Ja, ik ben stil.
Dat komt omdat een nieuwe fase in het leven van mijn dochter is aangebroken: die waarin ze went aan haar eigen bed. Ze slaapt namelijk heel licht en kan niet goed tegen lawaai, dus als ze in de living slaapt kan ik niks doen: de juffrouw wordt al wakker van een glas cola uitgieten.
Vorige week hadden we een keer geprobeerd, maar ik denk dat we het volledig fout hadden aangepakt: de baby was in slaap gevallen op lief zijn arm en we hadden haar in haar bed neergelegd, gewoon met haar kleerkes aan. Een uur later werd ze wakker en was het groot drama, dat is evident. Een mens zou voor minder overstuur zijn: ge valt in slaap in de armen van uw vader en ge wordt wakker alleen in een donkere kamer die ge niet kent. Niet. Zo. Goed. Ontroostbaar en al.
Sinds gisteren ben ik echter bezig met een andere methode. Als ik zie dat ze moe wordt neem ik haar mee naar boven, geef ik haar een verse pamper en doe haar slaapzakske aan. Daarna ga ik ermee in haar kamer, zit een vijftal minuten met haar in de zetel en leg haar dan in haar bedje. En dan blijf ik nog een kwartiertje zitten, zodat ze mij ziet als ze haar ogen toedoet. En daarna ga ik dus buiten, want anders heeft dat alleen slapen weinig nut, ziet u.
Resultaat: gisterenmiddag een tukje van anderhalf uur, gisterenavond geslapen van 21h tot 0.30h. En nu ligt ze dus weer in haar bedje, en heeft het hele ritueel maar een kleine twintig minuten meer geduurd.
Ze is wel nog onrustig, hoor ik op de babyfoon. Maar we hebben tijd, natuurlijk. En geef mij een project en ik zal er mij wel opgooien tot het lukt, zo ambitieus zijn we wel.
Het oneindig boeiende leven van een jonge moeder, jawel.
een gouden tip die ik indertijd heb gekregen: een warmwaterkruik onder de lakens even voor je haar in haar bedje legt. Van die koude lakens, dat vinden ze maar niks.
Goed bezig!
Een goed slaapritueel is de beste garantie op goede slapertjes.
Het enige dat ik nog zou veranderen is het blijven zitten terwijl ze in slaap valt. Als ze dan toch wakker wordt -een uur later bijvoorbeeld, kinderen hebben slaapfases van ongeveer één uur- dan is er iets veranderd; je bent er niet meer…
Bonus: Kindjes die ‘s nachts goed slapen, slapen in de dag ook goed en vice versa.
Heel belangrijk: niet bij haar blijven zitten! Maar wel wanneer ze begint te huilen, even gaan kijken en in haar bedje gerust stellen (aaien over het buikje of zo) en daarna terug naar buiten. Soms moet je een paar keer terug gaan, maar dan is ze tenminste gerustgesteld en weet ze dat je er altijd bent wanneer er een probleem is (zoals daar zijn vuile luiers en honger).
Ik heb bij nummer 1 deze fout gemaakt met als gevolg dat ik tot meneer meer dan 3 jaar was bijna elke avond op z’n kamer zat. Van 5 minuten tot een half uur. Ik denk dat ik niet hoef beschrijven welke gevoelens dat soms bij me kon oproepen.
Bij nummer 2 heb ik het zoals hierboven beschreven aangepakt en mejuffrouw van nu bijna 3 gaat nog altijd zoetjes slapen met de lichten uit en de deur dicht.
Maar wel heel goed dat je haar aan een ritueel laat wennen! 🙂
Succes!
deze namiddag heeft ze uiteindelijk een uurtje geslapen, is dan beginnen brullen, ik heb haar twintig minuten moeten troosten, maar daarna heeft ze nog een uur geslapen — een succes voor haar, overdag.
