat doodgaan is, kwamen de vragen. Vragen zoals alleen een vierjarige die kan stellen. Wanneer ik dan zou gaan, en hoe dat zou zijn. En zij, wanneer zou dat gebeuren. Ik suste en stelde gerust, ik had het over oud zijn en over hoe lang dat nog zou duren. Ze lijkt getroost en gerustgesteld.
Als het nacht is, dan lijkt mijn gesus plots bijna liegen. Omdat ge niks weet, en glazen bollen niet bestaan. Ik staar met open ogen naar het plafond en mijn hoofd bedenkt slechtnieuwsscenario’s. Hoe vertel je. Wat dan. Hoe moeten de dingen dan verder.
Ik weet dat dat niet helpt, en toch krijg ik mijn kop niet afgezet. Als ik dan eindelijk, na uren, in slaap sukkel, dan is het in rusteloze dromen.
‘s Ochtends vertel ik mijn lief over de nacht en de doemscenario’s. Ik lach zelfs een beetje, want als de dag begonnen is, is mijn hoofd een pak realistischer. Het daghoofd vindt het nachthoofd maar een gekke vrouw met een kop vol absurde muizenissen.
Mijn lief wrijft dan over mijn rug, geeft mij een kop koffie en zegt “Bruggen die ge neemt als het zover is. Daar nu over nadenken levert absoluut niks op.”
Hij heeft gelijk, ik weet dat, dus ik knik. Tot het weer middernacht is, iedereen slaapt en ik naar het plafond staar.
Voor mij is er maar één ding dat helpt, tegen die nachtelijke muizenissen. En dat is boeken lezen. E-reader is een groot gemak daarbij, want ge hoeft geen licht aan te steken en ge hindert niemand. Ik neem mijn boek, en ik lees tot mijn ogen weer dichtvallen. Ook als het 2u ‘s nachts is als ik wakker word. Dan vooral. Het helpt om die onnodige gedachten weg te houden.
The guilty get no sleep, in the last slow hours of morning, zingt Neil Finn. Ik interpreteer “guilty” daarbij naar eigen behoeven.
Zo herkenbaar …
als er geen licht is zijn gedachten groter.
Ik beeld me een helderblauwe hemel in en herhaal “blauw, blauw, blauw” in mijn hoofd. Helpt ook.
Heel herkenbaar en niet alleen ‘s nachts, dat overvalt me op de zotste ogenblikken…
Je lief is een verstandig man. En voor je hoofd. Zorg voor een stapeltje luchtig leesvoer op je nachtkastje.
dit is zo herkenbaar, ook ik lig ‘s nachts te piekeren en te piekeren.
Het verschil met jou is dat ik mijn eigen moet troosten en gerust stellen, jij hebt Henk.
Geef hem maar een dikke dikke zoen voor zijn getroost. Een man als de jouwe moet je inkaderen…(allee ja, dat zou toch een beetje raar zijn)
Jouw blogpost roept bij mij dit gedicht van Anna Enquist op:
Mijn zoon
Mijn zoon stormt door het huis,
een roffel op de trap. Hij is
zichzelf een motor. Het lied
dat in hem leeft ontsnapt hem
soms. Ik hoor hem zingen
op de gang en zwijg.
‘s Nachts is hij bang, hij twijfelt
aan zichzelf, aan ons, de wereld.
Ik neem hem in mijn arm
en zonder spreken vaag ik
de oorlog weg en kinderkanker
mijn eigen dood, het monster van de tijd.
Ik lieg hem voor en red hem
tot wij beiden slapen in gestolen veiligheid
Hier hetzelfde. Alleen is het mijn daghoofd dat er niet rond geraakt, ‘s nachts slaap ik overal door. Maar ook een lief die dan over mijn rug wrijft, gelukkig. Sterkte x
Tranen bij het lezen van je post, bij sommige dingen sta ik in het daglicht liever niet stil. Dat de dagen maar snel weer langer worden!
Moeders hé, altijd en overal dezelfde berzorgdheden en angsten…
Zo herkenbaar… kan er ook uren om liggen woelen.
bij mij gaat dat dan ook over zelf dood gaan. En wat dan? Gaat er nog iets verder? Merk je dat? Mijn hart slaat al aan 1000 per uur als ik dit ng maar typ.
