School moet niet voorbereiden op het leven, school moet het leven zelf zijn.
Ik kom op heel veel scholen in het Gentse, door mijn beroep. En ik krijg dan ook heel vaak de vraag, van vrienden en kennissen: we moeten een school kiezen, en we weten het niet goed. Wat vind jij een goeie school? Ik moet dan altijd antwoorden dat ik dat niet kan zeggen, want wat een goede school is voor mij, dat is de horror voor iemand anders. En sommige van mijn beste vrienden sturen hun kinderen naar scholen waar ik zelf nooit voor zou kiezen. En toch zijn dat fijne mensen, en topkinderen. Bovendien denk ik ook dat een school geschikt kan zijn voor het ene kind, en absoluut niet voor het andere. En niemand kent kinderen beter dan hun eigen ouders, dus advies geven is in deze absurd.
Kijk naar uw kind, en kijk naar uzelf, dat is het in een notendop. Zoek een school waar uw kind op zijn/haar plaats zit, en waar u content van wordt.
Enfin. Wij hebben een school gekozen, methode-onderwijs (jenaplan), en een aantal mensen hadden verzocht om daar toch eens iets over te schrijven. U vraagt, wij draaien, zo gaat dat hier op kerygma, maar alles hieronder is dus onze eigen hoogstpersoonlijke keuze. Ik vel geen oordeel over andere mensen hun keuzes in deze. Het is niet omdat u er anders over denkt dat ik zeg dat u niet voor uw kinders zorgt zoals dat hoort. Dus voor u op uw paard springt: geen oordeel, persoonlijke keuze. Herhaal vijf keer als u verontwaardigd zou zijn.
Wat wij willen van een school, dat was dus de eerste vraag. Ik, en bij uitbreiding mijn lief, die zich in deze heel erg laat leiden door mijn ideeën — we gaan daar eerlijk in zijn, als ge dingen in twijfel begint te trekken waar uw partner duidelijk nogal veel expertise in heeft, dan is dat een beetje vreemd. Als hij mij een comedian aanraadt, dan geloof ik dat ook, dat die goed is.
Conclusie van zelfonderzoek bij deze korte brainstorm: wij zijn nogal hippies, in dat opzicht. Het Vlaams onderwijssysteem heeft ontwikkelingsdoelen en eindtermen, en die moeten gehaald worden door elke school die erkend onderwijs wil aanbieden. Het zijn minimumdoelen, minimumcriteria, maar u kan er dus zeker van zijn dat elke school in Vlaanderen deze haalt.
Veel mensen kiezen een school omwille van het academisch niveau: scholen die vertellen hoe ze kinderen voorbereiden op later — succes in middelbaar onderwijs, hoger onderwijs, beroepsleven. Wij vinden dat persoonlijk niet zo belangrijk: een school moet niet voorbereiden op het leven, school moet het leven zelf zijn.
Ik zou een boom kunnen opzetten over hoe erg het wringt bij mij dat er een tendens is om te vinden dat onze kinderen moeten opgeleid worden tot zo efficient mogelijke werknemers, en hoe de persoonlijke ontwikkeling daarbij in het gedrang komt, maar dat is een ander verhaal. Maar het is wel hoe wij dat hier thuis aanvoelen, en dat heeft onze keuze beïnvloed.
Dit in gedachten houdend was voor ons het belangrijkste element in de schoolkeuze niet het academische, maar vooral het welbevinden. We wilden een leuke school voor Mira, waar ze zaken zou leren die wij thuis ook belangrijk vinden. Verantwoordelijkheid, zelfstandigheid, lief zijn voor elkaar. Bij voorkeur een school die niet te prestatiegericht is, maar waar er veel aandacht is voor zorg en voor plezier. Ik weet dat hier mensen meelezen die zelf mij ooit in de klas hebben gehad, en dit kan misschien grof klinken, maar ik herinner me zelf nauwelijks iets van mijn lagere schooltijd, behalve twee projectweken. We willen zo graag dat de dochter memorabele dingen meemaakt, coole herinneringen opdoet en vooral vol en onbevangen in het leven kan staan. We willen van haar schooltijd een succeservaring maken en dat was dan ook ons allereerste criterium. Ik heb over de school die we hebben gekozen al van een aantal mensen gehoord “dat ze het in het middelbaar lastig zal hebben” en frankly, my dear: we don’t give a damn.
