Lieve Mira

Vandaag was het feest. Er was veel volk, dat is waar, en misschien was het wat overdreven. Maar dat is één van die dingen waar je je bij neer zal moeten leggen: als je vader en moeder feesten geven, dan is dat met veel mensen. Wij hebben dat graag, en uit je algehele stemming deze middag durf ik af te leiden dat jij er ook niet tegen bent.
Je was — zoals gewoonlijk — het meest onstuimige kindje van de bende, en je had zoveel lol. Cadeautjes uitpakken, onder stoelen kruipen, lachen naar iedereen en spelen met de andere kindjes. En iedere keer als iemand vroeg: “hoeveel jaar ben jij vandaag, Mira?”, enthousiast één vinger in de lucht zwaaien. Ik kreeg kramp in mijn hart omdat het zo aandoenlijk was.

Ik had bijna geschreven dat ik — oh my, het cliché — niet kan geloven dat je vandaag één jaar bent geworden, en dat de tijd zo snel voorbij is gegaan. Maar dat klopt niet helemaal. De tijd is snel gegaan ja, en wat ben je opeens al groot, en toch: wat ik echt haast niet kan geloven is dat je nog maar een jaar in ons leven bent. Het lijkt alsof het nooit anders is geweest, namelijk. En hoe hard ik ook probeer, ik kan me nauwelijks nog voorstellen hoe het leven was voor jij er was.

Je bent zo groot, vind ik. Flink en vrolijk, en ik ben permanent superfier op jou.
Omdat ik weet dat het soms allemaal niet zo gemakkelijk is voor zo’n meisje als jij, maar dat je toch gewoon 16 uur met ons naar het Zuiden van Frankrijk rijdt, en niet eens de hele tijd de boel bij elkaar schreeuwt (6 van de 16 uur wel, maar we gaan niet muggeziften, kind). Omdat ik weet dat je het haat om ergens anders te slapen dan in je eigen bed, maar dat je uiteindelijk toch sliep in een kamer daar in Frankrijk en zoals thuis doorsliep tot half zeven (2 van de 7 nachten niet, toen mocht ik rondjes met je lopen op de oprit, maar opnieuw: we doen dus niet moeilijk). Omdat ik besef dat het niet evident is, zo’n babysit — een andere dan de grootouders, stel je voor — maar dat je het dus toch maar pikt, dagen na elkaar (met het nodige drama, maar ik zei het al: details).
En behalve die kleine dingetjes — we noemen het schoonheidsfoutjes– ben je permanent om op te eten. Je wijst de wereld aan met je kleine handje, zegt heel duidelijk mama en papa met een Italiaans accent, draait iedereen om je vingertje en staat en stapt steeds beter.

Het is leuk om je ouders te zijn, en het is gemakkelijk om te glimmen van trots. Want iedereen roept hoe mooi je bent, en hoe lief, en hoe vrolijk, en hoe slim en alert. Wij knikken dan, want daar is geen woord van gelogen. Je bent de liefste, de mooiste, de vrolijkste en de slimste. Zo is dat, en het is niet anders.

Lieve Mira, je vader en ik hebben het eerste jaar met een baby intens geleefd, graag gezien, maar ook soms gewoon overleefd. Bij momenten stikkapot spartelend, doodmoe en vloekend om een zoveelste ooronsteking of verkoudheid. Bij momenten rustig en zen, alsof we nooit iets anders hebben gedaan dat baby’s verzorgd. Dat is niet zo, en we hebben veel geleerd het afgelopen jaar.
We zijn helemaal klaar voor jaar twee, en kijken nu al uit naar zindelijkheidstraining, peuterpuberteit. En ook naar hoe je dit jaar nog mooier, slimmer, liever en vrolijker gaat worden.

Happy birthday, lieverd.

zoen

je mama

Maand 1 – Maand 2 – Maand 3 – Maand 4 – Maand 5
Maand 6 – Maand 7 – Maand 8 – Maand 9 – Maand 10 – Maand 11