Er zijn erger dingen, dat is waar.
Ik voelde de tranen prikken en mijn lip trillen, bij meneer dokteur daar op spoed. Niet omdat het pijn deed, want dat deed het al vijf uur op dat moment, maar omdat meneer dokteur het had over “Gips, voor vijf dagen. Niet op lopen.” en na een verbijsterde “Que?” van mijnentwege. “Ja, op die gips kunt ge gewoon niet lopen, technisch onmogelijk. Maar dan is het op een week waarschijnlijk genezen.”
Blinde paniek, want ik zeg u: vijf dagen niet mobiel zijn, dat is geen optie. Het lief, die is ‘s avonds en ook vaak overdag weg. Ik moet de dochter kunnen wassen, verschonen, in bed stoppen, de trap opdragen. En ja, daar zijn mouwen aan te passen en iemand zou mij kunnen komen helpen tot ze slaapt, maar ik kan moeilijk vragen dat die hulp ook tot ‘s nachts blijft zitten, gewoon voor het geval Mira wakker wordt en iets nodig heeft. Bovendien moest ik vandaag en maandag echtecht werken: het is bijna einde semester, ik heb geen inhaalmomenten meer, en die lessen moeten gegeven worden.
Mijn prikkende tranen en ik informeerden dus naar het Plan B. Met opgetrokken wenkbrauw legde de dokter uit dat we ook voor steunverband, een kruk, meer pijn, veel brufen, de belofte dat ik veel ging rusten en een langer genezingsproces konden gaan.
Plan B is het geworden, ziet dat van hier. En neen, ik ga er niet over zagen, want ik heb er dus wel degelijk voor gekozen. Maar man: ligamenten, dat doet ferm zeer bij momenten.
Dus dan duimen we maar dat ge écht rust en het écht gaat genezen, dat de pijnstillers écht werken en uw studenten en collega’s u den hemel inprijzen voor uw moed en zelfopoffering én… dat die kleine Mira niet aan uw voet komt hangen!
*duim*
De Belg en zijn arbeidsethos: ik verbaas me er telkens weer over. Ik wens je heel veel sterkte en veel verbetering op korte termijn.
vandaag is platte rust, hoor: ik heb afgezegd voor de opendeurdag op school, en Mira gaat naar mijn ouders.
En morgen is ook platte rust, want henk is thuis.
Ik heb hier een stel krukken staan, en voor daarna een steunverband dat je zelf aan en af kan doen.
Hoe zeggen ze dat ook alweer? Een ezel verslijt het eerst aan zijn poten?
Soit, ik ben dinsdag de ganse dag thuis. Als ik met eten moet komen aandraven, ge moet het maar zeggen, dan moet ik niet alleen eten en zo. Maar kuisen doe ik niet :-p
moest ik dichter wonen: Mira mocht bij mijn dochters komen spelen…
Hej I.
Ik ben in januari op spoed terechtgekomen en werd,met spoed, geopereerd aan mijn rug.Ondertussen zijn we enkele maanden en veel ellende verder en weet ik dat tijd wonderen doet in het genezingsproces maar dat dat ook het moeilijkste te aanvaarden is.
Als ik jouw 1 wijze raad mag geven,je hebt maar 1 lichaam dus verzorg het goed.Je werkgever komt je echt niet bedanken als je te vlug teruggaat en nadien blijvend letsel hebt.Neem de tijd om te genezen en voor de rest zijn er wel oplossingen.Je bent duidelijk met veel liefde omringd dus maak je daar maar geen zorgen over !!!!
Veel beterschap en weinig pijn toegewenst !
En nu ga ik stoppen met preken 🙂
Oh ja, nog 1 ding en dan stop ik echt 🙂
Veel yoghurt eten en eventueel zantac vragen om je maag te beschermen tegen de brufen !
Ik krijg gelijk mee tranen in mijn ogen (ongeveer jaartje geleden kon ik ook perfect zeggen waar de ligamenten van mijn voet/enkel lagen).
Véél beterschap en toch zoveel mogelijk proberen te rusten!
Aiai zeg. Veel sterkte daar hè!
Eén vraag: draag je aan die andere voet nog steeds een hoge hak?
Eén wens: vele beterschap!