Dus. Veel aandacht voor plezier en het heden. Daarnaast waren er nog een paar minder pedagogische criteria.
Ten eerste: geen katholieke school. Ik begrijp dat als u daar misschien geen sterke gevoelens bij heeft, maar bij ons is dat dus wel het geval. Het is een bewuste, volwassen keuze om niet meer bij de geloofsclub te zitten, en we vinden dat we dan consequent moeten zijn en ook niet van hun faciliteiten gebruik kunnen maken. Dat, en hun pedagogische projecten zijn meestal niet mijn kopje thee. Mijn voorkeur hier in Gent gaat uit naar stadsonderwijs, omdat ik vind dat die hier heel goed omkaderd zijn. Maar het had ook GO of provincie kunnen zijn, dus.
Ten tweede: zo dicht mogelijk in de buurt. Wij zijn hier komen wonen, in onze wijk die alles op een hoopje is: mooi en lelijk en moeilijk en heerlijk relax en arm en problematisch en warm en idealistisch en levendig. We willen graag dat Mira hier naar school gaat, maar als hier geen school was geweest die aan de andere criteria voldeed, dan waren we het waarschijnlijk verder gaan zoeken. Maar niet te ver, want het lijkt me leuk als ze vriendjes en vriendinnetjes heeft in de buurt. Waar ze met de fiets of te voet heenkan, later.
We hadden dan het geluk dat er hier om de hoek een heel goede methode-school is. Een warme school, met heel verschillende kindjes, en een paar elementen waar wij allebei heel erg in geloven. Gisteren gingen we wennen met Mira, en we waren bijvoorbeeld bijzonder onder de indruk van de verantwoordelijkheid en het vertrouwen dat zelfs de peuters daar al krijgen. Er wordt gewerkt met gemengde stamgroepen (0-1K, 2-3K, 1e-2e-3e leerjaar, 4e-5e-6e leerjaar) en dat heeft volgens mij enorm veel voordelen. Dat niveauverschillen (een kind is sneller of trager dan de rest) veel minder belangrijk worden, bijvoorbeeld: er is sowieso niveauverschil, en er wordt ook niet verwacht dat iedereen op hetzelfde moment hetzelfde kan. Differentiëren wordt op die manier een natuurlijke manier van werken.
Over de basisprincipes van jenaplan, leest u op de site van de school zelf alles.
Daarnaast zijn er specifiek op de school die we kozen een paar zaken die we heel fijn vonden, zeker naar basisschool toe. Punten zijn niet zomaar punten, maar worden gekaderd. Er wordt nooit vergeleken met de andere kinderen (oh, horror, die klasgemiddelden medianen en plaats in de klasgroep op mijn rapporten vroeger. 80% is goed, punt uit. Maakt niet uit wat de andere kindjes halen.). Er is geen huiswerk. Kinderen leren zelf plannen. Er wordt niet individueel getrakteerd voor de verjaardagen om opbod te vermijden. Jarigen worden gevierd in de klas, en op het eind van de maand met de hele school.
Dat soort dingen.We kunnen ons daar erg in vinden, allemaal. En we hopen Mira ook. Dat ze een gelukkige peuter, kleuter, en vervolgens schoolkind mag worden, hier om onze hoek.
Amai, daar kan ik mij ook erg in vinden. Ik sta nog zo ver niet, maar als ik nadenk over het onderwijs zoals ik het heb gehad zit ik met hetzelfde gevoel: veel nadruk op punten en presteren, weinig op vaardigheden aanleren die ik zelf belangrijk vind voor mijn toekomstige kinderen.
Toch eens checken, die methode-scholen. 🙂
en dat van dat (lastig in het) middelbaar is gewoon niet waar. bewezen door onderbouwde universitaire studies. ervaren met mijn eigen kind en haar ex-klasgenootjes.
Zijn er naast Freinetschool De Wingerd ook middelbare scholen in de Gentse omstreken die op een gelijkaardige manier werken?
In een grote stad heb je sowieso meer keuze dan in een dorp (of dorpstadsrand, waar wij wonen). Dus ik heb me niet zozeer verdiept in de soorten scholen die er in de buurt zijn of niet.
Maar Fien is wel al ingeschreven voor volgend jaar, in de gemeenteschool hier vlakbij. Het ziet eruit als een leuke school, ook al is ze aan de grote kant. De directeur is een sympathieke en vooral geëngageerde mens. Voila, gekozen.