Mijn vierjarige kroezelzoon zei gisteren out of the blue:”Maar mama, ik wil helemaal niet dat jij een sterretje wordt, want ik ga jou nog veel nodig hebben…” En dan denkt ne mens niet meer helder eh…
Ik heb 2 kindjes van 7 en 9 en heb borstkanker met metastasen in het bot. Ik moet verder zolang het kan, hen de waarheid vertellen zonder hen elke dag te laten panikeren. Hopen dat ik toch nog even goed blijf. Een kind stelt bikkelharde vragen en heeft recht op een eerlijk antwoord. Maar ik heb één goeie raad: geniet elke dag, vergeet de doemscenario’s. Mocht het ooit zo ver komen ( en dat wens ik niemand toe) dan is het nog meer dan op tijd om te piekeren.
@ Sandra Ik wens je toe dat je veel mooie momenten hebt, zodat er weinig tijd is om te piekeren…En moed op moeilijke ogenblikken. En veel warmte om je heen, dat ook !
En als het donkert komt de maan…
En wanneer de angst en gepieker weer hun hoogtepunt hebben bereikt dan ben ik er…
Nabij-zijn…
Jij voor mij, ik voor jou…moatje…
Je bent sterk, je bent sterk, je bent sterk !
@ Sandra
En als het donkert komt de maan…
En wanneer de angst en gepieker weer hun hoogtepunt hebben bereikt dan ben ik er…
Nabij-zijn…
Jij voor mij, ik voor jou…
Je bent sterk, je bent sterk, je bent sterk !
Goh, Sandra, ge kunt u niet voorstellen hoe erg jouw comment al een hele dag in mijn hoofd zit. Ik wens je ongelooflijk veel moed. En ik hoop met je mee dat je nog lang goed blijft.
Ooit eens van iemand gehoord dat het geen zin heeft, stilstaan bij zo’n gebeurtenissen voordat ze effectief gebeuren. Omdat het ‘voorbeleven’ van zo’n verdriet de pijn niet minder maakt als het ooit zover zou zijn. Maar ik heb die gedachten ook soms. s Nachts als mijn lief nog niet thuis is van een avondje weg: “Hij zal toch niet…” Soms ook alleen in de auto, op de autostrade: “Wat met mijn lief en kinderen als er nu iets met mij gebeurt?” Heel verlammend allemaal.
Vreselijk herkenbaar. Zowel toen ik klein was (en met mijn niet te sussen hoofd uren wakker lag met als gevolg dat ik in het derde leerjaar naar de kinderpsycholoog moest om mijn angsten over ‘de dood’ te leren plaatsen) als nu zelf mama zijnde. Blogs lezen op Feedly of 30rock kijken op mijn mp3speler die steevast onder mijn hoofdkussen ligt tot ik weer in slaap val, helpen soms. In slaap vallen terwijl ik borstvoeding geef ook trouwens, maar dat is misschien geen pasklare oplossing voor iedereen ;o)
@Sandra: Ik wens jou heel veel sterkte en veel mensen die over je rug (en die van je kindjes) wrijven.
inderdaad, cross that bridge when we get there, zegt mijn lief ook altijd. maar toch, af en toe steekt het keihard de kop op. alles van waarde is weerloos é 🙂
Op zich is er niets mis mee af en toe stil te staan, een doemscenario in het hoofd te hebben en dan toch weer verder gaan. Kinderen hebben confronteren je nog meer met je eigen sterfelijkheid. Als je rondleest moeten veel mensen ongelofelijke tegenslagen, ziekte of miserie trotseren, al dan niet alleen. Ik heb begin september een hartstilstand gehad en leef nu met een pacemaker. Voor dokters no big deal maar de impact, mentaal, had ik toch onderschat. En draag daar de gevolgen van… helaas met een crisis nu. Geniet van het leven, geniet van je kinderen, creëer je eigen veilige cocon rondom jezelf, je gezin, je naasten.. En counter tegenslagen pas als ze zich voordoen.
Zo herkenbaar. Wanneer ik geen kinderen had, stond ik daar helemaal niet bij stil. Eens kinderen dacht ik daar wel eens over na maar nu ik alleenstaande moeder ben des te meer. Mijn oudste (4j) vroeg rond de periode van Allerheiligen eens of ze bij meme kon wonen wanneer ik ‘bij God zou zijn’. Ik moet zeggen dat er sindsdien wel echt een soort van angst door mijn hoofd gaat van ‘wat als ik er nu echt niet meer zou zijn?’. We hebben uiteindelijk idd geen glazen bol, spijtig genoeg. Een beklemmend gedacht toch wel die mij al meerdere nachten wakker houdt.
@Sandra: zeer veel sterkte!
Sommige dingen zijn moeilijk om te vertellen. Maar niet vertellen is vaak nog moeilijker.
En i.p.v. te piekeren proberen los te laten misschien…