Maandaglinks.
In het weekend heb ik meestal tijd om bij te lezen. Voeding voor mijn hoofd, en vaak ook voor mijn hart. Ik lees dan, knik heftig of schud mijn hoofd, denk na en drink koffie.
Vanaf nu hou ik ze bij, die linkjes, en krijgt u ze op maandag. Omdat een week starten met wat hoofdvoedsel fijn is. Vergeef mij dat er geen vrolijke filmpjes van een schattig katjen bijzitten: ik ben eigenlijk een heel ernstig meiske, op maandag.
* Over opvoeden en onderwijs, deze brok inspiratie.
Het is gemeengoed geworden, thuis en op school, om kinderen te prijzen zonder de lof precies te definiëren en te differentiëren. Maar we differentiëren wel alle tekortkomingen. “Je bent een aardige rustige jongen, maar dit gaat niet goed en dat gaat niet goed”. We geven een niet gerichte positieve waardering, en vervolgens meestal een zeer gerichte en uitvoerige negatieve feedback. De balans tussen deze twee is ver te zoeken. We stoppen heel veel aandacht en energie in dat wat er niet is en kinderen hebben daardoor een ‘scheef’ beeld van zichzelf. Ze zijn zich niet bewust van alles wat ze kunnen, maar wel bewust van alle tekortkomingen.
* Over Kristel gaat vreemd, dat programma op Vier, deze column van Tante Annie. Dit weekend in De Standaard, maar ook op haar blog.
En wat doet een mens dan na het nieuwste humaninterestprogramma van Woestijnvis? Googelen op mobilhomes. Het zou niet mogen zijn. Behalve voor lieden die tv kijken om hun vooroordelen bevestigd te zien. Zo heb je er natuurlijk ook. Alleen leek Woestijnvis ze zelden te bedienen.
* Nog over TV. Er was deze week nogal wat te doen over Ontspoord en hoe dit afgevoerd werd door VTM uit respect voor de nabestaanden. Ik dacht daarbij: allez dan, nog best. En dan lees ik de facebookstatus van Els. Hashtag zucht.
VTM voert “ontspoord” af uit respect voor de nabestaanden, maar maakt onmiddellijk daarna reclame voor een andere reeks over tien waargebeurde misdaden, namelijk “de kroongetuigen”. Drie seconden naar de trailer kijken en ik zie al een beeld (waarop ik niet verder zal ingaan) dat voor de nabestaanden van een zware misdaad uit de Gentse geschiedenis nog steeds erg confronterend zal zijn. De reservelade van VTM en hoe snel er iets wordt uit getoverd.
* Ook in De Standaard, dit weekend, een stuk van Dorien over eten voor 3 euro per dag. Een uitgebreide post daarover op haar eigen blog.
Het hield me al een tijdje bezig. Ik rekende eens uit wat een gewone week – sober koken maar ook weleens een kant-en-klaar broodje, een falafeltent en een glas wijn – mij had gekost aan eten en drinken: 65 euro. Ik ging op zoek naar mensen die ervaring hadden met eten in tijden van geldnood, en leerde dat die al blij zijn als ze 20 euro hebben voor een hele week – een kleine 3 euro per dag.
* Goed nieuws om dit lijstje te besluiten! Stress en burnout zijn *eigenlijk* een opportuniteit. Ik word persoonlijk misselijk van de gedachte om een burnout de individuele verantwoordelijkheid te maken van degene die er eentje heeft. Als je maar je leven in handen neemt en verantwoordelijkheid opneemt, dan komt alles goed. Maar het zal wel aan mij liggen, zeker?
Je kan van je angstmoment een groeimoment maken omdat je door de angst moet gaan. Als dat lukt, geeft dat een kick: je bent gegroeid!
Hoi
Als kersverse leerkracht die geworpen is in het hol van de leeuw, is de eerste link erg handig! Ik heb net een bijscholing gevolgd in verband met deze manier van “klasmanagement”. Ik probeer dit toe te passen in de praktijk, maar dat is een werk van lange adem. Het is erg belangrijk om mezelf ook elke dag de lucht in te prijzen met kleine overwinningen want deze manier vergt zowel van de leerling als van de leraar aanpassingen, waarvoor enorm veel tijd en geduld nodig is. Desalniettemin doen we ons best 😉
ik vind het zeer bewonderenswaardig dat je het probeert, Esther. En eigenlijk is dat bewustzijn en dat er een begin gemaakt wordt, al een gigantische stap. Zelfs al lukt het niet altijd.
Als iets minder kersverse leerkracht kan ik het eerste verhaal alleen maar bijtreden. We proberen er met een hele ploeg sinds een tweetal jaar echt aan te werken bij ons op school, aan die concrete, positieve feedback. In de hoop dat het niet meer ‘gemaakt’ overkomt, maar meer naturel krijgt. Het is heel mooi, maar soms ook wat triest tegelijk om nog elke week (!) gesprekken als het volgende te voeren:
(leerling met uitgebreide commentaar op toets over goed geschreven antwoorden en duidelijk inzicht in een literaire stroming aan de hand van een ongezien tekstfragment)
‘dus mevrouw, u bedoelt dan dat ik dit echt goed kan, zo analyses maken en mijn gedachten verwoorden?’
‘ja, dat is wat ik bedoel’
‘dat heeft nog nooit iemand mij gezegd’
‘wel, dan werd het eens tijd è.’
Maar de verleiding om gewoon ‘goed’ te schrijven blijft groot wanneer je 75 exemplaren moet verbeteren, ik ben daar heel eerlijk in.
ik wou dat ik op jullie school zat, dan, Kristien. En ik word ongelooflijk stil van “dat heeft nog nooit iemand mij gezegd”.
Ik zou wel willen dat deze methode van concrete, positieve feedback ook in mijn eigen werkomgeving gebruikt werd…