Ikzelf ben altijd naar school gegaan in de meisjesschool naast de jongensschool waar mijn pa les gaf. Een degelijke maar iets te strenge katholieke school. Maar swat, ik ben er goed uitgekomen. MAAR dat was ver van waar wij woonden, en ik heb nooit echt aansluiting kunnen vinden met de andere kinderen in ons dorp, want die gingen allemaal naar dezelfde dorpsschool. Ook in de Chiro was ik daardoor een buitenbeentje. En dat vind ik wel jammer, ergens, en dus wilde ik voor mijn kind niet alleen een GOEIE school, maar liefst ook de school waar alle kindjes uit de buurt naartoe gaan…
Heel interessant!! Zoon is nog maar drie weken gestart in de crèche maar wij zijn toch ook al aan het nadenken over scholen en denken op een aantal punten toch vrij gelijkaardig. Knap verwoord en kan er mij echt in terugvinden.
Ik lees gelijk heel veel punten die ik op de school van Janne ook zie. Gewoon stadsonderwijs, geen methode. Maar ze kijken goed naar mekaar, me dunkt.
Mooi gezegd! Precies hoe wij de school voor de jongens hebben gekozen.
Helemaal akkoord dat je in de eerste plaats naar jezelf als ouders en je kind moet kijken. En dan een school kiezen waarvan je denkt dat beide partijen er gelukkig mee zullen zijn. Dat gezegd ben ik ook heel tevreden dat Elmo’s vriendjes op wandel- en fietsafstand wonen, dat heb ik zelf als kind toch wel gemist. En helemaal cool zou ik het vinden als hij aan de vriendjes die hij nu heeft enkele “vrienden voor het leven” overhoudt, wat misschien wel moet lukken aangezien aan de kleuterschool ook een basis- en middelbare school verbonden is. Maar dat is iets voor de verre toekomst 🙂
Fijn om te lezen !! Ik geef zelf les in zo’n methodeschool, in de westvlaanders, waar we precies nastreven wat je hierboven allemaal opsomt. ‘t Is alleen soms moeilijk voor mensen om los te komen van die prestatiegerichte kijk en door onze ligging (volledig buiten den draai) hebben we het soms moeilijk met onze leerlingenaantallen. Toch blijven we doorgaan, omdat we er zo keihard in geloven !! Mira gaat wreed gelukkig zijn daar :-))
Ik heb nu al op verschillende blogs opmerkingen gelezen waarbij het verschil tussen een methodeschool en een klassieke school in vraag gesteld wordt, en ook hier in de commentaren vind ik het weer terug.
Raar hoor, ik geef zelf 10 jaar les, heb ik verschillende vormen van onderwijs gewerkt (Steiner, Freinet, Dalton en klassiek). Het verschil is héél groot. Sommige klassieke scholen pikken wat mee van de methodescholen, sommige methodescholen zijn wat extremer in hun opvattingen. Da’s waar. Maar het verschil blijft, altijd.
En verder: mooie tekst Ilse, merci.
Ik vind dat schoon om te lezen! Mijn ouders hebben ook altijd voor zo’n scholen gekozen. Freneitscholen, leefscholen, zolang het kon ging ik naar zoiets. 20 jaar geleden kwam daar veel commentaar op, want ik ging NOOIT meekunnen op een gewone school en unief daar moest ik niet aan denken. Dat kon mijn ouders niet schelen, zolang ik maar gelukkig was (en dit was niet het geval op een “gewone” school).
Laat ik nu efkes stoefen 😉 ik ben afgestudeerd aan de unief zonder enige problemen, om daarna een doctoraat te behalen in minder dan de voorziene tijd. En ik ben er steevast van overtuigd dat mijn ouders hun keuze voor methodescholen mij hierbij geholpen heeft. Want dankzij dat onderwijs leerde ik zelf m’n werk plannen op heel jonge leeftijd, leerde ik out-of-the-box denken tijdens projectwerk en leerde ik omgaan met andere mensen. Ik leerde om te presteren zonder dat daar punten aan vast hingen, maar gewoon omdat het iets was dat ik zelf wou. Dat komt allemaal van pas nu.
Helemaal eens met het uitgangspunt: andere scholen voor andere kinderen.
