Zegt Tom in de commentaren dat ik een paswoord op borstvoedingsposts moet zetten, en vergeet hij zowaar dat ik het nog niet eens over MIJN BEVALLING heb gehad. Mwoehaha. Dat wordt traumatisch, vriendschap. (Blijkbaar is daar wel interesse voor, voor het bevallingsverhaal, want ik krijg verzoekjes Zeg, dingske. Vertel eens van toen ge een kind hebt gekocht, want we hebben er nog niet veel van gehoord, eigenlijk. U vraagt, wij draaien, zo gaat dat hier op kerygma, want we willen natuurlijk weer voor Tom eindigen in december in het NTG. Nog een trauma erbij, hopla.)

Eerst even dit: ik had geen schrik voor de bevalling, van tevoren. De negen maand van mijn zwangerschap heb ik mezelf getroost met de idee dat een het hele proces zo’n 24 uur kwaad werk is, en dat ge daarna de beloning krijgt waar ge al zo lang op wacht. Het vooruitzicht dat iets niet leutig is maar ook binnen overzichtelijke tijdsduur zal eindigen, maakt het altijd een pak draaglijker. Dat is met een kind door uw bekken duwen niet anders.

Vrijdagochtend 7 augustus, om half elf in de voormiddag, heb ik echter met een klein piepstemmetje en door mijn tranen heen tegen mijn lief gezegd: dit gaat gewoon nooit eindigen. Het kan nog weken duren. Wat zeg ik, weken? MAANDEN!

Meer was er niet te zeggen, want doorheen een wee kunt ge niet praten en op het einde van die zin was er alweer eentje. Om de drie minuten kwamen ze toen, en ze waren al bezig van woensdagnacht. 57 uur is dat in totaal om precies te zijn, ik heb dat geteld ja. En raad eens: dat is lijk veel langer dan mijn ingecalculeerde 24 uur.

Goh, om de drie minuten, hoor ik de ervaren babypersers onder u denken: dan is het einde in zicht. Welaan, dat dachten wij ook die ochtend, toen we voor de tweede keer richting babyfabriek trokken, en voor de tweede keer aan de monitor werden gekoppeld — De eerste keer was overigens woensdagochtend, toen de contracties om de zes minuten kwamen. We werden toen naar huis gestuurd wegens slechts één centimeter ontsluiting. (Voor de leken: als de weeën starten dan komt er normaal gemiddeld 1 cm bij per uur. En aan tien centimeter kan uw kind eruit.) —

Maar die vrijdagochtend, de tweede keer, was de gynaecoloog dus helemaal te spreken over de sterkte en de regelmaat van de weeën. It was looking good: een kwestie van beperkte tijd voor ik een babyhoofd naarbuiten zou duwen, jawel.

Bij het daarop volgende onderzoek kregen we de mededeling dat we van één cm ontsluiting woensdagochtend naar – tatadam – één centimeter ontsluiting gegaan waren op vrijdagochtend. Jaha, dat heeft u goed verstaan: absoluut geen progressie na 57 uur hard werk en op de grond kruipen omdat het veel pijn doet.

De impact van deze boodschap valt niet te onderschatten. Ik vermoed dat als de gynaecoloog me met een botte bijl vier keer midden in het voorhoofd had gehakt, ik me waarschijnlijk fijner had gevoeld dan na die mededeling. Er volgden nog wat onderzoeken (en weeën natuurlijk, want die dingen stoppen niet) en er werd besloten dat ik zou opgenomen worden.

Twintig minuten later was de gynaecoloog terug en ik had nooit verwacht dat het voorstel dat ze toen deed me zo blij zou maken: dat zij en haar collega’s dachten dat een keizersnede de beste oplossing was. En of ik daarmee akkoord was. Aangezien zij ongeveer honderd jaar naar school is geweest om zo’n beslissing te nemen en ik vooral veel pijn had, was de deal rap gesloten.