Vanavond heb ik jullie tips gebruikt (waarvoor dank, trouwens) en haar gewoon even bij mij genomen in de zetel, daarna neergelegd, ingestopt en een zoen en buitengegaan. Ze heeft nog een klein geluidje of drie gemaakt (het spreekt voor zich dat ik aan haar deur ben blijven staan) en is nu ondertussen al een uur en een kwart aan het slapen.
Als dit goed blijft lopen zou ik het vanaf binnen een week of twee ook wel ‘s nachts durven proberen. Dan ben ik zelf niet meer wakker van elk zuchtje — een beetje egoistisch, maar de gebroken nachten wegen wat door….
Ik was hier een hele poos niet. Nog gefeliciteerd met je dochter.
Ik was hier een hele poos niet. Nog gefeliciteerd met je dochter.
Niets egoistisch aan een goede nachtrust willen hebben: aan oververmoeide mama’s hebben kinderen nog veel minder.
Dat vond ik altijd een probleem in het begin: mijzelf toelaten ook voor mijzelf te zorgen en dus de baby in de eigen kamer leggen zodat ik kon slapen zonder van elk kreuntje en zuchtje wakker te komen. Maar het betert met de volgende hoor 🙂
Ook belangrijk: slaapritueel volhouden. Ik zet altijd de eierwekker. Pas na 15 minuten huilbui ga ik kijken, troost even en leg ’em er dan terug in. Waarna de volgende 15 minuten begint.
In ‘t begin betekent dat veel slots van 15 minuten en van je hart een steen maken, maar nu geeft de kleinste (16 maanden) het na 30 seconden al op, omdat hij toch weet dat het niet helpt (veronderstel ik). Idem bij tussentijdse huilbuien: ook daar ff wachten vooraleer je gaat kijken.
En kan je het zelf niet aan met 15 minuten, probeer dan 10, of 8…
Wow, 15 minuten laten huilen, daar ben ik nog niet aan toe.
Wouter bleef soms ook bij Anna tot ze sliep, maar ik had daar om bovenstaande voorbeelden ook een beetje schrik van.
Hou al die tips in gedachten, of ge zit als dat kind zes jaar is, nog naast haar bed tot ze inslaapt.
Vooral niet bij Mira blijven zitten tot ze in slaap valt, dat was ook het eerste wat ik dacht toen ik je post las. Ook niet aan de deur blijven staan. Heb je geen babyfoon?
hm, dat blijven zitten heb ik ook gedaan…sorry maar ik kon mijn kind geen kwartier laten huilen. Weet je hoe oneindig lang dat dat is? Er zullen altijd voor-en tegenstanders zijn maar ik geloof in de studies die hebben aangetoond dat een kind enorm gestresst raakt door het laten te huilen voor zo’n lange tijd. Op die leeftijd huilen ze niet omdat ze je willen manipuleren en juist dan -als ze nog volledig afhankelijk zijn van je- moet je dat niet negeren vind ik. Ik kon wel een paar minuten afwachten maar langer trok ik het nooit. Ik was indertijd in grote twijfel omtrent deze situatie en ik heb gewoon mijn moedergevoel gevolgd. Natuurlijk heb ik wel een gulden middenweg moeten zoeken toen hij baby-af was (en dat waren best wel heel harde en moeilijke momenten) maar hij slaapt nu tenminste vrij snel in (en hij is superrustig dan). En op zijn 2 jaar begrijpt hij ook goed dat als hij wakker wordt mama nog steeds in de buurt is en dat ik niet om de minste kik kom afgelopen.
enfin, ik wilde de andere kant ook eens laten horen hé.
ik denk dat het belangrijk is om toch effe te wachten. soms hield ik het ook maar 10 minuten vol hoor. En dan troosten tot de laatste snik is verdwenen, uiteraard.
Trouwens, in de kribbe of bij de onthaalmoeder moeten ze daar ook door; kunnen ze er maar beter al aan wennen wanneer je thuis bent – anders is de shock nog zo groot…