Ik zat ook met zo’n a priori neen écht serieus bedankt niet, nee: scholen waar kinderen van erg verschillende leeftijden samen in de klas zitten.
Ik heb dat zelf meegemaakt namelijk, zes jaar aan een stuk (1-2, 2-3, 5-6 samen), en dat kwam erop neer dat ik een half jaar interessante lessen had, en dan anderhalf jaar saaie boel die ik al gehoord had. 🙂
Pffff, nu voel ik me na het lezen van al het bovenstaande toch wat ongemakkelijk.
Wij hebben gewoon gekozen voor de school die het dichtst bij lag.
Moest je al nadenken over een middelbare school voor de toekomst: ik heb stage gelopen op Freinetatheneum De Wingerd in Gent en ik vind dat echt een topschool! De sfeer die daar hangt is geweldig, de leerkrachten zijn enthousiast en gedreven en de leerlingen hebben het er duidelijk naar hun zin!
Efkes bevestigen wat hierboven staat: onze twee kinderen zijn ook ex-jenaplanners en doen het nu best goed op de Wingerd. Open van geest en klaar van kijk, zelfstandig, mondig maar niet brutaal, altijd klaar voor uitdagende projecten, nemen zelf initiatief … Als ouder ook heel tevreden van de Wingerd. En wat de verschillende leeftijden per groep betreft: onze kinderen (allebei best wel intelligent) hebben zelden last gehad van saaie lessen, kregen uitbreiding of een extra verantwoordelijkheid tijdens een project of hielpen klasgenootjes of gingen naar de kangoeroeklas … mijn eindconclusie: alles valt of staat met de leerkracht, ook in klassiek onderwijs heb je fantasische leerkrachten die out of the box denken en dat ook overbrengen op hun leerlingen. Maar jenaplan-onderwijs: absoluut een aanrader!
Ik heb zelf een beetje problemen met wat je noemt die gemengde stamgroepen, zoonlief zit nu in een 2-3 kleuterklas, in een klassieke school, waar bewust wordt gekozen voor zo’n groepen. Ik ben niet helemaal mee met het waarom ervan, is het veel gevraagd om mij daar nog een beetje over in te lichten, van te overtuigen, mij ergens naar verwijzen waar ik daarover kan lezen?
Omdat ik het een belangrijk punt vond om in een buurtschool te zitten, en inderdaad dan niet al te ver van de klasgenootjes te wonen, hadden wij “hier op de buiten” niet zo erg veel keuze (nog es rekening houdend met de opvanguren versus het werk).
Ik heb al heel veel leuke stadsschooltjes gezien, maar dat bij ons in de buurt… brrr ik krijg er koude rillingen van. Naast dat schooltje is onze creche, dus we werden voor zot verklaard toen we ze naar dat andere schooltje in de buurt stuurden. Want dat argument “praktisch” stond niet meer stevig… we deden elke morgen twee adressen (en vanaf september weer).
Onze ukken gaan dus naar dat andere schooltje in de buurt, een katholiek schooltje, al volgen wij ook hun kerkelijke kronkels niet. Maar onze afschuw van de Here Jezus was precies nog kleiner dan de afschuw van de zaken die op het GO-schooltje gezien hadden.
Methode-onderwijs vinden we hier niet terug, jammer, maar dan proberen we dat thuis in te halen 🙂
Laat het daar maar rocken Mira!!
Helemaal ons gedacht! De onze gaan naar Freinet, Stella zit in de derde kleuterklas en heeft zichzelf (mits wat ondersteuning van de allerbeste kleuterjuf van de hele wereld) leren lezen. Fantastisch om te zien hoe dat allemaal zo natuurlijk en ongedwongen kan gaan. We hebben er destijds wel vier dagen en nachten voor op straat gezeten maar het was de moeite méér dan waard!
Ik ben nog altijd hard aan het twijfelen (als we al een ticket krijgen voor de Freinetschool in de buurt tenminste), omdat zo’n schoolbezoek toch een momentopname blijft en de scholen aan elkaar gewaagd blijken … Ik ben sterk gewonnen voor Freinet, maar de sfeer op de traditionele school die we bezocht hebben, leek me ook echt warm (http://hetlevenvanolijfje.blogspot.com/2012/01/visitatiepraat.html). Ik ga de scholen met jouw criteria in de hand ook nog eens doorlichten!
Ik begrijp wat je schrijft. Mijn dochter gaat in september ook voor het eerst naar school (in Leuven weliswaar) en wij hebben ook getwijfeld.