En toen ging het snel: een kwartier later lag ik fris geschoren op de operatietafel en pleurde de verdovingsmevrouw een epidurale in mijn rug. Dat was een griezelig moment, want spuiten in mijn rug en ik, wij hebben geen aangenaam verleden samen. Maar ik zeg u: hulde aan de uitvinder van de epidurale. Geef die mens een standbeeld. Of beter nog: tien standbeelden.

Er werd een groene doek tussen mijn gezicht en buik gehangen en lief werd in een doktersjas gehesen en aan de juiste kant van het groene doek gepositioneerd. Boven het groene doek zag ik de hoofden van mijn gynaecologe en haar stagair (voordeel: de gynaecologe vertelde alles wat ze aan het doen was tegen de stagair, dus ik kon lekker meevolgen). Naast mij stond naast mijn lief ook de anesthesiste en haar stagair en in het deurgat wachtte de pediater en zijn stagair. Verder was er ook een vroedvrouw en –jawel — een stagairvroedvrouw. We weten hier ten huize namelijk dat het altijd leuker spelen is voor een goed gevulde zaal.

Aniehoew. Ik herinner me vooral dat mijn gezicht vreselijk jeukte (een bijwerking van de verdoving), dus terwijl men verwoed in mijn buik aan het rommelen was achter het groene doek, was mijn lief voornamelijk bezig met krabben aan mijn wang, lip, voorhoofd en neus. Mijn armen waren vastgebonden, namelijk. Stelt u voor dat ik het kind zelf zou proberen lospeuteren hebben.

Na een kwartier ofzo hoorden wij plots een schreeuw en werd er een bloederige baby boven het doek gehesen. Ik keek en dacht “huh, een negerke?”, een technische onmogelijkheid, maar met een shitload verdoving in uw lijf is logica niet echt een topprioriteit. Het donkere uiterlijk bleek natuurlijk allerlei smurrie te zijn die eigen is aan het geboren worden. En meconium in het vruchtwater, wat de gynaecoloog dus al van tevoren vermoedde. Om die reden werd de kleine onmiddellijk aan de pediater overgedragen voor onderzoek en vrijmaken van de longen. Lief liep heen en weer, de anesthestist en haar stagaire ook, en ze kwamen allemaal om de paar seconden vertellen dat het een mooike was en dat alles ok was, en dat ze gezond was. Na een minuut of tien werd de juffrouw dan de operatiezaal binnengebracht, door mijn lief en boven mijn gezicht gehouden en tegen mij gelegd. Want ja, mijn armen waren nog steeds vastgebonden. Stelt u voor dat ik zou helpen dichtnaaien (want dat waren ze aan het doen op dat moment).

Ik kon alleen maar kijken, kijken, kijken naar het kind, alsof ik zeker wou zijn dat alles erop en eraan zat. En dat het alsnog geen negerke was natuurlijk.
Verder zijn die gevoelens niet te beschrijven, vrees ik. Overweldigend. En toch wel instant herkenning als “ha, dat is de mijne zie”, wat ik niet had verwacht.

Volgden: recoverykamer (hulde aan ons ziekenhuis, waar man en kind op recovery bij u mogen blijven) en transport naar eigen kamer. Er was nog sprake van sondes, katheders en baxters, maar op dag twee hebben we dat ook allemaal verwijderd. En van toen af loop ik eigenlijk rond, zonder pijnstillers, en gaat het best goed, fysiek. Na de weeën vond ik het keizersnede-gedoe en het herstel daarvan namelijk peanuts.

Een eventuele tweede (hoewel ik momenteel laugh in the face of the idea) komt sowieso onmiddellijk met de keizersnede, zo werd me verteld. Dus die 57 uur dat was alvast eenmalig.
De reden van het niet indalen en ontsluiten is namelijk anatomisch, onder andere door een smal bekken, te weinig plaats en zeer stevige buikspieren.
Laat dit een les zijn. Neem uw boekske en noteer: van in de zetel zitten met uw laptop krijgt ge zeer stevige buikspieren.