#wijvenweek. De droom.
Ik heb nooit meer gedroomd en nooit harder verlangd dan toen ik een kind wilde. Op een dag was het daar, de wens, zomaar, uit het niets. Van bij het eerste moment allesoverheersend en geen ruimte voor twijfel latend. Met dank aan mijn biologische klok en vreselijk schattig grut in mijn omgeving. Mijn leven zou vanaf dat moment nooit meer hetzelfde zijn.
Toen het fout liep, was er even stompe pijn. Daarna vooral in kwellende wanhoop gedrenkt verlangen. Alleen nog dat. Gekmakend gehunker. De rest van de wereld, van het leven, kon me gestolen worden in die dagen. Ik heb nooit iets harder gewild. Ik heb nooit zo intens over iets gedroomd als toen over een positieve test. Daarna nooit zo hard naar iets gesmacht als naar de eerste stampjes, als bevestiging dat ze het fijn had, daar binnen, net naast mijn hart.
Ik heb nooit een grotere droom gehad dan haar vasthouden, vers op de wereld. Zien dat ze ok was. Voelen dat ze mij zou kennen zoals ik haar.
Als ik nu denk over de dromen en de verlangens die ik nu heb, dan lijken ze klein, haast onbestaand. Omdat het grote vervuld is, en ik met mijn ogen dicht nog kan voelen hoe hard dat jaar er heeft ingehakt.
Ik ken het manneke, maar al te goed. Bij ons ook eerst een miskraam en dan gelukkig weer snel zwanger. Pittige miserie was het toen, die eerste (bijna) volledige zwangerschap. Ik ben van mijn leven zo bang niet geweest als die maanden dat Stella in mijn buik zat. Het besef dat we gelukzakken waren kwam vooral pas na haar geboorte maar dat maakte de twee volgende zwangerschappen alleen maar meer beladen. Verlangend naar elke stap vooruit, elke genomen hindernis om dan maanden later wat te pruilen dat het alweer voorbij is 🙂
Manman wat heb ik gesmacht naar dat eerste kind! Dat tweede was er ineens maar dat derde…pfoe…daar heb ik echt hartzeer van verlangen van gehad!
Heel mooi!
schoon
Gek, dat dat gehunker er zo plots is… hier vantzelfde!
Herkenbaar… Zo mooi moeder dat gij zijt!
Zo schoon gezegd! Ik ben hier ondertussen al een paar jaar trouwe voyeur, zonder te reageren. Maar hier moet het toch even, omdat het zo herkenbaar is en zulke mooie woorden zijn. Het gehunker en verlangen is me bekend, het vervolg nog niet… Wij zijn bezig met ivf, en het mag er dan al eens van komen. Want hoe gij schrijft over uw dochter en uw moedergevoel; een mens zou voor minder beginnen verlangen 🙂
Heel mooi geschreven. En zeer herkenbaar. Ik herinner me voor eeuwig het ellendige, miserabele gevoel na de miskraam. Dat allesoverheersende verlangen naar een nieuwe zwangerschap, de angst dat het nooit zou lukken. Tijdens mijn zwangerschap de altijd aanwezige angst dat het weer mis zou kunnen lopen. En dan de ontlading na de geboorte, als je merkt dat alles ok is en dat de droom vervuld is…
Da’s echt uit het hart geschreven. Dat voel je.
Heel, heel mooi geschreven I. En voor zovelen zo herkenbaar!