Ons eerste criterium was de bereikbaarheid. De school moest met de fiets bereikbaar zijn.
Ons tweede criterium was de samenstelling van de school. We wilden een gemengde school, geen school waar je vooral blanke kindjes van hoogopgeleide tweeverdieners ziet. (En ik bedoel dit niet als kritiek, maar daarmee vielen Freinet en Steiner al af.)
Ons derde criterium was de sfeer op school. Een tijdje geleden deed ik een job waarbij ik in heel veel scholen kwam (kleuter, lager en middelbaar) van alle netten en eerlijk waar: basisscholen met een negatieve sfeer ben ik niet tegengekomen. (Middelbare scholen helaas wel.)
Ten slotte: wij zijn overtuigde atheïsten en toch zal onze dochter naar een katholieke school gaan. Hmm, dat was eventjes moeilijk. Maar volgens de directrice geen probleem doordat er nogal wat kindjes zitten die een andere godsdienst hebben. Hopen maar dat de lessen godsdienst dus meer op lessen zedenleer lijken!
Oja, en we hadden eigenlijk nog een criterium. We wilden onder geen beding gaan kamperen.
Mooi om te lezen en fijn dat deze school een weloverwogen keuze is.
Onze kinderen zitten ondertussen al aan univ en eind middelbaar. Dat wij ze niet naar de dichtsbijzijnde school stuurde werd indertijd onthaald op meewarig hoofdgeschud. Maar vanaf het begin stond vast dat het géén katholieke school zou zijn, over mijn lijk, bij dat clubje willen we ons hele gezin weghouden. Het werd uiteindelijk een leefschool en wees gerust, als het erin zit komt het eruit, ook in het middelbaar, ook aan d’univ. (Onze dochter ging zelfs een jaar eerder naar het middelbaar, “meegezogen” als het ware door de groep en zit nu in het tweedejaar geneeskunde terwijl mijn schoonbroer toen ze als kleuter begon in een GO!school vond dat we haar kansen ontnomen, dat ze nooit zou kunnen bereiken wat de zijne bij d’ursulinen wel konden^^ )
In het middelbaar, een “gewone” school, keken sommige leerkrachten raar als ik bij een oudercontact zei dat ik niet kwam om over de punten te praten, dat ik dat perfect kon aflezen van hun rapport maar dat ik wou weten hoe het stond met het welbevinden van mijn kind, de attitude to leerkrachten en medeleerlingen,etc.
Enfin, ik weet zeker dat Mira er zal geraken; wat belangrijk is, is dat ze een goeie basis krijgt, dat ze leert in zichzelf geloven en plezier heeft in het leven en dat zullen ze haar daar, samen met jullie, zeker leren!
Oja, je link naar de eindtermen en ontwikkelingsdoelen geet een foute pagina. AKOV gaat de website vernieuwen! (Dat werd tijd …)
Ja, ik kan je helemaal volgen… maar dat betekent wel dat je naar je kind moet leren kijken om te zien wat goed voor hem/haar is en niet alleen wat het meest handige is voor jezelf. Dat zou de evidentie zelve moeten zijn, maar bij het inschrijven tellen wel criteria als woon-afstand of afstand tot de werkplek van de ouders mee en niet de persoonlijkheid van je kind. Dat laatste is uiteraard moeilijk exact in aantal kilometer uit te drukken, vandaar wellicht.
yep yep yep ik volg hélemaal. Tiemen zit ook op een methodeschool (dalton) en zo ongeveer om dezelfde redenen die jij opsomt. Hij zit nu in een graadsklas 2/3 kl. En ik merk het versschil hééél goed met kindjes van dezelfde leeftijd uit onze vriendenkring die op een superklassieke (qua opvattingen dan) school zitten. Bij Tiemen ligt de klemtoon op spelen, amuseren, ervaren, mogen proberen, mogen fouten maken. Ik ben nog altijd superkontent met de keuze die ik 2 jaar geleden maakte. Zeker nu ook zusje Maren mét downsyndroom en al heel welkom is daar…
Bedankt i. !
We kunnen ons absoluut vinden in wat je geschreven hebt, en onze keuze was er dan ook naar. Jammergenoeg vielen we niet binnen de prijzen…
Welkom!
