Wat een ellende zeg.
Soms voel ik mij zo’n achtergesteld kneusje, bij al die zelfmaakmoeders op het internet. Dat naait maar schone broekskes, dat bedrukt T-shirts en dat maakt popkes. Allemaal gelijk dat niets is.
Het werd nog erger toen zij daar een naaimachien kocht en hopla een paar weken later al een kleedje had gemaakt. Met een voor- en achterkant. Gaten voor de armen en een grote gat voor het hoofd en een Sophia die er als gegoten in past. Het lef zeg.
En dan heb ik het nog niet eens over juffrouw-ik-brei-elke-dag-wel-tien-pullovers. Of over een zekere moeder van mijn metekind die mutsen blijkt te kunnen haken. Mutsen die ge kunt dragen. Bij andere gelegenheden dan thuis voor uw televisie als niemand u ziet.
Ik word daar dus depressief van. Ik ben genetisch belast, weet u wel. Toen ik vroeger handwerk moest maken in de klas, nam ik dat mee naar huis en dan maakte mijn meme het af en kreeg ik veel punten. Ondertussen las ik een boekske of loste de wereldproblemen op, niks aan de hand. Ik heb mij daar namelijk altijd comfortabel bij gevoeld, dat ik handwerktechnisch gehandicapt ben. Ik had andere talenten: sport gezellig zijn en veel meningen hebben, bijvoorbeeld. Maar met dat stomme internet word ik dus dag na dag geconfronteerd met mijn tekortkomingen en alle coole unieke kleren die andere kinders van hun zelfmaak-mama krijgen. Ik bonk dan ritmisch een beetje met mijn hoofd tegen de muur als ik denk aan alles dat ik Mira ontzeg omdat ik bang ben van naaimachines. En van naalden. Alle soorten naalden, behalve die om bloed te prikken, dat doet mij niks. Dan kruip ik, nadat ik lang genoeg met mijn hoofd tegen de muur heb gebonkt, onder mijn donsdeken (dat in een overtrek zit die ik *kocht* in de *IKEA* — ge moogt met uw ogen rollen ja), ga ik in foetushouding liggen en huil zachtjes. Wat een ellende zeg.
Ik durf wedden dat ik mij veel beter zou voelen als mijn dochter ook zo’n coole door handige mensen gemaakte dingen zou hebben. Ze draagt een maatje 74, momenteel, trouwens.
Ik zal dat kind een schoon mutske haken met een schoon bloemeke op tegen het najaar. Welke kleurkes had ge gewild?
Het is soms niet gemakkelijk, maar ik weiger mij daardoor gefrustreerd te laten worden. Moeders (of vaders) die graag en veel in de keuken staan daarentegen, daarop ben ik al veel meer jaloers.
Heel herkenbaar, amai! Ik troost mij dan altijd met de gedachte dat die kinderen even slijtig zijn met die superkleren en er net zo goed op smossen 🙂
och, ik deed dat vroeger ook jom. Mijn moeder en bomma maakten vroeger altijd mijn handwerkskes. Ik ben echt een kluns in hart en nieren. Ik smos keiveel als ik borden moet opscheppen of drank moet ingieten, ik ben veel te brut dan goed is voor mij of voor de objecten die ik m’n handen heb (gelukkig kunnen mijn kinderen tegen een stootje) en heb totaal geen ruimtelijk inzicht. Stella lijkt op dat vlak als twee druppels op haar moeder, en ergerlijk dat dat is! Zo’n onhandig en brut kind!
Toen ik anderhalf jaar geleden Mme Zsazsa ontdekte was ik stikjaloers! Ik zat echt te kwijlen bij alles wat ze maakte. Wie niet waagt niet wint, dacht ik zo en begon eraan! Ik heb ondertussen al wel een naaimachine naar de vaantjes gekregen met mijn brut geweld, maakte al geweldig mottige dingen, schots en scheve dingen. Maar ik ben ook heel koppig en beet door. Wat trial and error later lukt het aardig om de dochters kleerkast te vullen!
Dus nee mijn beste, onhandigheid is geen excuus! 😉
Och ik ben soms ook jaloers op al die kunstwerkjes. Maar ik heb zo iets van schoenmaker blijf bij uw leest. Iedereen heeft zn eigen talenten hé. Ik ben onder andere heel goed in snuisteren in winkeltjes, en op het internet, en zo ook originele coole kleertjes op de kop tikken voor weinig geld. En dat kan ook veel voldoening geven zene 😉
Lig daar nu toch niet van wakker zeg!! Al die tijd dat jij niet zit te vloeken en sakkeren achter je naaimachine is tijd dat je over hebt om gek en zot te doen met je dochter. Niet echt iets om over te huilen onder je super mooie Ikea lakens, zeker ?!?
Ik was ook jaloers. En dus ga ik volgend jaar naailessen volgen! Ik moet en zal dat ook kunnen 🙂
Lol, maar denk eens aan al de vrije tijd die je nu in de plaats hebt!
Haha , ik heb deze winter een pulleke gebreid voor Josse ! Een draak …. het ligt hier in de kast , je wil het niet zien !
Haha, Mira zal de komende maanden heel veel zelfgemaakte kleedskes krijgen denk ik 😉
Bij mij is tijdsgebrek het excuus, want ik werk fulltime en al, maar ik weet heel goed dat dat maar een excuus is. Dus soms waag ik mij wel eens aan een naaisel, soms lukt dat, soms ook niet.
In elk geval, het internet motiveert mij wel want ik wil dat dan ook kunnen.
Hier ook 2 linkerhanden… Mijn brei- en haakwerkjes werden op zaterdagvoormiddag door de (bevriende) juf zelf afgemaakt…
ja, al die vrije tijd, want wij MOETEN altijd achter dat stikmachien zitten. Dat is geen hobby meer, het is een drang. Kei-ongezond.
Zwijgt, jong. Ga NOOIT binnen in een stoffenwinkel! Heb ik wel gedaan en ik begon bijna te kwijlen van al die mooie stofjes. Mooie stofjes waar ik niks mee kan aanvangen want ik kan ook niet naaien. Ik ga er ook niet aan beginnen, want ik ga daar stiepelnerveus van worden, van al dat recht-moeten-stikken en draden in naalden krijgen, enz.
Ik doe mee aan wedstrijden en win dan van die mooie handgemaakte kleedjes (via Prutsen).
ik heb dat ook dat jaloerse als ik blogs lezen van jonge mama’s, en ik vraag mij ook altijd af hoe dat iedereen dat doet, want die hebben dan meestal meer dan 1 kind, een toffe tuin en ook nog eens tijd om zotte dingen te doen met hun kinders. Ik werk wel voltijds in een uitdagende job in Brussel(dus pendelen) maar ons terras wacht al anderhalf jaar op een kruidentuin, mijn miniman draagt hema en h&m en ik slaag er maar met moeite meer in om mijn (ook tijdsintensieve) sporthobby uit te voeren, laat staan om mijn huis proper te houden. Maar op zich heb ik het gevoel dat ik wel nog tijd voor mezelf heb, dat de miniman genoeg aandacht krijgt van zijn ouders en voel ik mij er niet slecht bij, dus ik kan het nogal snel relativeren (maar voor wie graag jongensdingen maakt, ik heb dus een miniman die net aan maatje 74 begint)
Zelfde situatie als T. hierboven: voltijds werkend, pendelaar (4u per dag onderweg jawel – i know!) en natuurlijk vooral mama (in wezen, niet qua tijdsbesteding, helaas). En gek op de blogs van onze creatieve mede-mama’s. Maar het frustreert mij niet dat ik dat niet kan of er de tijd niet voor vind. Het inspireert me wel… zodus als mijn baas mij ooit wat laat tele-werken, komt er misschien wat tijd vrij om eens iets uit te proberen.
Trouwens i., jouw blog heeft me al geïnspireerd op vlak van receptjes. Of dan die mooie teksten over Mira. Toch geen achtergesteld kneusje hoor… 🙂
Ruilen. Jij schrijft een verhaal voor mijn dochter die net kan lezen en die van u krijgt een jupeke!
Je mag dat altijd vragen he. Maar ik heb niet graag opdrachten, dat stresseert mij een beetje. En dan weet ik niet altijd of ze het wel leuk vonden. Soms heb ik wel goesting om iets te maken, Mira heeft natuurlijk wel concurrentie met mijn nichtje. Maar we kunnen gerust een deal vinden, denk ik. En voor een kinderloze zegt 74 bitter weinig, centimeters heb ik nodig.
amaaaai, dat is lang geleden dat ik nog zo gegibberd heb terwijl ik online leeS. Trek het u ni aan jong…ge hebt nu gelijk een echt excuus om ‘ons’ vanalles te laten maken ;D
gelukkig bestaat er etsy
waar je die dingen kan kopen
ok: zelf maken is leuker
en soms mooier en origineler
maar kopen is sneller en makkelijker 😉
Maar I, wat jij kan: zo’n geweldige teksten schrijven: daar ben ik ook jaloers op! Ik dank dat les van u krijgen ook tof moet zijn (ik heb mijn lerarenopleiding aan de KHL gedaan… spijtig!)
Ik ben ook jaloers op die knappe dingn die iedereen maakt. Misschien dat ik er inn de grote vakantie eens aan begin? Maar net zoals bij u: oma maakte de haak en brei- werkskes. En Nu naait mijn schoonmoeder de knopen aan (bloos). trekt het u niet aan: ge zijt goed bezig!