Onze jongens zijn al lang weg in kleine schooltjes. Maar als ik zo kijk op de site van de school die jullie kozen dan weet ik dat het kleine dorpsschooltje waar onze jongens gingen vooruitstrevend was. Ze werkten er met de Axenroos: http://www.sintrochus.be/de_axenroos.htm. Zonder veel prestatiedrang en met enkel feest in de klas voor verjaardagen. Ze werden er gevormd en bewaren nog altijd de schoonste herinneringen en vrienden aan die tijd.
Wij zijn ook zo tevreden met onze keuze voor een methodeschool, een keuze gebaseerd op krak dezelfde redenen als die van jullie. Nog geen seconde spijt van gehad.
in het Gentse hebben ze een Sudbury school, een methode die nauw aansluit bij wat ik hierboven lees.
http://www.sudbury.be/index.php?p=3&a=8
Ik kan mij grotendeels vinden in wat je schrijft, al word ik behoorlijk ongemakkelijk bij twee zaken (het principe en dus niet de keuze en dus een beetje off-topic):
1. de (selectieve) benadering van eender welke geloofsclub
het is iets waar ik mee “worstel”, of toch op zijn minst even bij stil sta, als ik weer eens een schitterend schilderij of een majestuese moskee bezoek. Het gros van ons cultureel patrimonium komt immers voort uit (machtsmisbruik van) een geloofsclub, maar dat blijkt zelden een probleem voor de grote meerderheid van de rabiate tegenstanders van enige geloofsclub.
Kinderen niet naar een katholieke school sturen enkel omdat het een katholieke school is, ik snap dat dus echt niet als principe. (en het lijkt me heiliger dan… euh … de paus) Ik ervaar dat als een gebrek aan openheid. Daarnaast getuigt het voor mij niet van een groot vertrouwen in het gezond verstand van z’n kind. Ik denk dat veel jongeren vandaag de dag zelf wel in staat zijn om alles te kaderen en de katholieke kerk in zijn historische context te zien (en daar te laten voor wat het is).
Nu, Belgie is Italie niet en het aantal methodescholen in de katholieke zuil lijkt me hier eerder beperkt, dus in realiteit heeft het weinig invloed op mijn keuze.
2. “niet te prestatiegericht” klinkt goed en (in mijn ogen helaas) vaak in een adem met methodeschool
En toch. Ik vind het een mooie maar naieve manier van naar onderwijs kijken. Vele “kansen” in het leven hangen nauw samen met in welk schoolmilieu je bent opgegroeid. Doorzettingsvermogen en ervoor leren gaan zijn waarden die kansen creeren in het leven. Ik vind persoonlijk dat enige prestatiegerichtheid wenselijk is en dat het bannen van alles wat er enigszins naar ruikt een van de grote dwaasheden is van sommig methodeonderwijs. Versta met niet verkeerd: punten en rangschikkingen zijn niet de manier om intrinsieke motivatie te bevorderen, maar vrijheid, blijheid is ook niet echt het ultieme antwoord;
zichzelf doelen leren vooropstellen, keuzes leren maken (kiezen is verliezen) en doorzetten wanneer het tegensteekt zijn dat wel. En het is vooral op dit laatste punt dat ik twijfels heb bij sommige leerkrachten in methodescholen. Ik heb de indruk dat men er in sommige methodescholen nogal gemakkelijk/gemakzuchtig vanuit gaat dat een kind “nog niet rijp” is voor het deze of gene, in plaats van het kind over de barriere te helpen. Ik ken verschillende (zeer intelligente en mondige !) kinderen die in methodescholen een serieuze leerachterstand opliepen inzake lezen en schrijven en daar zelf niet echt blij mee waren. Ondertussen horen ze in het “normale” onderwijs tot de sneller lerende leerlingen.
Zoals in andere reacties al staat, veel staat of valt met de leerkracht.
Waarom ik mijn reactie dan start met een link naar Sudbury, misschien wel een van de “extremere” methodescholen? Juist omdat ik zeer sterk geloof dat ieder kind anders is en op een ander moment “vatbaar” is voor taal, wiskunde, expressie etc. Voor een (beperkte) groep kinderen lijkt Sudbury me de hemel, anderen hebben dan weer meer baat bij strakkere structuren.
BTW Wie weet dat tegen dat je dochter naar het middelbaar gaat we “co-learning spaces” hebben in plaats van scholen en dat onderwijs voornamelijk on-line aangeboden wordt en dat leerkrachten ofwel super-mega didactische experts worden in multimediale middelen ofwel zich toeleggen op motiveren in plaats (veel) van hun tijd te verdoen met verbeteren (echt?, wat?, waar?) en punten geven. Dromen mag, niet?
Is er eigenlijk wel een keuze in Gent? Wij wonen wellicht ongeveer achter uwen hoek (BP) en hebben in geen enkele van de buurtscholen een plaatsje omdat we te ver wonen… Natuurlijk, er is nog de nieuwe school (enkel kleuter) en Drongen of Mariakerke, maar een vrije keuze is het toch niet meer.
Akkoord op alle punten. Blij dat je ze zo duidelijk op een rijtje zet. Voor ons waren ze min of meer dezelfde, jaren geleden. Ondertussen – dochter is 14 – weten we dat zelfs de claim \”dat ze het in het middelbaar lastig zal hebben\” geheel niet klopt. Zes jaar in een leefschool hebben haar niet dommer gemaakt dan de rest. Op sommige punten “anders”, dat wel. Maar op een manier die wij als ouders – beiden anti-strebers – best wel positief vinden.
Het ziet er een fijne school uit, waar ik ons mannen graag hene zou sturen. Zeker als het om het hoekje is, qua vriendjes en gemeenschapsgevoel.
Maar verder ben ik het op zowat alle punten met je oneens.
Ik wil dat mijn kinderen niet al te rap met de slechte kanten van het leven geconfronteerd worden. School moet in het leven staan, maar moet het leven zelf niet zijn. Dat anti-katholieke argument lijkt mij wat een gerationaliseerde emotie uit een vorige eeuw. En die groepsdruk rond collectieve feestjes, daar kreeg ik als kind al kippenvel van [hier een genuanceerde klik]. En het is fijn, als niet-van-het-vak-mens, om te weten waar uw kinderen staan, in vergelijking met hun leeftijd(sgenootjes).
Maar het klopt: de ene juf werkt voor een kind, en voor een ander dan weer niet. Hetzelfde met een school.
Helemaal eens met het uitgangspunt: andere scholen voor andere kinderen. Ik ben zelf lerkracht in een buitengewoon onderwijsschool in Brussel. En ik begrijp je standpunt over welbevinden helemaal. Een kind kan/wil pas iets bijleren als het goed in z’n vel zit.
Bedankt voor dit mooie stukje, i.
Wij hebben indertijd gekozen voor de school waar we ons het beste bij voelden en waarvan we dachten dat onze kinderen zich er goed zouden voelen. Alles is goed gegaan tot er een nieuwe directie kwam en er een andere wind is gaan waaien in de school. We gaan dikwijls niet akkoord met de aanpak van de nieuwe directie, maar onze kinderen daarom van school veranderen doen we ook niet, want dat zou het welbevinden van onze kinderen serieus verstoren. We bieden dus veel tegengas als er weer eens iets gebeurt op school waar we niet achter staan. Opvoeding thuis blijft gelukkig toch ook heel belangrijk om je kinderen een en ander mee te geven in het leven.
dé reden voor mij om niet voor katholiek onderwijs te kiezen was – naast het feit dat ik niet gelovig ben natuurlijk – dat ik weiger om mijn kind tijd te laten zitten verspillen in misvieringen, communievoorbereidingen etc die tijdens de lesuren georganiseerd worden. Zonder te willen afbreuk doen aan de kwaliteit van die scholen, want er zijn zéér goede scholen in het katholieke net, absoluut. Maar ze vertegenwoordigen niet mijn visie op de dingen. Dat én het feit dat in Gent het stadsonderwijs van een zéér goede kwaliteit is hebben mijn keuze bepaald. En idd je kan weinig ‘kiezen’. Ik kon kiezen tussen een gewone stadsschool en een methode stadsschool, beiden op ongeveer 1 km van ons huis en die keuze is dan gemaakt op basis van een bezoek en kennismaking. Ik dacht ook er niet binnen te geraken omdat wij in een regio van gent wonen waar te weinig schoolaanbod is maar eigenlijk valt dat nog redelijk mee…
Een methode is allemaal goed en wel, maar het allerbelangrijkste is hoe de leerkracht in de klas staat … En ook of je kleine graag naar school gaat, vriendjes heeft, … En of je je als ouder welkom voelt in de school …